Μια σπηλαιολογική βόλτα με ένα φίλο, μέλος του Συλλόγου από τα παλιότερα χρόνια, τον Χρήστο Μπουγιώτα, κάναμε στο κοντινό σπήλαιο του Υμηττού για να θυμηθούμε τα παλιά, καθώς είναι μόνιμος κάτοικος Σουηδίας τώρα πια, οικογενειάρχης με έναν υιό και άλλον ένα στα σκαριά!

Στη Νταμούχαρη αυτό το εκπληκτικό χωριουδάκι του Πηλίου εξερευνήσαμε στις 16-8-18 ένα άγνωστο σπήλαιο μέσα στο ομώνυμο φαράγγι. Continue reading →

Η ομάδα: Παναγιώτης Γεωργίου, Τάκης Καπλαντζής, Ξένια Γεωργοπούλου, Άγγελος Βλαχόπουλος.
1η Μέρα
Το Σάββατο συνεχίσαμε τις έρευνες και τις επαφές στην περιοχή περπατώντας στα βουνά προσπαθώντας να εντοπίσουμε δύο συγκεκριμένα σπήλαια από πληροφορίες που μαζεύουμε από ντόπιους. Δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε τα εν λόγω σπήλαια, αλλά τελειώνοντας τις έρευνες μπήκαμε στην καταβόθρα που οι ντόπιοι μας την είπαν «Καταβόθρι» στα πεδινά της Νεστάνης. Είχε στενά περάσματα και λιγοστό διάκοσμο, ήταν όμως μια ευχάριστη αλλαγή από το λιοπύρι που επικρατούσε έξω και στο οποίο περπατούσαμε όλη μέρα. Επιστρέψαμε στη στάνη του φίλου Βασίλη που μας περίμενε γίδα βραστή και άλλα μεζεδοειδή μαζί με τα ανάλογα οινοπνευματώδη. Γνωρίσαμε δυο-τρεις ανθρώπους ακόμη μιλήσαμε για το ειδικό ενδιαφέρον μας για τον τόπο τους και προσφέρθηκαν, ένας να πάει στο ένα σπήλαιο που ψάχναμε και άλλος στο άλλο, βάζοντας σημάδια που θα βλέπαμε από σημεία που γνωρίζαμε πια, μετά την αναγνώριση που είχαμε κάνει.

2η Μέρα
Την Κυριακή ο ένας δεν μπόρεσε να βρει το σπήλαιο που αναζητούσαμε, αλλά από τον άλλο είχαμε θετική απάντηση. Άκολη Τρύπα το όνομά του σπηλαίου και όπως διαπιστώσαμε αργότερα, την προηγούμενη εγώ πέρασα λίγο ψηλότερα κι ο Τάκης λίγο χαμηλότερα, λίγα μέτρα μακρυά του.
Πήραμε τα αυτοκίνητα και φτάσαμε μέχρι εκεί που υπήρχε δρόμος, ανεβήκαμε τον πρώτο λόφο που ξέραμε και από την κορυφή του είδαμε ολοφάνερα τα σημάδια στην απέναντι πλαγιά, εκεί που ψάχναμε την προηγούμενη μέρα. Με αναπτερωμένο ηθικό ξαναπήραμε το δρόμο για το απέναντι ύψωμα, και σύντομα βρήκαμε το στόμιο που αναζητούσαμε. Ήταν μικρό, πολύ κοντά στα πουρνάρια και όντως πολύ δύσκολο να εντοπιστεί χωρίς βοήθεια. Η βλάστηση μας έδωσε τις πρώτες δεσιές κι έτσι αν πάει κάποιος δεν θα δει αγκυρώσεις παρά μόνο 10-12 μέτρα πιο κάτω σε σημείο που υπάρχει ένα κατέβασμα αριστερά το οποίο τελειώνει 5-6 μέτρα χαμηλότερα, και ένα δεξιά με μπόλικο βάθος. Κατέβηκα μόνο εγώ σ’ αυτό διαπιστώνοντας ότι όντως σταματάει, ώστε να μην χρειαστεί να ξανακατέβει ο Παναγιώτης που χαρτογραφούσε. Μια μέτρηση από πάνω ήταν αρκετή.
Χρησιμοποιώντας την ίδια δεσιά περάσαμε τραβερσάροντας στο βαθύ κομμάτι, όλο στενό και με χωμάτινα τοιχώματα κι εκεί τοποθετήσαμε τα πρώτα βύσματα. Το ευχάριστο ήταν ότι μετά τα πρώτα 25-30 μέτρα ο διάκοσμος γινόταν πλούσιος, τα τοιχώματα κρυσταλλικά και ευαίσθητα σαν κοράλλια, θυμίζοντας πολύ το διάκοσμο που συναντάμε στο Πύργου Μεγάλο Βάραθρο στον Υμηττό. Καταλήξαμε σε αίθουσα αρκετά άνετη 7Χ10 περίπου με ακόμη περισσότερα σπηλαιοθέματα και ξεκινήσαμε να φωτογραφίζουμε. Λίγο αργότερα κατέβηκε κι ο Παναγιώτης που έκανε τη χαρτογράφηση, οριστικοποιώντας το βάθος στα 65μέτρα με το σχοινί μας να έχει δύο-τρία μέτρα περίσσευμα το πολύ! Η παραγγελία μας ήταν ότι έπρεπε! Ψάξαμε για πιθανή συνέχεια, αλλά βρήκαμε μόνο τα χαρακτηριστικά πολύ στενά περάσματα σαν ρωγμές που ανοίγει το νερό για λογαριασμό του αφήνοντας τους επίδοξους εξερευνητές από πάνω στη φαντασία τους για ακόμη μεγαλύτερα βάθη και ακόμη περισσότερες καταστόλιστες αίθουσες. Επιστρέψαμε στην επιφάνεια προσέχοντας όσο μπορούσαμε τον διάκοσμο και νωρίς το απόγευμα βγήκαμε στο φως ικανοποιημένοι, παίρνοντας το δρόμο για τα αυτοκίνητα.