Για τελευταίο του σεμιναρίου, είχαμε διαλέξει το Χάβου στα Καμπιά, αλλά λόγω των έκτακτων καιρικών φαινομένων, επιλέξαμε την “εξωτική” Μεσσηνία και με την ευκαιρία, να βρεθούμε και με τους φίλους-μέλη μας Γιώργο Εξηνταβελώνη και Ειρήνη Ατλαντζή.
Η πρόγνωση που διάβαζε κάποιος στις 7:05′ το πρωί, αποτελούσε έκπληξη, σε σύγκριση με τη βραδυνή και μέσα σε λίγα λεπτά, έπρεπε να συντονίσουμε πάνω από είκοσι άτομα για την αλλαγή πορείας.
Όλα δούλεψαν ρολόι, και με τη βοήθεια του Γεράσιμου που είναι ο Έφορος Υλικών μας και της Δέσποινας που εκτελούσε χρέη Γραμματέα και των δύο Σεμιναρίων, 5ου και 6ου, στις 07:10′ είχαν ενημερωθεί άπαντες.
Πήγαμε σε ένα φαράγγι που με τον προαναφερόμενο Γιώργο, ήμασταν μέ την ομάδα που το ασφαλίσαμε πάνω από 10 χρόνια πρίν.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα σε ένα πέτρινο γεφύρι που έχει εκεί και πήραμε τα πράγματά μας, ξεκινώντας για πάνω. Πολύ όμορφο καταπράσινο μέρος, με το μονοπάτι να έχει δυστυχώς πέσει σε κάποια σημεία κάνοντάς την πιό “ενδιαφέρουσα”. Μέσα στο νερό, έχουν πέσει κάποια δέντρα, που μπλέκουν λίγο στα υλικά και δυσκολεύουν την πρόσβαση, όλα όμως πήγαν μια χαρά και με καλή διάθεση.
Η διαδρομή, έχει λίγες καταβάσεις με σχοινιά, αλλά έχει πολλά μικρά άλματα, πολύ περπάτημα σε δύσβατο πεδίο και μπόλικο κολύμπι σε ήρεμα νερά, ότι πρέπει για σεμινάριο.
Αν κάποιος είναι σπηλαιολόγος, εύκολα ξεχωρίζει τις Λιθωματικές Λεκάνες (Γκούρ) που έχουν σχηματιστεί μέσα στην κοίτη, ιδίως όταν έχει κατέβει μερικά “σκαλιά” και κοιττάξει προς τα πίσω. Η τελευταία κατάβαση έχει πάνω από 30 μέτρα ύψος, και την κόψαμε στα δύο, μιας καί τώρα πιά έχει διπλή αγκύρωση στη μέση.
Σε μια πανέμορφη ταβερνίτσα, τελείωσε η μέρα μας, χαιρετήσαμε τους φίλους μας και πολύ ευχαριστημένοι από το αίσιο τέλος του σεμιναρίου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Προτελευταία μέρα του Σεμιναρίου Μύησης, που μας βρήκε πανέτοιμους-ες με τα αδιάβροχά μας, στόν δρόμο της παραλίας που καταλήγει το φαράγγι. Πάντως βροχή, δεν είχαμε ούτε για λίγο. Για μιά ακόμη φορά το επιλέξαμε, γιατί δίνει ευκαιρίες εξάσκησης όλων των τεχνικών και έχει σχετικά μικρή διάρκεια.
Ανεβήκαμε το μονοπάτι, που ήταν κάποτε για μεγάλη απόσταση χωματόδρομος και τώρα λόγω εκτεταμένων κατολισθήσεων, έχει γίνει λίγο περπάτημα σε ρέμα και λίγο σε μέρη όπου ο δρόμος διασώζεται ακόμη.
Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά και κανονίζοντας τις λεπτομέρειες της επόμενης μέρας, αναχωρήσαμε για Αθήνα.

Η σημερινή, όπως και η χθεσινή μέρα, ήταν αφιερωμένες στην εκπαίδευση ενός ακόμα σχολείου Μύησης στην κατάβαση Φαραγγιών. Σήμερα Κυριακή, εμπλουτίσαμε τις τεχνικές και προσθέσαμε μια μεγαλούτσικη κατάβαση, περίπου 25 μέτρων. Πάντα με ασφάλεια, όλα τα παιδιά πέρασαν αρκετές φορές τις καταβάσεις, με οχτάρι και μισή ψαλιδιά, κλειδώνοντας τους καταβατήρες, περνώντας παρακάμψεις και οδηγούμενες, διασκεδάζοντάς το αναλόγως! Πάμε για πραγματικά φαράγγια από δω και πέρα!

Σε πεδίο που έχουμε αρματώσει γι’ αυτό το σκοπό εντός Αττικής, περάσαμε την πρώτη μέρα των πρακτικών του Σεμιναρίου. Καλή αρχή για τα παιδιά, που πάλεψαν με τις τεχνικές και τους κόμπους και έκαναν τις πρώτες τους καταβάσεις. Όλοι και όλες τα πήγαν περίφημα!

Αφού με μας ταίριαξε κάτι καλύτερο και μακρινότερο για το τριήμερο, αποφασίσαμε να πάμε σ’ αυτό, μιας και έχει και ιαματικά λουτρά κοντά. Και βέβαια μπήκαμε με κοντομάνικα, μιας και νερό δεν έτρεχε ούτε στάλα. Παρ’ όλα αυτά, εμείς καλά περάσαμε και το διασκεδάσαμε δεόντως, στήνοντας οδηγούμενες καταβάσεις και κάνοντας ότι μπορούσαμε για να αποφύγουμε το μπανιάρισμα στις μαύρες βάθρες.
Με τα πλατσουρίσματα να δίνουν και να παίρνουν, το γέλιο ήταν σχεδόν συνεχόμενο, αλλά λίγο μετά την “Αψίδα” που έχει το φαράγγι, αποφασίσαμε να βγούμε πριν πέσουμε στις τελευταίες λιμνούλες. Εκεί, πριν χρόνια, είχαμε χωθεί στη λάσπη πάνω από το γόνατο και δεν το ξεχνάω!
Συνεχίσαμε τη μέρα μας στα Θερμά Λουτρά και την τελειώσαμε σε γνωστό μας ταβερνάκι της περιοχής.