Ο καιρός, με διφορούμενες διαθέσεις, μας έδειξε λίγο τα δόντια του, όταν φτάναμε στη διασταύρωση για Χαλκίδα, με μια μπόρα μέτριας έντασης, όμως ευτυχώς, καλμάρισε για την υπόλοιπη μέρα, που για μας ήταν γεμάτη από πεζοπορία και δράση.
Φτάσαμε μετά τις 11:00′ στο πρώτο στίγμα, που είχε εντοπίσει ο Κώστας σε πεζοπορία, από τις πολλές που κάνει στην περιοχή.
Αρκετά υποσχόμενη η εικόνα της εισόδου, δεν είχε όμως δείγματα ρεύματος αέρα. Αρματώσαμε, κατεβήκαμε και χαρτογραφήσαμε, ένα κάθετο σωλήνα 22 μέτρων, χωρίς δυνατότητα συνέχειας, δυστυχώς.
Υπήρχε ένα αγριογούρουνο στον πάτο, σκελετός πια, και δίπλα του ένα μεγάλο βατράχι, για συντροφιά.
Μαζέψαμε τα υλικά μας και περπατήσαμε για το επόμενο σημείο, που είχε και νυχτοπούλια σαν μόνιμους κατοίκους, μάλλον Χουχουριστές. Τα είχε παρατηρήσει ο Κώστας και έτσι πλησιάσαμε ήσυχα καταφέρνοντας να βιντεοσκοπήσουμε τον ένα.
Με φυσικές δεσιές κατεβήκαμε τα πρώτα 5-6 μέτρα, διαπιστώνοντας, ότι ένα πλάγιο άνοιγμα που βλέπαμε από πάνω, σχημάτιζε μια μικρή αίθουσα, με μικρή, ανοδική όμως, πορεία.
Βγήκαμε και περιηγηθήκαμε στα βραχοβούνια εκεί γύρω, που δημιουργούν την εντύπωση, ότι υπάρχουν βάραθρα κάθε λίγο και λιγάκι.
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και με φώτα πια, φτάσαμε στη Βρωμονέρα, πάνω από το χωριό Κάδι, για διανυκτέρευση. Τα ξημερώματα, μιά ακόμα μικρή μπόρα, μας ξύπνησε για λίγο.
Την Κυριακή αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη στον Παππαλάκκο και το κάναμε, κατεβαίνοντας τις πρώτες του δυό-τρείς καταβάσεις.
Σχεδόν δεν αναγνώρισα το επιβλητικό θέαμα της δολίνης της εισόδου της καταβόθρας, ίσως λόγω της πολύ πυκνής βλάστησης, ή ίσως επειδή το πλησιάσαμε από άλλη μεριά και όχι από το γνωστό μας χωραφάκι με τις φτέρες, που ξεκινούσαμε συνήθως. Εκατοντάδες μικρά ελατάκια ενάμισι μέτρο και πάνω, έχουν φυτρώσει παντού. Ίσως να πέρασαν και δέκα χρόνια από την τελευταία μου επίσκεψη που ήταν μία άσκηση Σπηλαιοδιάσωσης. Όταν όμως μπήκαμε στα σχοινιά, πήγαν όλα στη θέση τους και θυμήθηκα και λεπτομέρειες από αποστολές που είχαμε οργανώσει εκεί.
Με τον Κώστα Αναγνώστου.

Μια μικρή δράση με τον Μίλτο Χασιαλή, έτσι για να βρεθούμε και να κάνουμε κάτι μέσα στα ενδιαφέροντά μας. Όμορφη μέρα μας έκανε, λίγο δροσερή για τη διαδρομή με τα σκούτερ, αλλά ότι έπρεπε. Και μιά στάση στην Καλοπούλα, υποχρεωτική!