Φύγαμε τρείς από Αθήνα το πρωινό του Σαββάτου για να συναντήσουμε τον φίλο Θοδωρή στην έξοδο της Σεργούλας και ταξιδεύοντας αναπολούσα τις μέρες από τις έρευνες που είχαμε κάνει οι δυο μας στην περιοχή για να μαζέψουμε στοιχεία για τα τέσσερα-πέντε φαράγγια που έχουμε εξερευνήσει εκεί γύρω, ξεκινώντας από το 2004.
Ανταμώσαμε και αμέσως ανεβήκαμε στο ομώνυμο χωριό, όπου και ετοιμαστήκαμε να κατέβουμε στην κοίτη, αφού το αυτοκίνητο ανέλαβε να κατεβάσει ο Θοδωρής ώστε να το βρούμε αμέσως μετά την έξοδό μας έτοιμο με τα στεγνά ρούχα μας να μας περιμένει!
Κατεβαίνοντας το μονοπάτι-χωματόδρομο μέσα στο λιοπύρι, διαπιστώσαμε ότι το νερό ήταν άφθονο και λίγο πιο κάτω προστέθηκε και το νερό από μια παράπλευρη πηγή. Πολύ ευχάριστη αντίθεση με τη ζέστη που επικρατούσε.
Ξεκινήσαμε με ένα μικρό άλμα και παίρνοντας δροσιά, συνεχίσαμε αναζωογονημένοι προς την πρώτη αγκύρωση, που η μία πο τις δύο πλακέτες είναι η παλιά με τους μεγάλους κρίκους που έφτιαχνε παλιά ο Λευτέρης της Rockland, ο μόνος κατασκευαστής της Ελλάδας που σταμάτησε πια. Μεγάλο κρίμα που δεν τον υποστηρίξαμε σαν Έλληνες όταν τον προμήθευσαν με μια παρτίδα υποβαθμισμένο υλικό για βύσματα και κρίκους.
Την έδειξα στα παιδιά έτσι που ήταν σαν καινούρια 17 χρονών πια, δίπλα στην μεταγενέστερη μικρότερου κρίκου της ίδιας εταιρίας, σε άριστη κατάσταση κι αυτή, τοποθετημένη γύρω στο 2007.
Η καραντίνα πρέπει να έκανε τη δουλειά της, γιατί τα πουλιά είχαν κάνει πολύ έντονη την παρουσία τους παντού και πέσαμε πάνω και σε μια μαμάκα που φωτογράφησα όσο μπορούσα πιο διακριτικά.
Οι βάθρες που μπορεί κανείς να κάνει βουτιά ήταν καθαρές από βράχια και το διασκεδάσαμε αναλόγως. Στην τελευταία απ’ αυτές συναντηθήκαμε με τον Θοδωρή και τον αδελφό του που όπως μας είχαν πεί, ανέβηκαν μέσα από την κοίτη για να μας συναντήσουν. Βουτήξαμε και παρέα και ξεκινήσαμε για πίσω. Στο δρόμο μας μέσα στην κοίτη υπάρχει ένα μικρό Πανταβρέχει που όμως είχε πολύ λίγο νερό, οι ασβεστιτικοί σχηματισμοί όμως ήταν όπως τους θυμόμασταν και λίγες σταγόνες θύμιζαν την βροχή που κάποτε βλέπαμε, ακόμα και τέτοια εποχή.
Ο Θοδωρής μας είπε ότι τα καλοκαίρια το φαράγγι γεμίζει κόσμο που ανεβαίνει μέχρι εκεί που βρεθήκαμε κι ακόμα παραπάνω με τη βοήθεια κάποιων σχοινιών που έχουν αφήσει μόνιμα. Πιστεύω ότι θα τα αλλάζουν κάθε χρόνο γιατί ήταν αρκετά φθαρμένα και ηλιοκαμένα μερικά.
Στην ταβέρνα που πήγαμε όλοι μαζί, ήρθε κι ο Ανδρέας, ένας ντόπιος φίλος που μας έχει βοηθήσει σε διάφορες καταβάσεις και αποστολές στην περιοχή.
Η ομάδα κατάβασης: Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Ανδρέας Βαλλογιάννης, Άγγελος Βλαχόπουλος.