Με τη φιλοδοξία να τελειώσουμε τη χαρτογράφηση του σπηλαίου, ιδίως τις νέες αίθουσες, ξεκινήσαμε οι, Τάκης Καπλαντζής, Θανάσης Μπακογιάννης, Χαρά Παναγιωτοπούλου, Ρούλα Λιανού και Άγγελος Βλαχόπουλος, το βροχερό πρωινό του Σαββάτου.
Σταμάτησε να βρέχει κάποια στιγμή, πολύ πρίν φτάσουμε στην είσοδο του σπηλαίου επάνω, αλλά ετοιμαστήκαμε ψυχολογικά αλλά και με υλικά, ώστε όταν θα βγαίναμε, να έχουμε μέρος σκεπασμένο για να αλλάξουμε.
Παλέψαμε με τα ηλεκτρονικά συστήματα καταγραφής, αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά με τις πάμπολες μετρήσεις που χρειάζονται για τα καλιμπραρίσματα. Τελικά τα εγκαταλείψαμε, αποφασίζοντας να κατέβουμε και να δουν και όσοι από την συντροφιά δεν το είχαν κάνει, το σπήλαιο στην νέα του διαδρομή.
Περάσαμε την τραβέρσα που έχουμε στήσει στα 75μ., μπήκαμε στα καινούρια μέρη, ανεβήκαμε το στενό χαράκι με το μόνιμο σχοινί, περάσαμε στα λασπωμένα και καταλήξαμε στο τέρμα της κατάβασης που κάποια στιγμή θα βγάλουμε και το βάθος της αποτυπώνοντάς το στις μετρήσεις μας.
Στην επιφάνεια επιστρέψαμε γύρω στις 08:00’ το βράδυ, διαπιστώνοντας ότι είχε μεν βρέξει αρκετά, αλλά είχε σταματήσει, αφήνοντάς μας να ντυθούμε με την ησυχία μας.

Το Σάββατο αρματώσαμε το σπήλαιο στο οποίο έχουμε βρεί καινούριες αίθουσες και κάναμε χαρτογράφηση της κύριας όδευσης μέχρι τα 90μ περίπου. Μένει το υπόλοιπο κομμάτι για να το τελειώσουμε.
Η ομάδα: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Αλέξανδρος Πουλάκης, Χαρά Παναγιωτοπούλου, Άγγελος Βλαχόπουλος.

Η ομάδα μας: Κώστας Στασινός, Ξένια Γεωργοπούλου, Άγγελος Βλαχόπουλος.
Αφιερώσαμε το Σαββατοκύριακο για έρευνα στο αγαπημένο μας βουνό, ακολουθώντας κάποιες πληροφορίες του Κώστα για την ύπαρξη σπηλαίων που παρουσίαζαν ενδιαφέρον.
Εξερευνήσαμε τρία σπήλαια, ένα στην ευρύτερη περιοχή πάνω από το χωριό Μεξιάτες και δύο στην αρχή του Φαραγγιού Ροδοκάλλος.
Το Σάββατο συναντήσαμε τον βοσκό που ήξερε το πρώτο από αυτά και ξεκινήσαμε μια πορεία σε δασωμένο πεδίο. Στην αρχή υπήρχε ένα μονοπάτι, αλλά σύντομα φύγαμε από αυτό περνώντας από χαμηλή βλάστηση και σημεία που μόνο άγρια ζώα χρησιμοποιούσαν. Τα ίχνη από σκαψίματα αγριογούρουνων ήταν φανερά σε πολλά σημεία. Περίπου μια ώρα αργότερα φτάσαμε στην είσοδο του σπηλαίου που είχε κι αυτό τα σημάδια τους. Ήταν ένα πολύ καλό καταφύγιο-κρυψώνα, αλλά όχι το πολύ μεγάλο και δαιδαλώδες που έλεγαν οι περιγραφές. Υπήρχαν τρείς αίθουσες με 20-25μ. μεγαλύτερο μήκος που εξερευνήσαμε μέχρι το τέλος και αποχωρήσαμε χωρίς να έχουμε αφήσει ερωτηματικά.
Επιστρέψαμε ανηφορίζοντας προς το μέρος που αφήσαμε τα αυτοκίνητα και φύγαμε για την περιοχή του φαραγγιού Ροδοκάλλος, όπου και κατασκηνώσαμε εκεί που ξεκινάμε την κατάβαση, πάνω από τα 900μέτρα υψόμετρο ανάμεσα στα έλατα. Από παλιά στις φαραγγίστικες εξορμήσεις μας, βλέπαμε κάποια σπήλαια στις ορθοπλαγιές της αριστερής πλευράς και με την προτροπή του Κώστα αποφασίσαμε να τις ερευνήσουμε.
Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα και το δάσος είχε τα έντονα εκείνα φθινοπωρινά χρώματα που λες και κρύβονται όλο το καλοκαίρι για να φανερωθούν σε όλη τους την ποικιλία όταν πέσουν οι πρώτες βροχές. Κατεβήκαμε στο ποτάμι και ανεβήκαμε στην απέναντι όχθη όπου και εντοπίσαμε ένα και στη συνέχεια και δεύτερο σπήλαιο. Και τα δύο περιγράφονται σαν βαθιές βραχοσκεπές με το πολύ 10-15 μέτρα βάθος, πολύ καλά και στεγνά καταφύγια με ολοφάνερη χρήση για στάνες, εγκαταλειμμένα όμως χρόνια πριν.