Όποτε θέλουμε να επισκεφθούμε ένα κοντινό τεχνικό σπήλαιο, με κάποιο αξιόλογο βάθος, αυτό είναι μέσα στις πρώτες επιλογές μας.
Με τρεις από το πρόσφατο Σεμινάριο, τον Κώστα Αναγνώστου, τον Δημήτρη Πέττα και τον Ηλία Καλαμπαλίκη, τον Γιάννη Μπιρμπίλη, και τον Απόλλωνα Θρασυβουλίδη, ξεκινήσαμε πρωί-πρωί του Σαββάτου, ίσως για την τελευταία εξόρμηση της χρονιάς.
Εκτός από την είσοδο που θέλει ένα 10μετρο σχοινί, τα επόμενα ”σφιχτά” κατηφορικά περάσματα που γίνονται με αντιστηρίξεις, όπως και το πολύ μικρό και χαμηλό πατάρι που καταλήγουν, ξεκίνησαν τα αστεία σχόλια του τύπου, δε μας τά ‘πατε αυτά και άλλα διάφορα, αλλά χωρίς κάποιο πρόβλημα, αρχίσαμε τις απανωτές κύριες καταβάσεις.
Ούτε μία δεν γίνεται με απλό τρόπο, μιας και δεν υπάρχει τοίχωμα με συνεχόμενη καθετότητα, επιβάλλοντας τις τραβερσαριστές αλλαγές, παρακάμψεις και αντιστηρίξεις. Το ότι όμως τα τοιχώματα της διάκλασης, που είναι η μορφή του σπηλαίου, είναι κοντά το ένα στο άλλο, προσφέρουν λύσεις και πατέντες, λίγο από αναρρίχηση και λίγο από κλασικές σπηλαιολογικές τεχνικές. Αρκεί να φύγει η σκέψη μας από τη βαθιά χαρακιά που είναι κάτω από τα πόδια μας και να τις εκμεταλλευτούμε.
Καταλήξαμε πολύ σύντομα στο μεγάλο πατάρι, 70 μέτρα από την επιφάνεια και εκεί το ενδιαφέρον των παιδιών στράφηκε στην ιστορία της εξερεύνησης του νέου τμήματος του σπηλαίου και πως ξεκίνησε το 2016.
Η έρευνα άρχισε με την παρατήρηση ανοιγμάτων στην απρόσιτη τότε απέναντι πλευρά και με το στήσιμο της τραβέρσας, που μας έδωσε πρόσβαση σε μιά καταστόλιστη μικρή αίθουσα. Από κεί, μέσα από ένα στενό πέρασμα, βρήκαμε τη συνέχεια για την ολοκλήρωση του αρματώματος της νέας διαδρομής, περνώντας από ένα πολύ λασπωμένο τμήμα και καταλήγοντας σε μια μικρή καθαρή αίθουσα στα 120 περίπου μέτρα. Είναι γεμάτη ρωγμές προς τα κάτω, αλλά με πολύ μικρές πιθανότητες να περάσει άνθρωπος από κεί, έστω και με εκτεταμένες διανοίξεις.
Μιλώντας για όλα αυτά, τσιμπήσαμε κάτι, ήπιαμε λίγο νερό και μπήκαμε στις αναβάσεις, καταλήγοντας νωρίς το απόγευμα στα αυτοκίνητα για την επιστροφή.

Ξεκινήσαμε με βροχή από την Αθήνα, αναμένοντας να ισχύει το ίδιο για όλη μέρα, όπως έλεγαν οι προγνώσεις.
Φτάσαμε στη Σέτα και ύστερα από λίγο στο σημείο που αφήνουμε το αυτοκίνητο, προκειμένου να ξεκινήσουμε για τη σπηλιά με τα πόδια και ετοιμαστήκαμε, όσο γινόταν, προστατευμένοι από ένα γεροέλατο, φορώντας τις στολές και τις κάπες μας. Λίγα πράγματα κατορθώσαμε να προστατεύσουμε καθώς περπατούσαμε μέσα στα βρεγμένα, αλλά φτάσαμε στο σημείο και εντοπίσαμε τη σπηλιά.
Η είσοδος που κάποτε βρισκόταν ανάμεσα στις ρίζες ενός μεγάλου έλατου, είναι τώρα πια απλώς μία τρύπα, καθώς δεν υπάρχει ούτε ίχνος από το παλιό δέντρο και οι ρίζες του έχουν τελείως αποσυντεθεί.
Βγάλαμε τα αδιάβροχα και κατεβήκαμε στις αίθουσες που είναι διακοσμημένες με πολλά και διάφορα σπηλαιοθέματα. Κουρτίνες, σταλακτίτες, σταλαγμίτες και οι μεγάλες κολώνες, ήταν για αρκετή ώρα η ενασχόλησή μας φωτογραφίζοντας και μιλώντας γι αυτά και άλλα πολλά, περάσαμε κάμποσο χρόνο εκεί μέσα.
Η βροχή έξω δεν σταμάτησε ποτέ και επιστρέφοντας, αλλάξαμε πάλι όσο γρηγορότερα μπορούσαμε και καταφύγαμε στο εκκλησάκι στην Αμπουδιώτισσα.
