Αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με δύο στόχους. Πρώτον να κάνουμε υποδομή ώστε η διάνοιξη που χρειάστηκε μιά μέρα δουλειάς για να σκαφτεί να οχυρωθεί με τσουβάλια-σωλήνες που έφτιαξε ο Αλέξανδρος και δεύτερο να προχωρήσουμε την εξερεύνηση αφού διευρύνουμε τον διάδρομο που με το ζόρι είχαμε περάσει ο Παναγιώτης κι εγώ την προηγούμενη φορά στις 30-31/7. Στο τέλος του που στρίβει δεξιά ανηφορικά, θα χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς καψούλια.
Ξεκινήσαμε εγώ κι ο Παναγιώτης για τις μπροστινές διανοίξεις και πίσω ο Αλέξανδρος ασχολήθηκε με τα έργα. Ο Γεράσιμος συνόδευσε τη Χριστίνα στις πρώτες στοές του σπηλαίου για μιά γνωριμία με το περιβάλλον και μετά μας συνάντησε ενώ τελειώναμε με τα καψούλια τον διάδρομο.

Πίσω μας ο Αλέξανδρος είχε στήσει «μαγειρείο» και σε ένα διάλειμμα μας εμφάνισε ζεστή σούπα που σ’ αυτό το παγωμένο περιβάλλον μου φάνηκε απίστευτα νόστιμη!
Με δυό ακόμη προσπάθειες βγήκαμε στην νέα αίθουσα και συναντήσαμε στο τέλος της ένα στενό πέρασμα που πέρασε ο Παναγιώτης με δυσκολία, για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε μπροστά μας ακόμη μεγαλύτερο εμπόδιο.
Ένα τοίχωμα με μια τρύπα στο κάτω μέρος πολύ μικρό και δύο τρύπες στο πάνω που σχηματίζονταν από μία κολώνα 30-35εκατοστά πάχους. Το τοίχωμα και η κολώνα μας αποκαρδίωσαν λίγο είναι αλήθεια, γιατί δεν βλέπαμε και εμφανή συνέχεια πίσω τους.
Είχε πάει 17:00 περίπου όταν ξεκινήσαμε να βγούμε μιας και είχαμε κατακουραστεί από όλη την προσπάθεια και είχαμε μία ώρα περίπου δρόμο για έξω.
Την επομένη αποφασίσαμε να διανοίξουμε το στενό πέρασμα που πέρασε μόνο ο Παναγιώτης και να δούμε τι θα κάναμε με το τοίχωμα.

Μπήκα και πάλι με το τρυπάνι μπροστά πότε με τον Παναγιώτη και πότε με τον Γεράσιμο, και οι άλλοι δύο σκάβοντας έκαναν διαμόρφωση και μεγάλωμα του χθεσινού νέου περάσματος.

Πίσω μας ο Αλέξανδρος έστησε πάλι το «μαγειρείο» του και σε μιά στιγμή που βρισκόμουνα, λόγω στενότητας του χώρου, μόνος μου μετά το στένεμα σπάζοντας την κολώνα ανάμεσα στις δύο πάνω τρύπες του τοιχώματος, ζήτησα υλικά και μου ήρθε μαζί και μία ακόμη απολαυστικότατη καυτή σούπα
Μετά από μερικές ώρες είχαμε φτιάξει ένα άνοιγμα που ίσα-ίσα χωρούσε ο Γεράσιμος που όταν πέρασε προχώρησε και λίγο ακόμη πρός τα αριστερά σε ένα νέο διάδρομο.

Πίσω του πάλευα με το σφυρί και το SDS σχέτο σαν καλέμι, μιάς και οι μπαταρίες είχαν τελειώσει και οι δύο και μετά από λίγο πέρασα κι εγώ.
Διαπιστώσαμε ότι θέλει σκάψιμο στον πάτο του σε συνδυασμό με διάνοιξη από πάνω για να δούμε που οδηγεί. Φαίνεται να συνεχίζει πρός τα δεξιά και ο αέρας βέβαια έρχεται πάντα δυνατός και παγωμένος από εκεί.

Από πρίν είχαμε ορίσει έναρξη επιστροφής στις 15:00’ και στις 15:30’ αποφασίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο πρός το παρόν και ξεκινήσαμε για πίσω με 18 περίπου δύσκολα μέτρα μεγαλύτερη διαδρομή αυτή τη φορά.

