Είχαμε ελεύθερο αυτό το Σάββατο κι έτσι φύγαμε με τον Τάκη Καπλαντζή για τα Καλάβρυττα να συναντήσουμε άτομα που θα μας οδηγούσαν σε σπήλαια στη γύρω περιοχή.
Κάναμε ένα καλό ταξίδι και λίγο μετά τις 10:00 συναντήσαμε τους ντόπιους και ξεκινούσαμε ήδη για το πρώτο. Ήταν η καταβόθρα στους Άνω Λουσούς και δίπλα της το βάραθρο Καλιακουδότρυπα, για τα οποία υπάρχουν αναφορές εντοπισμού και έρευνας ήδη από τη δεκαετία του ’70. Τα καταγράψαμε και φύγαμε για ένα ακόμη εκεί κοντά που είναι έξοδος νερών, καταγεγραμμένο και εξερευνημένο επίσης, μόνο που καταλήγει σε νερό που φαινόταν αρκετά βαθύ και μπορεί να είναι περαιτέρω προσβάσιμο με κατάδυση και μόνο.
Η πλάκα είναι ότι όπως μας έλεγαν τα ονόματα, τα βρίσκαμε και στο διαδίκτυο επί τόπου, και τουλάχιστον στο ένα είχα πάει πρίν 10-15 χρόνια!
Όταν είπαμε τα νέα στους ανθρώπους, απογοητεύτηκαν που δεν μας έδειξαν κάτι καινούριο, το δικό μας κέφι μας όμως δεν χάλασε. Τους εξηγήσαμε ότι γίνονται αυτά πολλές φορές, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για κάποια επόμενη φορά και για επιστροφή διαλέξαμε δασικούς δρόμους που μας έφεραν μέσα από ελατοδάση και πανέμορφα τοπία πάνω από τη λίμνη Δόξα.
Στην πορεία ακολουθήσαμε ένα δρόμο που ανέβαινε σε ένα ενδιαφέρον τοπίο με ασβεστολιθικές πλεύρες που τελικά ήταν αδιέξοδος, αφήσαμε το αυτοκίνητο, χωριστήκαμε και ερευνήσαμε, ο Τάκης μία επιβλητική βραχοσκεπή κι εγώ δυό πηγές και άλλα μέρη που θα περίμενε κανείς ότι θα έχει πολλά καρστικά φαινόμενα, δεν βρήκαμε όμως κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.
Σταματήσαμε στο εκκλησάκι δίπλα στην Τρύπα του Φενεού και πήγαμε στο σπήλαιο, αλλά ήταν πολύ αργά για να το κατέβουμε και συνεχίσαμε φτάνοντας σε ασφάλτινους δρόμους που όταν τους πατάμε χάνεται η μαγεία και νομίζω ότι έχουμε μισοφτάσει ήδη στην Αθήνα!
Άγγελος Βλαχόπουλος

Περάσαμε μια όμορφη μέρα, ηλιόλουστη και με ωραία παρέα.
Στο σημείο που είχε γίνει η κατολίσθηση πριν χρόνια, κάναμε τον κόπο να πάρουμε μαζί μας τρυπάνι για να κάνουμε τις βελτιώσεις.
Διαπιστώσαμε ότι το μέρος έχει γίνει πολύ δημοφιλές και έρχεται πολύς κόσμος το καλοκαίρι, μεταξύ των οποίων και κάποιοι με γνώσεις αρματώματος.
Έχουν βάλει σχοινιά με κόμπους μέχρι τα μισά και πλέον και σίγουρα μέχρι την κατολίσθηση όπου βρήκαμε αρμάτωμα. Μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει ασφάλειες που τοποθέτησαν δικοί μας και απλώς να έδεσαν τα σχοινιά τους πάνω. Πήρα μια πλακέτα που είχε τοποθετηθεί σε ένα μετρίων διαστάσεων βράχο και την μετέφερα στο αριστερό τοίχωμα. Πιστεύω ότι αυτός ο βράχος θα κατέβει κάποια στιγμή κι αυτός όπως τόσοι άλλοι στο μέρος εκείνο και δεν θα ξεχάσω κάπου στο 2005, όταν είχαμε αρματώσει εκεί ένα βράχο σαν μικρό αυτοκίνητο και μετά από 2-3 χρόνια τον βρήκαμε πιό κάτω με την πλακέτα στην κορυφή!
Πάντως εκτός από το πρώτο σημείο δεν πειράξαμε τίποτα άλλο και έχει αποκατασταθεί πιά η ασφαλής κατάβαση. Μετά από λίγο είδαμε και κάποια σίδερα σαν Βία Φεράτα, κάποια Π στερεωμένα στα βράχια και πάλι σχοινιά κλπ.

