Από την προηγούμενη επίσκεψή μας είχα την διάθεση να ολοκληρώσω την κατάβαση, αλλά διάφορες συνθήκες, όπως το αρμάτωμα σε εξέλιξη και άλλα διάφορα, μου άφησαν ανεκπλήρωτη την επιθυμία μου αυτή. Όμως ευτυχώς η ευκαιρία μου δόθηκε δεκαπέντε μέρες μετά, όταν με πήρε ο Μίλτος Χασιαλής μαζί με τον Αποστόλη Κούρτη, εκφράζοντας την επιθυμία να το δούν κι αυτοί κι έτσι η συντροφιά δέθηκε μιά χαρά!
Ξεκινήσαμε το πρωί του Σαββάτου και κατευθυνθήκαμε προς το σπήλαιο που βρίσκεται στα βουνά πάνω από τις Κονίστρες Ευβοίας, συναντώντας κοντά σ’ αυτό το χωριό ομάδα σπηλαιολόγων με επί κεφαλής τον Ηλία Καζαή και τον Κομνηνό Μπουταρά. Όλοι μαζί φτάσαμε στο σπήλαιο αργά το πρωί και αρχίσαμε τις καταβάσεις.
Γρήγορα φτάσαμε στο σημείο που είχα φτάσει την προηγούμενη φορά, όπου μια ομάδα του ΣΠΕΛΕΟ που έκανε και το αρμάτωμα ολόκληρου του σπηλαίου, έστηνε μία τραβέρσα πάνω από μία λίμνη. Πολύ εύκολα περάσαμε κι αυτή όπως και άλλη επόμενη λίμνη χωρίς να χρειαστεί να μπούμε στα νερά με τη βοήθεια της πολύ επιτυχημένης τοποθέτησης των αρματωμάτων.
Συναντήσαμε μία ακόμη λίμνη με ρηχό νερό και επειδή δεν φορούσαμε όλοι γαλότσες, στήσαμε μία ακόμη τραβέρσα πάνω απ’ το νερό και μετά απ’ αυτήν μερικές μικρές καταβάσεις, κατόπιν συννενοήσεως που είχαμε κάνει με τους υπευθύνους αρματώματος του ΣΠΕΛΕΟ.
Με ένα 4μετρο τελευταίο κατεβασματάκι που θα μπορούσε να κατέβει κάποιος καταρρηχητικά και με απλή υποβοήθηση από ένα κορδονέτο, φτάσαμε στο λασπερό κομμάτι στο τέλος του σπηλαίου και αρχίσαμε να επιστρέφουμε. Στο δρόμο συναντήσαμε τον Ηλία που μας υπέδειξε ένα πέρασμα σαν παραπόταμο με όμορφο διάκοσμο, κυρίως γλυφές και γκούρ, που καταλήγει σε μία όμορφη λιμνούλα.
Γεμάτοι από εικόνες και δράση, επιστρέψαμε στην επιφάνεια πριν σκοτεινιάσει, καταλήγοντας νομοτελειακά(!) σε ταβερνάκι της περιοχής για τα περαιτέρω!
Άγγελος Βλαχόπουλος

Αυτή τη φορά, όπως και στις 19/9/15 το σπήλαιο μας φέρθηκε απλόχερα, χαρίζοντάς μας μοναδικές στιγμές. Τότε, περνώντας ένα από τα πολλά στενέματα βγήκαμε στις πρώτες μεγάλες στολισμένες αίθουσες προσθέτοντας 200 περίπου μέτρα στο μήκος της διαδρομής καταγράφοντας στην χαρτογράφηση 620 συνολικά μέτρα. Τότε ήμασταν εγώ κι ο Κώστας και μαζί μας ήταν πάλι ένα μέλος του ΣΠΕΛΕΟ, η Χάρις Νικολαΐδου.
