Ηλιόλουστη και ζεστή ήταν η μέρα, αλλά το είχαμε προσχεδιάσει ότι θα κάναμε ένα κατέβασμα με τον Δημήτρη και τον Γιάννη.
Πήραμε τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε τις τεχνικές καταρρηχήσεις αργά το πρωί προσέχοντας τον Γιάννη στις πρώτες του, ομολογουμένως επιτυχημένες προσπάθειες.
Όλα πήγαν μιά χαρά και σε όλες τις τραβέρσες και παρακάμψεις τα πήγαμε τέλεια. Οι αγκυρώσεις παίρνουν κάποιες διορθώσεις, αλλά περισσότερο, το πεδίο χρειάζεται λίγο καθάρισμα από πεσμένα κλαριά και το κλείσιμο από τα βάτα.
Γρήγορα καταλήξαμε στα τελευταία τρία συνεχόμενα ραπέλ, κάναμε και μιά συνοδευόμενη κατάβαση, για την εμπειρία και έτσι χαλαρά καταλήξαμε σε γνωστό μας ταβερνάκι στο Σχοίνο για αναπλήρωση.
Δημήτρης Καραχρήστος, Γιάννης Σιουλας, Άγγελος Βλαχόπουλος.

Μετά από ένα πεντάωρο περίπου ταξίδι, περνώντας από Κρίκελο-Δομνίστα, φτάσαμε στη Γέφυρα του Κρικελιώτη, που είχε βλάβες στα ξύλα και σε μερικά σημεία έβλεπες κανονικά το ποτάμι από κάτω. Στον κατασκηνωτικό χώρο που χρόνια τώρα γνωρίζουμε και έχουμε συνδέσει με πολλές ευχάριστες αναμνήσεις, ένας μικρός κάτοικος της περιοχής ενοχλήθηκε λίγο από την παρουσία μας, αλλά μας χάρισε ένα πορτραίτο πριν εξαφανιστεί στα φυλλώματα. Γρήγορα ετοιμάσαμε κάτι για φαγητό και πέσαμε για ύπνο.
Το Σάββατο στις επτά ήμασταν στο πόδι και μετά από ένα γρήγορο πρωινό, φύγαμε για τη Ροσκά απ’ όπου ξεκινάει το μονοπάτι που οδηγεί στο ομώνυμο φαράγγι. Μισοντυθήκαμε με τις στολές, λόγω ζέστης, και ξεκινήσαμε τις καταβάσεις.
Ευτυχώς υπήρχε νερό αρκετό για να γλεντήσουμε λίγα άλματα και τσουλήθρες, σβήνοντας την κάψα του καλοκαιριού. Στην αρχή ήταν γαλακτερό, έχω όμως εμπιστοσύνη σ’ αυτό το φαράγγι, και πράγματι μετά από μερικές βάθρες, κατακρατήθηκε η λάσπη, καθάρισε και έγινε διάφανο. Σε ένα μικρό Πανταβρέχει που πέφτει μέσα από τα αριστερά, είχε αρκετή ροή, όπως και σε άλλα σημεία που δεν περίμενα.
Άλλος ένας μικρός κάτοικος, του φαραγγιού αυτή τη φορά, μας χαιρέτησε με τον τρόπο του. Τα Νερόφιδα, λόγω των σχεδίων που έχουν οι φολίδες τους, πολλές φορές παρεξηγούνται για Οχιές, έχουν όμως αρκετό χρώμα ώστε να τα διακρίνουμε από εκείνες, για να μην φοβόμαστε χωρίς λόγο.
Οι αγκυρώσεις σε μερικά σημεία είναι οριακά ασφαλείς και θέλουν διόρθωμα, μια αλυσίδα έχει σπάσει και σε κάποια ρελέ είναι μονές. Καλό θα ήταν να τις φτιάξουμε κάποια στιγμή και θα το κάνουμε, γιατί αν ξαναπάμε του χρόνου, σίγουρα θα είναι ακόμα χειρότερες.
Κινηθήκαμε με καλό ρυθμό, χωρίς περιττές βιασύνες και νωρίς το μεσημέρι βγήκαμε στον Κρικελοπόταμο, ανεβαίνοντας τη μικρή απόσταση μέχρι το Πανταβρέχει.
Το απολαύσαμε για μια ακόμη φορά και οφείλω να ομολογήσω ότι ενώ το Φαράγγι είχε λίγο νερό, εκεί δεν είχε απλώς σταγονοροή, αλλά νερό μπόλικο με συνεχή ροή και σε μεγάλη έκταση. Πολύς κόσμος είχε κατέβει μέσα από την κοίτη κάνοντας μπάνιο στις βάθρες, κάποιοι με τα σκυλάκια τους, διασκορπισμένοι σε όλη τη διαδρομή μέχρι την κατασκήνωση.
Κλείσαμε τη μέρα μας κάνοντας μια βόλτα μέχρι το εγκαταλειμμένο αλλά σχετικά συντηρημένο χωριό Στουρνάρα, ανεβαίνοντας προς την Καλιακούδα αριστερά, περνώντας μερικές ώρες μέχρι το βραδάκι να μας μαζέψει πάλι κοντά στα τραπεζάκια μας, ετοιμάζοντας το βραδινό φαγητό.
Η Ομάδα: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Ανδρέας Βαλλογιάννης, Ανδρέας Λιόσης, Χρήστος Πατσιαλός, Αμαλία Καλαμπαλίκη, Άγγελος Βλαχόπουλος.