Τα μέλη: Αλέξανδρος Τσεκούρας, Παναγιώτης Δευτεραίος, Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος και η Χριστίνα Μπαζίνη.
Συνεχίζεται..

Την Κυριακή 23/8/15 πήγαμε στο Φαράγγι της Γερακίνας όπου συνοδεύσαμε περίπου 10 άτομα από τους Ορειβατικούς Συλλόγους Λουτρακίου και Κορίνθου. Οι τέσσερις που κάναμε τα δεσίματα στις ασφαλίσεις ήμασταν οι: Η Αρχηγός της εξόρμησης Νικολέττα Αλεξανδράκη, ο Δημήτρης Καραχρήστος, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Είχαμε μόνο μερικές περιπτώσεις πόνου από κάποιες ζώνες, ιδίως αναρριχητικές, που ανεβαίνουν πολύ πάνω από τη λεκάνη και πιέζουν άσχημα. Κατά τα άλλα όλα πήγαν μιά χαρά και όλοι το καταχάρηκαν, ιδίως όσοι έκαναν κατάβαση σε φαράγγι με σχοινιά για πρώτη φορά. Είπαμε ότι επιφυλασσόμαστε για μελλοντική εξόρμηση σε φαράγγι με νερά, φάγαμε στο Σχοίνο και αποχαιρετιστήκαμε.

Συνήθως τις κεντρικές εβδομάδες του Αυγούστου κάνουμε με την οικογένεια διακοπές στο εξοχικό μας στο Λουτράκι. Ευκαιρία λοιπόν να κατέβουμε τα γύρω φαράγγια για να ξεμουδιάζουμε από τις ξαπλώστρες κάνοντας λίγο προπόνηση, αλλά και για να δούμε τις ασφαλίσεις για τίποτα διορθώσεις-συμπληρώματα.
Σάββατο πρωί πήγαμε στο Μύλων οι Γεράσιμος Κρεμμύδας, Χριστίνα Μπαζίνη, Ξενοφώντας Ντάνης και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Η πεζοπορική ανάβαση μας έψησε λιγάκι, αλλά μόλις μπήκαμε στα δέντρα δροσιστήκαμε κάπως. Ο δρόμος παραμένει κλειστός για αυτοκίνητα σε δύο σημεία, ένα είναι από μία κατολίσθηση στο μέσον της πορείας μέχρι την είσοδο και το δεύτερο εκεί που αφήνουμε το δρόμο και μπαίνουμε στο μονοπάτι αριστερά έχει μία πολύ μεγάλη νεροτριβή από το νερό που μπαίνει στην κοίτη του φαραγγιού, που τον έχει κόψει. Κανένα ίχνος επισκευής δεν φαίνεται και ίσως να μην υπάρχει ενδιαφέρον να φτιαχτεί. Άλλωστε ο περυσινός χειμώνας έκανε πολύ μεγάλες ζημιές στην ευρύτερη περιοχή και ίσως απασχόλησε τα συνεργεία πολύ για να ασχοληθούν και με αυτό το δρομάκο.
Η Χριστίνα που μπήκε πρώτη φορά σε πραγματικό πεδίο μετά την οικοδομή, τα πήγε μιά χαρά και η κατάβαση εξελίχθηκε ομαλά και χωρίς απρόοπτα. Οι αγκυρώσεις παραμένουν όπως ήταν και η αρχή της μεγάλης κατάβασης δεν έχει πιά ανάγκη αντικατάστασης του ιμάντα που συνδέει την αλυσίδα με μιά επί πλέον αγκύρωση μιάς και από το Πάσχα έχουμε τοποθετήσει επί πλέον βύσμα με πλακέτα και ανοξείδωτο ωμέγα.

Την επομένη προστέθηκε στην παρέα μας ο Τάσος Κειβανίδης για να κατέβουμε την Καλλιθέα.
Μεγάλη ευλογία αυτό το φαράγγι που είναι τόσο κοντά μας και με νερό όλο το χρόνο!
Μπήκαμε με την άνεσή μας κατά το μεσημέρι και βγήκαμε νωρίς το απόγευμα κάνοντας μια ομαλότατη πορεία με τη Χριστίνα πάλι να τα πηγαίνει μιά χαρά, κάνοντας και μερικά άλματα. Οι υπόλοιποι όπως είναι φυσικό, βουτήξαμε από όπου ήταν δυνατόν να γίνει άλμα, παραλείποντας μόνο τα ακραία.
Το νερό ήταν μέτριο σε ποσότητα, όπως το ξέρουμε αυτή την εποχή, με θολούρα πρίν ακόμη το πατήσουμε, από τις αρχικές βάθρες.
Προσθέσαμε μία παράκαμψη στην τρίτη πρίν από το τέλος κατάβαση, πού μας είχε μπεί στο μάτι από καιρό γιατί είχαμε κάποιες απώλειες σε σχοινιά στο παρελθόν, ιδίως από γλιστρήματα που χτύπαγαν απότομα το σχοινί με τάση στην τραχιά επιφάνεια του βράχου. Πιστεύω ότι είναι εκτός νερού και θα αντέξει το χειμώνα, θα το δούμε.

