Monthly Archives: August 2021

Αύγουστος 2021 Συνέχιση και τελείωμα της εξερεύνησης του Βαράθρου στον Κοσμά

Επιτέλους και μετ’ εμποδίων, καταφέραμε να οργανώσουμε μια ολιγομελή αποστολή για το τελείωμα της εξερεύνησης στον Κοσμά Αρκαδίας. Από την μεριά που είχαμε χαρτογραφήσει, το μέγιστο βάθος έφτασε τα 214 μέτρα. (Άρθρο 4/10/20)
Ξεκινήσαμε στα γρήγορα το γνωστό μας αρμάτωμα μέχρι τα 100 μέτρα, όπου είχαμε αφήσει για σημάδι έναν κούκο για τη συνέχιση της χαρτογράφησης και ανέλαβε ο Τάκης τη συνέχιση του αρματώματος στο καινούριο κομμάτι, ενώ ο Παναγιώτης κι εγώ, αναλάβαμε τη χαρτογράφηση.
Δίπλα στον κούκο ένα μαύρο σκαθάρι είχε απλώσει την οικογένειά του και προσέχοντας να μην την αποδεκατίσουμε, κατεβήκαμε την πρώτη κατηφοριά μέχρι τα πρώτα δεσίματα.
Το τρυπάνι δεν το χρησιμοποιήσαμε παρά μόνο για ένα βύσμα, εκμεταλλευόμενοι τις άφθονες φυσικές δεσιές. Προχωρήσαμε μέσα από στενά σημεία, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε κάποια διάνοιξη, αλλά βρεθήκαμε να κατεβαίνουμε σε κάθετα σημεία όπου τριβόταν η πλάτη και το στήθος μας ταυτόχρονα και μάλιστα σε αδρές επιφάνειες σαν κοράλλια. Αυτά τα περάσματα μας ταλαιπώρησαν λίγο στο ανέβασμα.
Φτάσαμε σε μέρη που η διάκλαση έδειχνε ότι συνεχίζει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, όμως 10-15 μέτρα πιο κει, δυστυχώς σταματούσε.
Στα 175 μέτρα από την επιφάνεια, συναντήσαμε τη βαθύτερη αίθουσα αυτού του σκέλους του σπηλαίου, με μαλακό δάπεδο που η λάσπη του είχε σκαφτεί σε βάθος 15-20 εκατοστών από τη σταγονορροή και στον πάτο από τα λακουβάκια είχαν καταλήξει πολλά κοκκαλάκια από διάφορα ζωάκια, μάλλον τρωκτικά, ίσως και πουλιών και κάποιου πιο μεγάλου ζώου, μάλλον σκύλου.
Εκεί βρήκαμε και ένα τοίχωμα με λευκό διάκοσμο λίγο λερωμένο από τα χώματα και τα οργανικά κατάλοιπα από τα φυτά της επιφάνειας.
Τραβήξαμε μια αναμνηστική ομαδική φωτογραφία και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε ικανοποιημένοι από την επίτευξη των στόχων που είχαμε θέσει.
Η ομάδα: Παναγιώτης Γεωργίου, Τάκης Καπλαντζής, Άγγελος Βλαχόπουλος.

Πάρνηθα 1/8/2021 Έρευνες

Για μια ακόμη φορά πήγαμε στην Πάρνηθα για να εντοπίσουμε το 50άρι βάραθρο που ψάχνουμε να επαναλάβουμε και να χαρτογραφήσουμε. Αυτή τη φορά επιστρατεύσαμε τον φίλο και ντόπιο Θανάση ο οποίος ήταν αυτός που μας πήγε την πρώτη φορά, φτάσαμε στο σημείο που αφήσαμε το αυτοκίνητο και τις άλλες φορές, πήγαμε στον τόπο που είναι το σπήλαιο και αρχίσαμε το ψάξιμο για μια ακόμη φορά.
Περιττό να αναφέρω για τις θερμοκρασίες που επικρατούσαν, όπως και για τη βλάστηση που έχει οργιάσει μη αφήνοντας περιθώριο για ένα βήμα στρωτό σε συνδυασμό με το βραχώδες υπόστρωμα. Παλέψαμε ώρες με τα πουρνάρια και όλα τα υπόλοιπα θαμνώδη που είναι ανακατεμένα με τα καμμένα και τα ξερά πεσμένα δέντρα, μην μπορώντας να το εντοπίσουμε για μια ακόμη φορά φέτος.
Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο λίγο απογοητευμένοι και σίγουρα ηλιοκαμένοι, αλλάξαμε θέση και κοιτάζοντας την πλαγιά από άλλη γωνία, ο Θανάσης μας είπε ότι την επόμενη φορά θα το βρούμε .
Δεν είχαμε όμως τελειώσει τη μέρα μας, μιας και είχε ακόμη ένα σπήλαιο να μας δείξει, σε ένα ρεματάκι εκεί κοντά.
Αυτό το εντοπίσαμε αμέσως, το αρματώσαμε με φυσικές δεσιές, διαπιστώνοντας ένα 5μετρο κατέβασμα που βλέπαμε από πάνω, αλλά θα μπορούσε να έχει συνέχεια ακριβώς κάτω από την είσοδό του που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε από το στόμιο. Δυστυχώς δεν υπήρχε κάτι, ούτε καν διάκοσμος, απλώς είχε σκληρά ασβεστιτικά τοιχώματα με απορροφητικό δάπεδο από χαλίκια και μικρές πέτρες.
Τελειώσαμε τη μέρα μας σε ταβερνάκι την Φυλής.
Γεράσιμος Κρεμμύδας, Θανάσης Πλαβούκος, Άγγελος Βλαχόπουλος.