Βγάλαμε και μαγειρέψαμε ότι καλά είχαμε προβλέψει να έχουμε μαζί μας, ελπίζοντας για την επόμενη μέρα, τις λίγο καλύτερες συνθήκες που προέβλεπε το δελτίο καιρού.
Ξημέρωσε την Κυριακή, μια μέρα σαν την προηγούμενη, ακόμη λίγο χειρότερη, λόγω ψύχους και διαπιστώσαμε ότι η καλυτέρευση δόθηκε για αρκετά αργότερα, προς το απόγευμα. Το ύψωμα της Ελατοσπηλιάς, ήταν πια χιονισμένο, όπως και όλα γύρω-γύρω και ξεκινήσαμε για Μετόχι, μήπως βρούμε λίγο καλύτερες συνθήκες.
Το χιόνι πολύ σύντομα άρχισε να πυκνώνει, ο δρόμος είχε στρωθεί κανονικά και μετά από λίγο, ούτε το φούλ μπλοκέ διαφορικό του 4Χ4 δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και η ανηφόρα προμήνυε ακόμη χειρότερα. Αν δεν ήταν άσφαλτος από κάτω και είχαμε βγει σε χωματόδρομο, θα είχαμε πολλές πιθανότητες να συνεχίσουμε.
Χορτασμένοι από εικόνες, βροχή, χιόνι και κρύο, αφήσαμε για μια άλλη φορά τη συνέχιση της περιπέτειας και την επίσκεψη στο Σπήλαιο Κατελάνι, που ήταν εξ αρχής ο στόχος μας, για τη δεύτερη μέρα.

Σε συνέπεια της προηγούμενης δημοσίευσης, ήρθε η συνέχεια! Με δύο από τα παιδιά του Σεμιναρίου του 11ου που μόλις τελείωσε, τον Δημήτρη Πέττα και τον Αλέξιο Θεοφιλόπουλο, φύγαμε για Ευρυτανία, κατόπιν προσκλήσεως από τον Κώστα Μπακολίτσα, φίλο του Συλλόγου, Βιολόγο, που είχε αναλάβει σαν Εισηγητής το ανάλογο μάθημα.
Ξεκινήσαμε το Σάββατο στις 07:00, ένα ταξίδι πέντε περίπου ωρών, που απαιτεί υπομονή και θέληση, μιας και όταν βγήκαμε από τους μεγάλους δρόμους, η ταχύτητα έπεσε δραματικά, αναγκαστικά και για κανένα δίωρο τουλάχιστον.
 Ο προορισμός μας ήταν το Σύχνικο, ένα χωριουδάκι εννέα κατοίκων, που μας υποδέχτηκαν θερμά μαζί με τον Κώστα που μόλις είχε φτάσει κι αυτός από το Αγρίνιο.
 Χωρίς να χάσουμε χρόνο, φύγαμε για το σπήλαιο, στο οποίο ο Κώστας είχε μπεί τον Ιούλιο για κάμποσα μέτρα. Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε, φτάνοντας γρήγορα σε ένα πλημμυρισμένο σημείο που το καλοκαίρι ήταν στεγνό και για να μην φύγουμε χωρίς να το παλέψουμε, μπήκαμε στο νερό μέχρι το στήθος σε μια προσπάθεια να περάσουμε, έστω και ανασαίνοντας οριακά από το κενό στην οροφή, αλλά με λίγες ελπίδες. Η απουσία ρεύματος αέρα, δυστυχώς, ήταν από την αρχή αισθητή, δείγμα ότι το νερό είχε σφραγίσει το πέρασμα, αλλά και οι ώρες οδήγησης μεγάλο κίνητρο κι αυτές! Το παλέψαμε όσο πήγαινε, και φύγαμε, αφήνοντας για πιό καλή εποχή τη συνέχιση της εξερεύνησης.
 Ερευνήσαμε για λίγο κι άλλο ένα έγκοιλο εκεί κοντά, που όμως δεν είχε βάθος, ούτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα, λίγο πρίν πέσει το σκοτάδι, να βγάλουμε τα βρεγμένα και να γυρίσουμε στο χωριουδάκι.
 Δεν άργησε να εμφανιστεί όλος ο πληθυσμός του και μερικοί από το κοντινά χωριά Παλιοκαντούνα, και Μοναστηράκι. Σύνολο 150 άτομα, χωρίς το μηδέν! Η συζήτηση περιεστράφη γύρω από τα σπηλαιολογικά ενδιαφέροντα για πολλή ώρα, μας προσκάλεσαν και για άλλες εξερευνήσεις στην περιοχή και ξεφεύγοντας ξεκίνησαν οι πλάκες και το γέλιο έδινε κι έπαιρνε! Δε φάγαμε τίποτα, τίποτα δεν ήπιαμε, ότι βλέπετε είναι συκοφαντίες!
 Την επομένη μας οδήγησαν και σε άλλα σημεία σπηλαιολογικού ενδιαφέροντος στα γύρω μέρη και νωρίς το μεσημέρι, ξεκινήσαμε για πίσω, γεμάτοι από εικόνες, τοπία και συναισθήματα.