Από χρόνια μας έχει απασχολήσει ευχάριστα αυτό το σπήλαιο που όλο μας ταλαιπωρεί. Κάθε χρονιά που πηγαίναμε μέχρι τώρα, βρίσκαμε εμπόδιο πότε σε ένα στένεμα που χρειάστηκε διάνοιξη για να περνάμε όλοι και πότε σε ένα λαγούμι σχήματος σιφωνιού, μόνο που αντί για νερό ήταν γεμάτο με άμμο. Δύο φορές κοντέψαμε να το περάσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε λόγω χρόνου. Αυτή τη χρονιά ήμασταν αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουμε σ’ αυτό το εμπόδιο. Από την Πέμπτη το βράδυ ανέβηκαν στο βουνό οι Παναγιώτης Γεωργίου, Κώστας Στασινός, Αλέξανδρος Τσεκούρας και Παναγιώτης Δευτεραίος και την Παρασκευή το πρωί μπήκαν με φόρα. Χρειάστηκαν ώρες σκάψιμο σ’ αυτά τα 5-6 μέτρα λαγουμιού, αλλά αυτή τη φορά πέρασαν το μέχρι τώρα απροσπέλαστο σημείο και προχώρησαν στο πίσω κομμάτι.
Την Παρασκευή αργά το απόγευμα φτάσαμε κι εμείς, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος, στον κατασκηνωτικό χώρο και, συναντήσαμε τους ενθουσιασμένους φίλους μας. Η Χαρτογράφηση, όπως διαπιστώσαμε την Κυριακή, έβγαλε σύνολο 410 περίπου μέτρα συνολικού βάθους.
Προστέθηκαν δηλαδή περίπου 100μέτρα από το προηγούμενο σημείο.
Μας είπαν ότι το σπήλαιο συνεχίζει μέν, αλλά θα έπρεπε να περάσουμε ένα πολύ στενό σημείο με νερό που λιμνάζει.
Το Σάββατο το πρωί ετοιμαστήκαμε να μπούμε οι πέντε, μιας κι ο Κώστας Στασινός έπρεπε να αναχωρήσει. Με μεγάλη ανυπομονησία περάσαμε το σιφωνοειδές λαγούμι, διαπιστώνοντας πόσο λίγο σκάψιμο χρειαζόταν ακόμη για να περάσουμε όταν προσπαθούσαμε πέρυσι, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Οι νέες αίθουσες έχουν πολύ ωραίο στολισμό, πολλά μακαρόνια, σταλακτίτες σε διάφορα χρώματα και σχήματα, αλλά η προσήλωσή μας στο επόμενο εμπόδιο δεν μας άφησε να σταθούμε για πολύ. Το αφήσαμε για να πάρουμε μερικές φωτογραφίες στην επιστροφή.
Φτάσαμε στο σημείο και για αρχή μας έπιασε μια απογοήτευση. Το πέρασμα πολύ στενό, με νερό σε μιά μικρή λιμνούλα που έπιανε όλο το πλάτος του και 60εκ. περίπου μήκος που στο βαθύτερο σημείο της ήταν 10-15 εκ., κυλούσε πρός τα μέσα και υπερχείλιζε 2-3 μέτρα βαθύτερα.(Φωτογρ.Νο11) Το χειρότερο ήταν ότι είχε μια συνεχή σταγονορροή που δεν θα μας άφηνε να την αδειάσουμε με ένα κύπελλο, όπως έδειχναν τα πράγματα. Το πρόβλημα όμως δεν θα λυνόταν αν αδειάζαμε απλώς το νερό γιατί δεν θα χωρούσαμε έτσι όπως ήταν.
Σκάβοντας διερευνητικά διαπιστώσαμε ότι το λαγούμι, που έχει κι αυτό σιφωνοειές σχήμα σαν το προηγούμενο, έχει υπέδαφος από αμμοχάλικο και το νερό συγκρατείται από ένα τύπου κροκαλοπαγούς στρώμα, συγκολλημένων βότσαλων και άμμου που μπορούσαμε να διασπάσουμε με «σχετική» ευκολία.
