Το τελευταίο σαββατοκύριακο του Σχολείου, το περάσαμε από Παρασκευή, στη κεντρική Εύβοια και με έδρα τον χώρο στην θέση “Αμπουδιώτισσα”, που κατασκηνώσαμε. Το κρύο ήταν αρκετό και με δεδομένο το μικροκλίμα της περιοχής, προετοιμαστήκαμε κατάλληλα.
Το σπήλαιο, που βρίσκεται στα 1000μ. περίπου, έχει κι αυτό σχετικά χαμηλή θερμοκρασία, αλλά σαν σταθερό περιβάλλον, δεν επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες.
Μπήκαμε με όλα τα παρόντα μέλη του σεμιναρίου, δυστυχώς είχαμε δύο ασθενείς που δεν μπόρεσαν να είναι μαζί μας, ξεκινώντας με την πρώτη κατάβαση των 30μ. Ανεβήκαμε τα 7-8 μέτρα του τοιχώματος που οδηγεί στη συνέχιση του σπηλαίου και στο μεγάλο του διαδοχικό κατέβασμα των 5+50 μέτρων.
Φτάσαμε στην υπέροχη αίθουσα με τη λίμνη, που πάντα μας περιμένει υπομονετικά μέσα στην αταραξία της, την περιεργαστήκαμε, βγάλαμε μπόλικες φωτογραφίες και συνεχίσαμε κάπου 15-20 μέτρα χαμηλότερα, στο τελικό επίπεδο του βαράθρου. Αυτή τη φορά, δεν βρήκαμε το καταρρακτάκι που είναι εκεί με νερό, αλλά οι γλυφές και οι σχηματισμοί από την παρουσία του, ήταν ολοφάνερες.
Εκεί, λίγο κάτω από τα 100μέτρα, το περιβάλλον είναι καθαρό και αμόλυντο, δείγμα ότι όσοι κατεβαίνουν μέχρι εκεί, δείχνουν τον ανάλογο σεβασμό. Τα σπηλαιοθέματα είναι πάρα πολλά και πάντα θα βρεί κανείς κάτι νέο που δεν έτυχε να ξαναδεί, κι ας έχει κατέβει πολλές φορές. Έτσι κι εγώ ανακάλυψα ένα “δράκοντα” που μας κατασκόπευε ακίνητος, κουλουριασμένος στην οροφή.
Η μονοκόμματη ανάβαση των 50 μέτρων, πήγε πολύ καλά και για την επιτάχυνσή της, βάλαμε δύο σχοινιά. Έτσι δεν είχαμε πολλές αναμονές.
Βγήκαμε κατά τις 19:00′ και κρατώντας τους φακούς αναμμένους αλλάξαμε και τακτοποιηθήκαμε, για να επιστρέψουμε στον χώρο μας, να μαγειρέψουμε και να πούμε τις εμπειρίες μας.
Την επομένη, ξεκίνησε ένα ψιλόβροχο με αέρα και κρύο, που πύκνωνε όσο περνούσε η ώρα κι έτσι περιοριστήκαμε στο να γυρίσουμε λίγο στην περιοχή, ακυρώνοντας την επόμενη επίσκεψη στην Ελατοσπηλιά, ένα οριζόντιο σπήλαιο με ωραίο διάκοσμο, που όμως ήθελε πάνω από μισή ώρα περπάτημα μέσα στη βροχή. Ας είναι, όλοι οι στόχοι του σεμιναρίου επετεύχθησαν, ο καιρός μας φέρθηκε πολύ καλά σε όλη τη διάρκεια του σεμιναρίου, δεδομένου ότι ήταν Νοέμβριος!
Γυρίσαμε και κάναμε τις απονομές των Βεβαιώσεων Παρακολούθησης στους παρόντες, καταλήγοντας στο γνωστό μας ταβερνάκι “Έλατος” στη Σέτα, όπου δόθηκε ο επίλογος ενός πολύ δημιουργικού Σαββατοκύριακου. Στη δράση μας, μας συνόδευσαν και δυο μέλη από τον φιλικό μας Σύλλογο “ΣΠΕΛΕΟ”.

Ένα ακόμη επιτυχημένο Σαββατοκύριακο του Σεμιναρίου εξελίχθηκε στα δύο γνωστά μας σπήλαια, που χρησιμοποιούμε για την εκπαίδευση.
Χωθήκαμε και στο στενό πέρασμα του πρώτου και περιηγηθήκαμε στα στενώματα του δεύτερου, μπαίνοντας λίγο βαθύτερα στις εφαρμογές των τεχνικών, απολαμβάνοντας και λίγο πραγματικά έγκοιλα, με τα σκοτάδια και τις δυσκολίες τους. Για το τελείωμα της Κυριακάτικης εξόρμησης, κάναμε τις εξετάσεις των θεωρητικών, μαζί με την απαραίτητη ανάλυση-συζήτηση επί των ερωτήσεων.
Άλλο ένα γεμάτο διήμερο, τελειώνοντας, μας βρήκε γύρω από ένα τραπέζι στο αναψυκτήριο της Καλλοπούλας, να λέμε ο καθένας τις εντυπώσεις του για τις εμπειρίες του και για την επικείμενη τριήμερη εξόρμηση του τελευταίου Σαββατοκύριακου του Σχολείου.

Η συνέχεια του Σεμιναρίου πραγματοποιήθηκε στο Σπήλαιο του Αρχεδήμου, Αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, με Εισηγήτρια το μέλος μας Αλεξάνδρα Μαρή, Αρχαιολόγο και Ανασκαφέα.
Αμέσως μετά μπήκαμε στις τεχνικές με τα σχοινιά που είχαμε στήσει στο βάραθρο Συκιά, μια μικρή ομάδα που είχαμε μείνει πίσω γι’ αυτή τη δουλειά. Τα δύο έγκοιλα, βρίσκονται πολύ κοντά το ένα στο άλλο, αποτελώντας έναν πολύ καλό συνδυασμό.
Η κατάβαση και η ανάβαση, χωρίς επαφή με το τοίχωμα, ήταν μια επί πλέον εμπειρία για τα παιδιά, που το εκτίμησαν δεόντως. Και συνεχίζουμε για πιο δυνατά πράγματα!

Στο Αττικόν Άλσος και σε Σπήλαιο κοντά στο Μαρκόπουλο, συνεχίσαμε τα μαθήματα, με περισσότερες τεχνικές και εισαγωγή στη Χαρτογράφηση, με αναλογικά και ηλεκτρονικά μέσα.