Συγκεντρωθήκαμε δέκα άτομα από Αθήνα για να το κάνουμε. Με λιακάδα και καλή παρέα, ξεκινήσαμε τις καταβάσεις, βρίσκοντας όλα τα ρελέ σε καλή κατάσταση. Μόνο μερικά ήταν λίγο ξεβιδωμένα. Οι βάθρες είχαν αρκετά φερτά, είχαν γίνει ρηχές και το νερό είχε μικρή ποσότητα, πράγμα που σημαίνει ότι θα στερέψει αρκετά σύντομα φέτος.
Όλα πήγαν καλά και νωρίς το απόγευμα καταλήξαμε στο γνωστό γεφυράκι, περιμένοντας τους οδηγούς να κατεβάσουν τα αυτοκίνητα.

Την Παρασκευή το απόγευμα επτά άτομα από Αθήνα με δύο παιδιά και ένας από Καλαμάτα, ανταμώσαμε στη Σπάρτη, για τη διάνοιξη των εντοπισμένων σπηλαίων από τις έρευνές μας στις 15-16-17/4/22, καθώς και συνέχιση των ερευνών μας σε επιλεγμένα πεδία του Πάρνωνα.
Φτάσαμε τη νύχτα, μετά από μια περιπετειώδη διαδρομή, μιας και το τελευταίο κομμάτι του χωματόδρομου, είναι πολύ ανηφορικό και στενό και κατασκηνώσαμε περίπου στα 1500μ υψόμετρο σε ένα οροπέδιο που γνωρίζαμε από την προηγούμενη περιπλάνησή μας εκεί. Στήσαμε τις σκηνές μας στα γρήγορα και πέσαμε για ύπνο.
Την επομένη, αφού χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, ξεκινήσαμε για τα δύο πιό ενδιαφέροντα από τα σημεία που είχαμε διαλέξει.
Στο σημείο που ήμασταν εμείς, είχαμε να ανοίξουμε ένα στενό πέρασμα, σχηματισμού διάκλασης, που έβγαζε αέρα και αυτό ήταν το ενδιαφέρον. Βγάλαμε πέτρες και χώματα, σπάσαμε και κάποια μεγάλα βράχια για να μπορέσουμε να τα σηκώσουμε και όταν πήγε απόγευμα, σταματήσαμε για να συνεχίσουμε την Κυριακή.Οι γιοί του Γιώργου Δήσιου, ο Σπύρος και ο Στέφανος, το πάλεψαν μαζί μας βγάζοντας κι αυτοί πέτρες και χώματα. 
Η άλλη ομάδα ανέβηκε σε ένα άλλο σημείο σε αντίθετο προσανατολισμό από μας, μισή ώρα από την κατασκήνωση, αντιμετωπίζοντας κι αυτή δυσκολίες και μεγάλα βράχια που κλείνουν την είσοδο σε μιά καταβόθρα ενδιαφέρουσα, την οποία αν διανοίξουμε θα μπορούσε να έχει μεγάλο βάθος κι αυτή. Το υψόμετρο και των δύο είναι γύρω στα 1600μ.
Το απόγευμα του Σαββάτου στήσαμε φαγοπότι κάτω από τα έλατα και πίνοντας και καλαμπουρίζοντας γρήγορα νυχτώσαμε και πέσαμε νωρίς για ύπνο.
Την Κυριακή αποφασίσαμε να ασχοληθούμε εμείς με το ίδιο σπήλαιο, ενώ η άλλη ομάδα, έφυγε πεζοπορώντας αρκετά μακρύτερα, για έρευνα άλλου πεδίου.
Δουλέψαμε μέχρι το μεσημέρι και κάναμε αρκετό έργο, ώστε να έχουμε περισσότερες ελπίδες να περάσουμε την επόμενη φορά.Το πεδίο που ερεύνησαν τα παιδιά, δυστυχώς δεν απέδωσε κάποιο ενδιαφέρον σημείο, αλλά αποκλείστηκε από το ολικό που έχουμε κατά νου να ερευνήσουμε στην περιοχή.
Τα Μέλη: Παναγιώτης Γεωργίου, Γιώργος Δήσιος με τους δύο γιούς του, Γιώργος Εξηνταβελώνης, Τάκης Καπλαντζής, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Ανδρέας Λιόσης, φίλος που δεν θέλει δημοσιεύσεις, Άγγελος Βλαχόπουλος.

Με μια λιακάδα που μας ενίσχυσε το κέφι, μπήκαμε στο όμορφο φαράγγι, με τον Ανδρέα Λιόση, τον Χρήστο Πατσιαλό και την Ιωάννα Πατσιαλού, που πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με το άθλημα και τα πήγε περίφημα.
Μάλλον για φέτος ήταν η τελευταία φορά που το βρήκαμε με νερό και αρπάξαμε την ευκαιρία. Όταν στεγνώσει και μετά αλλάζει τελείως και θεωρώ ότι μάλλον δεν αξίζει τον κόπο.
Βγήκαμε νωρίς το μεσημέρι και ολοκληρώσαμε την εξόρμηση σε γνωστό ταβερνάκι του χωριού.