Αυτή τη φορά, μαζί με δύο άλλα μέλη του φιλικού μας συλλόγου, περνώντας ένα ακόμη σιφωνοειδές λαγούμι μας έδωσε, σαν να εκτίμησε τον κόπο μας αλλά και την επιμονή μας, 400 περίπου μέτρα μιας διαδρομής με πανέμορφο στολισμό, μοναδικούς σχηματισμούς σπηλαιοθεμάτων και αίθουσες 20 και 30 μέτρων ύψους που σε πολλά σημεία θα πρέπει να ανεβούμε για έρευνα πιθανών διακλαδώσεων. Σαν να μας ευνοεί η παρουσία του ΣΠΕΛΕΟ! Να έρχεστε παιδιά!
Η γενική περιγραφή είναι σαν να περπατάει κανείς σε ένα φαράγγι με ψηλά κάθετα τοιχώματα και χαλίκια στην κοίτη, μόνο που δεν υπάρχει ροή νερού.
Με τη σειρά που φαινόμαστε στην ομαδική φωτογραφία, ήμασταν οι: Άννα Ραπάνη(ΣΠΕΛΕΟ), Γιώργος Πορτοκάλογλου(ΣΠΕΛΕΟ), Παναγιώτης Γεωργίου, ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Παναγιώτης Δευτεραίος, Νιόνια Μαλεφάκη, Αλέξανδρος Τσεκούρας, Κώστας Στασινός και Τάκης Καπλαντζής.
Οι έξι διανυκτερεύσαμε από την Παρασκευή, απολαμβάνοντας την δροσιά της νύχτας και οι άλλοι τέσσερις, η Άννα ο Γιώργος η Νιόνια και ο Κώστας μας συνάντησαν την επομένη στην κατασκήνωση.
Το πρωί του Σαββάτου ξεκινήσαμε πρώτοι για μέσα εγώ και ο Τάκης και σχετικά γρήγορα φτάσαμε στο σημείο που παλιά είχαμε μιά σκάλα και ανοίξαμε λίγο ακόμη το πέρασμα. Χωρίς πολλες καθυστερήσεις φύγαμε για την επόμενη βελτίωση στα 400μ περπίπου όπου μία προεξοχή βράχου δημιουργούσε πρόβλημα στους πιό μεγαλόσωμους της ομάδας και μας το είχαν επισημάνει. 20-30 λεπτά αργότερα η διεύρυνση ήταν έτοιμη Η όλη προσπάθεια όμως μας έφαγε αρκετή ενέργεια ειδικά επειδή το σημείο της 2ης επέμβασης ήταν πολύ στενό και βρεγμένο, αναγκάζοντάς μας να είμαστε ξαπλωμένοι πάνω σε μικρές λιμνούλες και σταγονοροή από την οροφή.
Αμέσως μετά προωθηθήκαμε στο σημείο που είχαμε σκάψει οι δυό μας στις 5&6 Ιουνίου.και τυλιχτήκαμε στις αλουμινοκουβέρτες μας για ζεσταθούμε λίγο και να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, περιμένοντας τους υπολοίπους.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και η αίθουσα γέμισε από τους φίλους μας που αμέσως έπιασαν, αλλάζοντας βάρδιες, να ξεμπαζώνουν το πέρασμα που είχαμε δουλέψει την προηγούμενη φορά με τον Τάκη. Στήσαμε θερμό σημείο και φάγαμε ζεστή σούπα που έφτιαξε ο Αλέξανδρος και τα δύο πολύ αναζωογονητικά.
Χρειάστηκαν πάνω από δύο ώρες κοπιαστικής δουλειάς, αλλά σε λιγότερο από μία ώρα τα νέα από μπροστά ήταν πολύ ενθαρυντικά μεταφέροντάς μας ότι έβλεπαν άνοιγμα και μάλιστα μεγάλο! Τελικά πέρασε πρώτος ο Γεράσιμος ενθουσιασμένος και έφυγε μπροστά για ανίχνευση. Από κοντά πέρασα κι εγώ και παίρνοντας τα εργαλεία άρχισα να τραβάω χώματα από την άλλη μεριά πιά για να γίνει το πέρασμα πιό ανθρωπινό!