Η ομάδα: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Χρήστος Μπουγιώτας, Κων/νος Τράμπας, Νίκος Κοίλος, Αλέξανδρος Ασημακόπουλος και Άγγελος Βλαχόπουλος.
Και μερικές ακόμη φωτογραφίες από τη μηχανή του Νίκου.

Ένα Σαββατοκύριακο με κάπως άστατο καιρό διαλέξαμε για να κατέβουμε το αγαπημένο μας φαράγγι, η παροδικότητα όμως των φαινομένων, όπως επίσης και το ότι θα βρισκόμασταν στα κάτω-κάτω όρια του μετώπου της κακοκαιρίας μας έδινε τα στοιχεία ότι θα μπορούσαμε να το επιχειρήσουμε χωρίς να έχουμε τόσο πολλά νερά που να μας δυσκολέψουν.
Φτάσαμε αργά το βράδυ στον κατασκηνωτικό χώρο δίπλα στον Κρικελοπόταμο, που είχε από μέτριο έως λίγο νερό, πράγμα πολύ καθησυχαστικό, στήσαμε τις σκηνές μας, μαγειρέψαμε, φάγαμε και πέσαμε για ύπνο. Μέσα στη νύχτα έφτασαν κι οι υπόλοιποι από Καλαμάτα.
Σηκωθήκαμε στις 7:00′ και αρχίσαμε τις ετοιμασίες για να είμαστε περίπου στις 9:30′ στη πλατεία στη Ροσκά και λίγο αργότερα στην αρχή των καταβάσεων. Ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι οι κάτοικοι είχαν καθαρίσει τις τσουκνίδες που είναι ιδιαίτερα μεγάλες και σε μεγάλη απόσταση, από τα σπίτια μέχρι μιά παλιά πετρόχτιστη πηγή.
Ξεκινήσαμε τις καταβάσεις στην αρχή νωχελικά, αλλά μετά μπήκαμε στο ρυθμό και ζωηρέψαμε όσο ανέβαινε και το κέφι της παρέας που αντίκριζε τα πανέμορφα τοπία με τα νερά που έτρεχαν από τα πλάγια σχηματίζοντας απαλές κουρτίνες και την πρασινάδα που σκέπαζε τα τοιχώματα δεξιά κι αριστερά. Βρήκαμε κάποια βύσματα που θέλουν αλλαγή, αλλά γενικά δεν χρειάστηκε πουθενά να κάνουμε κάποια εναλλακτικά ρελέ, συνεχίζοντας ακάθεκτοι και απολαμβάνοντας τη διάσχιση. Το νερό ήταν λίγο και λασπωμένο και στην εκβολή του στον Κρικελοπόταμο έκανε μεγάλη διαφορά με τα καθαρά νερά του ποταμιού.
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο Πανταβέχει και μετά από τις ανάλογες φωτογραφίες ανεβήκαμε μέχρι την κατασκήνωση. Μια μπόρα που άρχισε και δυνάμωνε, κράτησε κάμποση ώρα και μας δυσκόλεψε λίγο όταν αλλάζαμε, αλλά βάλαμε τα αδιάβροχά μας, φτιάξαμε και ένα υποστεγάκι με μουσαμά και καθίσαμε να μαγειρέψουμε και να φάμε με όρεξη. Η βροχή μετά από καμιά-μιάμιση ώρα σταμάτησε και δεν ξαναέβρεξε.
Ο ύπνος που μας έλειψε από την προηγούμενη, μας ήρθε εύκολα και προσωπικά δεν τον διέκοψα για κανένα λόγο, μέχρι που έφεξε.
Την επομένη φύγαμε για τον Προυσό και βάλαμε πάλι τις στολές μας, κάνοντας λίγο περπάτημα σε μικτό πεδίο σε ένα από τα φαράγγια που συναντήσαμε στο δρόμο μας, για να έχουμε μια καλή δικαιολογία για το τσιμπούσι που ακολούθησε!
Η Ομάδα από Καλαμάτα: Γιώργος Εξηνταβελώνης, Κώστας Φύκιρης, Γιώργος Στεφανούρης, Ειρήνη Ατλαντζή, Πολίνα Ορφανίδου και από Αθήνα: Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Ανδρέας Βαλλογιάννης και Άγγελος Βλαχόπουλος.

Στο φαράγγι ήρθε και ομάδα της ΟΔΕΥΩ που μπήκε μετά από μας και τους πέτυχε η βροχή. Όλα όμως πήγαν καλά και συναντηθήκαμε αργότερα στο χώρο της κατασκήνωσης όπου ανταλλάξαμε τις εμπειρίες μας.

Μερικές φωτογραφίες από την εξόρμηση των μελών μας Απόλλωνα Θρασυβουλίδη και Έλενας Μπεκατώρου.