Κυριακή πρωί-πρωί ξεκινήσαμε πέντε μέλη μας και η μοναδική κοπέλα της παρέας, από τον ΣΠΕΛΕΟ, για να συναντήσουμε στη διασταύρωση του Νεοχωρίου πέντε μέλη της ομάδας ΟΔΕΥΩ και να κατέβουμε το Φαράγγι του Ίναχου.
Ξεκινήσαμε τις καταβάσεις έχοντας λιγοστό νεράκι να μας συνοδεύει, κάνοντας την πορεία μας άνετη, εκτός από το σημείο που είναι η μεγάλη κατάβαση των 27 περίπου μέτρων που δεν έχει βάθρα πιά. Εκεί θα πρέπει να βάλουμε ένα μόνιμο σχοινάκι δεξιά στον κεντρικό βράχο που να βοηθάει στην ανάβαση για το ρελέ, στο οποίο όταν το εξερευνούσαμε το 2011 και χρόνια μετά, απλώς κολυμπούσαμε και ανεβαίναμε λιγάκι. Τώρα έχει ανοίξει ένα κενό αριστερά του βράχου και αδειάζει σχεδόν όλο το νερό. Θα μπορούσαμε να βάλουμε ασφάλειες εκεί, αλλά θέλει μελέτη, γιατί το νερό το χειμώνα θα είναι πολύ και ορμητικό από αυτό το στενό σημείο. Θα δούμε, πάντως για φέτος δε νομίζω ότι θα έχει άλλο, έστω και λίγο νερό για να το ξανακάνουμε.
Από το ρελέ αυτού του βράχου στήναμε και οδηγούμενη όταν θέλαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω, δένοντας σε κάποια δεντράκια στην κοίτη κάτω, τα οποία τα πήρε το νερό και δεν υπάρχουν πιά!
Συνεχίσαμε και μετά από 3-4 καταβάσεις, νωρίς το απόγευμα, φτάσαμε στο κάτω αυτοκίνητο έχοντας περάσει μια όμορφη μέρα παρέα με παλιούς και νέους φίλους, απολαμβάνοντας μια πορεία σε ωραία τοπία και μοναδικές γλυφές και βάθρες.
Τα μέλη της ομάδας από τον Θησέα: Απόλλων Θρασυβουλίδης, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Γιώργος Ζαννιάς, Χρήστος Μπουγιώτας, Άγγελος Βλαχόπουλος. Από τον ΣΠΕΛΕΟ Ξένια Γεωργοπούλου. Από την ομάδα ΟΔΕΥΩ:Κούλης Σπυρίδων, Ιωαννίδης Ιωάννης, Λιόσης Ανδρέας, Πατσιάλος Χρήστος, Λάφης Νικόλαος.

Ήρθε η ώρα να δούμε τελικά τι έκρυβαν τα τρία στίγματα που μαζέψαμε στις 19/5/2019, με τον φίλο μας Βασίλη από τα Βούρβουρα που μας οδήγησε σ’ αυτά.
Ο Τάκης Καπλαντζής, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Γιώργος Εξηνταβελώνης, η Βασιλική από τον σύλλογο ΣΠΕΛΕΟ, κι εγώ, συναντηθήκαμε στα Βούρβουρα και αφού στήσαμε τις σκηνές μας σε ένα μικρό λιβαδάκι, περπατήσαμε μισή ώρα μέχρι το πρώτο σημείο, το «Τσιτούρη Τρύπα».
Ήταν μία διάκλαση χωρίς ιδιαίτερο διάκοσμο που στην αρχή φαινόταν ότι θα έφτανε το πολύ 15 μέτρα, αλλά ψάχνοντας προσεκτικά, εντοπίσαμε ανάμεσα στις κατακρημνίσεις ακόμα δύο περάσματα προς τα κάτω, ολοκληρώνοντας τις έρευνες στα 40-42 μέτρα περίπου, όπου ανοίγει σε μια ευρύχωρη αίθουσα. Το ένα της άκρο συνέχιζε ανηφορίζοντας κοντά στα 10 μέτρα και το ακολουθήσαμε μήπως και βρίσκαμε από κει κάποιο επόμενο πέρασμα, αλλά όλα ήταν φραγμένα.
Βγάλαμε μια φωτογραφία όλοι μαζί στην αίθουσα αυτή και μαζέψαμε τα υλικά κατευθυνόμενοι στο επόμενο σπήλαιο, το «Σμίθη Γούπατο», αυτό που έβγαζε αέρα με αρκετή δύναμη και για τον λόγο αυτό είχαμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες.
Φτάσαμε στο σημείο και ξεκινήσαμε να βγάζουμε πέτρες και μικρά βράχια, ώσπου σε κάποια στιγμή δημιουργήσαμε ένα άνοιγμα από το οποίο πέρασε ο Τάκης προχωρώντας 4-5 μέτρα και 2-3 μέτρα ολικό βάθος.
Αργά το απόγευμα είχαμε αρχίσει να μαζεύουμε, συζητώντας για το αν έχουμε χρόνο ακόμα για να πάμε και στο τρίτο σημείο, αλλά για να το κάνουμε θα έπρεπε να επιστρέψουμε στην κατασκήνωση, να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε στην άλλη μεριά του βουνού και όλο αυτό θα μας κατέληγε πολύ αργά. Πήγαμε λοιπόν για φαγητό και νωρίς-νωρίς πέσαμε για ύπνο.
Το επόμενο πρωινό αφού ξεστήσαμε ξεκινήσαμε για το τρίτο σημείο, το «Τζουμέικο Αλώνι» και φτάνοντας ξεκινήσαμε την κατάβαση. Ήμασταν πάλι σε μία διάκλαση, στενότερη αυτή τη φορά και όπως αποδείχθηκε μικρότερη, με μέγιστο βάθος 20μ. περίπου. Είχε όμως διάκοσμο κάτω-κάτω και αυτό μας αντάμειψε.
Θα τελειώναμε τη μέρα μας εκεί, αλλά αποφασίσαμε να ερευνήσουμε μια ακόμη πληροφορία για ένα οριζόντιο σπήλαιο με μεγάλο βάθος πάνω από τις Καρυές. Ο τόπος ήταν μια ζούγκλα χωρίς μονοπάτια και πουρνάρια πολύ πυκνά και 2-3 μέτρα ψηλά, με πεσμένα δέντρα διάσπαρτα. Χρειαστήκαμε πολλή ώρα για να προσεγγίσουμε στο σημείο και μετά από πολύ κόπο εντοπίσαμε μόνο δυο βραχοσκεπές μικρού βάθους. Θα πρέπει να επιστρέψουμε με καλύτερες πληροφορίες για ‘κει.
Συναντηθήκαμε με τον Βασίλη στις Καρυές, του περιγράψαμε τα σπήλαια και ξεκινήσαμε εμείς για Αθήνα και ο Γιώργος για Καλαμάτα , παίρνοντας την υπόσχεση ότι θα ξαναπάμε για μερικά ακόμη σημεία που έχει στα υπ’ όψη να μας εντοπίσει.
Άγγελος Βλαχόπουλος