Ενώ δουλεύαμε γύρισε και ο Γεράσιμος να βοηθήσει λέγοντάς μας όλο χαρά ότι προχώρησε 200μέτρα τουλάχιστον και γύρισε να μας πει τα νέα, χωρίς να έχει βρεί εμπόδιο.
Με αδημονία τραβήξαμε τα τελευταία χώματα και άρχισαν να περνάνε όλοι οι υπόλοιποι, κάνοντας σαν παιδιά αντικρύζοντας μεγάλες πανέμορφες αίθουσες!
Ο διάκοσμος έβαλε τα δυνατά του να μας εντυπωσιάσει, πότε με λευκούς σταλαγμίτες ύψους 3-4μέτρων και πότε με βροχή από σταλακτίτες και κολώνες, πάλι κατάλευκα. Μιά τεράστια κουρτίνα στο κέντρο της κοίτης παραχώρησε το αιχμηρό της άκρο για να περάσει το ορμητικό νερό μιας άλλης εποχής και η φυσική διεργασία ήδη είχε αρχίσει την επούλωσή της με μικρά σταλακτιτάκια. Το μάλλον μεγάλο κομμάτι που έλειπε δεν φαινόταν τρυγύρω, μάλλον σκεπασμένο από την άμμο και τα βότσαλα του πυθμένα. Σε μεγάλα διαστήματα τα τοιχώματα λαμπύριζαν στο φώς των φακών μας, καλυμμένα ολόκληρα με κρυσταλλικό υλικό.
Προχωρούσαμε αναπάντεχα εύκολα, με μόνο ένα στενό πέρασμα σαν εμπόδιο για 300 ή παραπάνω μέτρα, όρθιοι, και προσωπικά αναρωτιόμουν, μα δεν θα μας στματήσει κάποτε; Δεν μας έχει συνηθήσει σε τέτοιες ανέσεις αυτό το σπήλαιο! Και πράγματι κάπου εκεί βρήκαμε στένεμα που πέρασε μόνο ο Γεράσιμος και η Νιόνια σαν λεπτότεροι και μετά από προσπάθειες περάσαμε και τρείς ακόμη. Συνεχίσαμε σε παρόμοιο πεδίο για άλλα 100μέτρα περίπου φτάνοντας σε άλλη μία κατάχωση που πάλι θα πρέπει να ελευθερώσουμε για να συνεχίσουμε.
Σταματήσαμε εκεί μιας και η ώρα ήταν περασμένη αλλά και η κούρασή μας αρκετή, επιστρέφοντας να πούμε τα νέα στους υπολοίπους .
Τους βρήκαμε να φωτογραφίζουν τα άπειρα σπηλαιοθέματα και μαζευτήκαμε να επιστρέψουμε στην αίθουσα με το θερμό σημείο. Από κεί ξεκίνησαν οι πρώτοι για έξω και αφού μαζέψαμε τα πάντα αρχίσαμε όλοι να περνάμε τα στενέματα που όταν μπαίναμε μας φαινόντουσαν πιό ευρύχωρα, μιας και το κρύο και οι ώρες παραμονής και εξερεύνησης μας είχαν πάρει αρκετές δυνάμεις.
Είχε βραδυάσει πιά για τα καλά όταν επιστρέψαμε στην κατασκήνωση, συναντώντας τον Γεράσιμο και τον Τάκη που βγήκαν πρώτοι και είχαν ήδη ετοιμάσει το τραπέζι και έτσι βρήκαμε έτοιμες ζεστές μπριζόλες και λουκάνικα που τα συνοδέψαμε με κρασί από το αμπέλι του Κώστα! Τι καλύτερο να ζητήσει κανείς!
Για μιά ακόμη φορά η εξερεύνηση έκανε άνα άλμα μπροστά, μάλλον ξεπερνώντας το χιλιόμετρο. Οπότε τι άλλο μας μένει, παρά να χαρτογραφήσουμε τα ήδη εξερευνημένα κομμάτια και να συνεχίσουμε με την επιμονή που μας έφτασε ώς εκεί σε μιά επόμενη αποστολή!