Το Σάββατο 16/4/2016 επισκεφθήκαμε το σπηλαιοβάραθρο Τσικουρέλι στο Ν. Βοιωτίας, το οποίο πρωτοεξερεύνησαν μέλη του συλλόγου το 2011 κι από τότε δεν έτυχε να το επισκεφθούμε ξανά.
Προσπαθήσαμε να ξεκινήσουμε στις 09:00 από το σύλλογο, ο Παναγιώτης Γεωργίου, ο Αλέξανδρος Πουλάκης και η γράφουσα, Νιόνια Μαλεφάκη. Στη Λεωφόρο Κηφισού μαζέψαμε και το 4ο μέλος της αποστολής, Τάκη Καπλαντζή. Αφού κάναμε μία στάση στο Σείριο για τον απαραίτητο ανεφοδιασμό, κατευθυνθήκαμε προς Μαρτίνο και πιο συγκεκριμένα, στο χωριό Κόκκινο. Περάσαμε από τον Άγιο Ιωάννη (πρώην Νέο Κόκκινο), έναν μικρό οικισμό που δημιουργήθηκε από τη μεταλλευτική εταιρία ΛΑΡΚΟ, καθότι στην περιοχή λειτουργούν μεταλλεία. Ο οικισμός μοιάζει με σκηνικό από ταινία κι έτσι συμφωνήσαμε στην επιστροφή να σταματήσουμε για φωτογράφιση. Εκεί μας περίμενε και ο κυρ-Κώστας, βοσκός και γνώστης της περιοχής, προκειμένου να μας συντροφεύσει μέχρι την είσοδο του σπηλαιοβάραθρου αλλά κι να μας υποδείξει επιπλέον “τρύπες“, άξιες προς εξερεύνηση.
Η περιπέτεια ξεκίνησε με το καλημέρα καθώς τη στιγμή που τον συναντήσαμε, εκείνος εξόντωνε ένα φίδι με το χαρακτηριστικό κλαδί-γκλίτσα-εξολοθρευτή φιδιών. Τον βάλαμε κι αυτόν στο αυτοκίνητο και πήγαμε προς την περιοχή Ντάρδζα. Στο πρώτο ψαχτήρι βρήκαμε δύο εισόδους απ’ όπου και πήραμε το απαραίτητο στίγμα με σκοπό την μελλοντική εξερεύνηση.
Στη δεύτερη στάση, στο Μαυροβούνι, και αφού περάσαμε μέσα απ’ όλους τους ακανθώδεις θάμνους της πλαγιάς, δε βρήκαμε την είσοδο που ψάχναμε. Απολαύσαμε όμως τη θέα προς τον Ευβοϊκό και ανακαλύψαμε διαδρομή για βόλτα με μηχανές, μπάνιο και τσιπουράκια (να με πάρετε μαζί σας!!!).
Τρίτη στάση κάναμε σ’ ένα πανέμορφο εκκλησάκι βυζαντινής περιόδου, τον Άγιο Νικόλαο, στον προαύλιο χώρο του οποίου υπάρχει κι ένα τμήμα υδραγωγείου.
Τέλος επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο για τον βασικό μας προορισμό, το αφήσαμε δίπλα σε κάτι αγελάδες και κατευθυνθήκαμε, πάντα με την παρέα του κυρίου Κώστα, προς την είσοδο του σπηλαίου.
Τη βαραθρώδη είσοδο αρμάτωσαν ο Παναγιώτης με τον Αλέξανδρο. Πρώτος κατέβηκε ο Παναγιώτης, ακολούθησε ο Τάκης κι εμένα αυτή τη φορά, ανέλαβε ο Αλέξανδρος. Με τραβέρσα και απλή κατάβαση, προσεδαφιστήκαμε όλοι με ασφάλεια στην 1η αίθουσα και η εξερεύνηση ξεκίνησε.
Είχε αρκετή λάσπη, κατακρημνίσεις βράχων, οστά ζώων αλλά και ανθρώπων(!). Συναντήσαμε τ’ αγαπημένα μας δολιχόποδα, μία νυχτερίδα και κάτι χαριτωμένα (?) ποντικάκια (ευτυχώς αυτά δεν τα είδαμε όλοι).
Με διάφορους συνδυασμούς σχοινιών και κόμπων που δεν είμαι ακόμα σε θέση να περιγράψω με ακρίβεια, σκαρφαλώσαμε σ’ ένα μικρό τοίχωμα και συνεχίσαμε στην επόμενη αίθουσα με κατάβαση που περιελάμβανε παράκαμψη και μία αλλαγή. Την αίθουσα αυτή, εμείς την ονομάσαμε «Αίθουσα του Ναού», χάρη σ’ έναν εντυπωσιακό σχηματισμό από σταλαγμίτες που θυμίζει τέμπλο. Θαυμάσαμε το στολισμό, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο της εξόδου.
Εγώ συνειδητοποίησα πόσο κουραστικό είναι να ανεβαίνεις μ’ ένα πόδι στο ποδοστήριο. Ο Τάκης πάλι ανέβηκε “πετώντας“, αφού πρώτα ξαρμάτωσε κι έμαθε πως γίνεται η ανάκληση σχοινιού σε σπήλαιο. Σε όλη τη διάρκεια της εξερεύνησης ο κύριος Κώστας μας περίμενε στην είσοδο. Του είπαμε τις εντυπώσεις μας κι επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Αλλάξαμε ρούχα, εξασκηθήκαμε λίγο σε ζογκλερικά και φάγαμε handmade σπανακόπιτα απ’ τον Παναγιώτη (να σημειωθεί εδώ ότι στην προηγούμενη αποστολή φάγαμε handmade πίτσα απ’ τον Παναγιώτη).
Περάσαμε από το χωριό-σκηνικό για φωτογράφιση αλλά και για να θαυμάσουμε την εντυπωσιακή καταβόθρα του Ηρακλή. Καθοδόν συναντήσαμε άλλη μία είσοδο πάνω στο δρόμο, που ήταν όμως μπαζωμένη. Τέλος, όπως μας θέλει η παράδοση του συλλόγου πλέον, καταλήξαμε σε ταβερνάκι της περιοχής και οι επιδόσεις μας για άλλη μία φορά αποδείχθηκαν άριστες. Αφήσαμε εκεί τον κύριο Κώστα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Σταματήσαμε σ’ ένα σημείο για να χαζέψουμε τον καθαρό ουρανό και τους διάφορους αστερισμούς αλλά η ρομαντζάδα έληξε κάπως άδοξα, όταν μας πήραν κάτι σκυλιά στο κυνήγι…για πότε επιβιβαστήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο…εκεί να δείτε αντανακλαστικά!!! (Να ξανασημειώσουμε εδώ ότι κανένα μέλος της αποστολής δεν κοιμήθηκε ούτε στο πήγαινε ούτε στο έλα) Φτάσαμε στην Αθήνα, αφήσαμε τον Τάκη στη Λεωφόρο Κηφισού και στο Παλαιό Φάληρο, λίγο πριν αφήσουμε τον Αλέξανδρο, πετάχτηκε μπροστά μας ένα ζαχαροπλαστείο μ’ εξαιρετικό παγωτό…και κάπως έτσι τελείωσε η όμορφη αυτή εκδρομή!!!
Νιόνια Μαλεφάκη