Η Κυριακή μας βρήκε να ανεβαίνουμε το μουλαρόδρομο που ένωνε τη Ροσκά, μάλλον με την Καστανούλα και σίγουρα δεν σταματάει εκεί, σχηματίζοντας το θαυμαστό δίκτυο επικοινωνίας της παλιάς Ελλάδας, φέρνοντας και την επικοινωνία με τον Τηλέγραφο. Βλέπαμε παλιότερα πολλούς στύλους που κρατούσαν στο χρόνο, όπως και το σύρμα που το συναντήσαμε κι αυτή τη φορά, ακόμα άσπρο και ασκούριαστο, δίπλα σε ένα σάπιο τηλεγραφόξυλο. Το μονοπάτι κρατάει αξιοθαύμαστη άμυνα στο χρόνο, μόνο σε δυο σημεία έχει γκρεμίσει και έχει γίνει λίγο επικίνδυνο.
Μισή ώρα μετά, μπήκαμε στην ξερή κοίτη του Βαθυρέματος και πορευτήκαμε πάνω από μια ώρα μέχρι να συναντήσουμε το νερό που έρχεται από τα δεξιά, που χάθηκε παίρνοντας υπόγεια διαδρομή, εμφανίστηκε όμως καθαρό και δροσερό 500 μέτρα πιο κάτω και μας έδωσε τη δροσιά του μέσα στην κάψα του πρωινού. Από στολές φορέσαμε ελάχιστα πράγματα, και απλώς τις κουβαλούσαμε.
Γνωρίζοντας από προηγούμενη κατάβαση ότι σε ένα τουλάχιστον σημείο, το αρμάτωμα ήταν μέσα στην κατεύθυνση του νερού και βασανιζόταν από τις κατεβασιές, είχαμε τρυπάνι, βύσματα και πλακέτες, φτιάχνοντας νέες αγκυρώσεις σε άλλο μέρος. Τα αποτελέσματά μας θα δείξει ο χρόνος.
Όλα πήγαν πολύ στρωτά, γοργά κατεβήκαμε τις τελευταίες καταβάσεις μέχρι τον Κρικελοπόταμο και πολύ νωρίς το μεσημέρι φτάναμε στον κατασκηνωτικό χώρο αντικρίζοντας ακόμα περισσότερο κόσμο, αυτή τη φορά. Σκοπεύαμε να έρθουμε ένα μήνα πριν, για να έχουμε την ησυχία του βουνού, αλλά κάτι μπόρες μας χάλασαν τα σχέδια. Για μας ήταν αρκετά αργά για φέτος, ελπίζοντας για καλύτερες συνθήκες του χρόνου, ώστε να συναντήσουμε λίγο περισσότερο νερό και λίγο λιγότερο κόσμο.
Η Ομάδα: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Ανδρέας Λιόσης, Χρήστος Πατσιαλός, Άγγελος Βλαχόπουλος.

Η κακοκαιρία της Παρασκευής και του Σαββάτου, μας ακύρωσε μια καλή προγραμματισμένη εξόρμηση, όμως για να μην μείνουμε και μέσα, ξεκινήσαμε την Κυριακή για το φαράγγι της Καλλιθέας, που ξέραμε ότι θα είχε νερό αρκετό.
Όντως είχε και το διαπιστώσαμε όταν αφήσαμε το κάτω αυτοκίνητο, στο τέλος των τεχνικών καταβάσεων, όχι όμως τόσο που να μας ανησυχήσει.
Πολύ καλά τα πήγαν και οι φίλοι μας που έχουν κάνει περιορισμένη δράση. Τα πλάγια και στριμωχτά ρελέ, μας καθυστέρησαν λιγάκι, αλλά ήταν μια πολύ καλή εμπειρία για όλους.
Νωρίς το απόγευμα είχαμε φτάσει στην τελευταία βουτιά του φαραγγιού και την απολαύσαμε δεόντως! Ανδρέας Βαλλογιάννης, Γιώργος Στεφανούρης, Λάζαρος Σιδηρόπουλος, Πολίνα Ορφανίδου, Αμαλία Καλαμπαλίκη, Άγγελος Βλαχόπουλος.