Ξεκινήσαμε σκάβοντας ένα λάκκο λίγο πιό έξω,(Φωτογρ.Νο12-13) που θα υποδεχόταν το νερό όταν φτάναμε να σπάσουμε το ανασηκωμένο μπροστινό χείλος της λιμνούλας και συνεχίσαμε ελπίζοντας ότι θα απορροφηθεί. Όσο σκάβαμε και δεν βρίσκαμε νερό στον πάτο, τόσο αναπτερώνονταν οι ελπίδες μας ότι θα λύναμε όχι μόνο προσωρινά το πρόβλημα, αλλά θα δημιουργούσαμε μια συνεχή ροή που θα αποστράγγιζε συνεχώς. Μετά από αρκετή ώρα προσπαθειών και αλλαγών βάρδιας, διαπιστώσαμε ότι το σχέδιο εκτελέστηκε ακριβώς όπως το σκεφτήκαμε! (Φωτογρ.Νο14)
Δημιουργήσαμε ένα πέρασμα που με το ζόρι χωρούσε ένας άνθρωπος και ο Παναγιώτης Δ. ανέλαβε να κάνει την πρώτη προσπάθεια.
Προχώρησε 4-5μέτρα και βρήκε ανοδική σήραγγα με άμμο και βότσαλα στο κάτω μέρος και βράχο σε όλες τις άλλες πλευρές, πολύ στενό και σίγουρα χρειαζόταν κι αυτό διάνοιξη. Έκανε μια προσπάθεια με το σφυρί, αλλά ήταν πολύ στενά και τα τοιχώματα αρκετά χονδρά για να σπάσουν.
Οπισθοχώρησε γιατί δεν θα χωρούσε να κάνει μεταβολή και μπήκα κι εγώ για να δω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Χτύπησα κι εγώ χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα τα σημεία που εμποδίζουν, αλλά σταμάτησα αποδεχόμενος το γεγονός ότι ακόμα κι αν τα κατάφερνα και περνούσαμε κάποιοι με το ζόρι από κει, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει όλη η ομάδα για να ολοκληρωθεί το έργο μας. Οπισθοχώρησα κι εγώ υπολογίζοντας πόση δουλειά χρειάζεται ακόμα! Κράτησα όμως την εικόνα από την αίθουσα που είδαμε με τον Παναγιώτη Δ., που είναι μετά την ανηφόρα που δεν περάσαμε. Είναι κι αυτή στολισμένη στα ίδια μοτίβα με τις προηγούμενες. Σκουρόχρωμα τοιχώματα και σταλακτίτες ήταν τα λίγα που διέκρινα.
Ενώ γινόντουσαν όλα αυτά, πίσω μας ο Παναγιώτης Γ. με τον Αλέξανδρο έκαναν την χαρτογράφηση του νέου τμήματος. Εμείς, όταν δεν δουλεύαμε, τυλιγόμασταν με αλουμινοκουβέρτες γιατί δεν ανέφερα μέχρι τώρα, ότι από το λαγούμι έβγαινε ένας κρύος έως παγωμένος αέρας, που μας είχε ξυλιάσει!
Μετά από λίγο έφτασαν κι οι άλλοι, τους ενημερώσαμε, είδαν τι είχαμε κάνει, τους είπαμε μέχρι που είχαμε φτάσει και καθίσαμε όλοι μαζί να ξεκουραστούμε λίγο και να φάμε κάτι πριν ξεκινήσουμε για την επιστροφή μας.
Τελικά αυτό το σπήλαιο ανταμείβει τις προσπάθειές μας με το σταγονόμετρο, αλλά ίσως έτσι να είναι καλύτερα, γιατί κάθε φορά που πηγαίνουμε έχουμε να θυμόμαστε κάτι για κάθε ένα από τα δύσκολα περάσματα που έχουμε περάσει. Επίσης κάθε φορά που φεύγουμε έχουμε την προσδοκία να ξαναπάμε να περάσουμε στην επόμενη αίθουσα που μπορέσαμε ίσα-ίσα να δούμε. Έτσι έγινε την προηγούμενη φορά, έτσι έγινε και τώρα.
Μέχρι την επόμενη προσπάθεια λοιπόν!