Την Κυριακή 10 Ιουνίου την είχαμε προ πολλού κανονίσει με τον Γιώργο Γεωργιάδη για να κάνουμε ένα φαράγγι και κατά προτίμηση την Καλλιθέα. Όχι μόνο το μπορέσαμε, αλλά μαζευτήκαμε δεκατέσσερα άτομα, εννέα από τον Θησέα, δύο από ΕΟΔ, δύο από ΣΠΕΛΕΟ και ένας φίλος ορειβάτης από την Τρίπολη.
Ο καιρός έλεγε ότι θα έβρεχε το απόγευμα και προς το βράδυ θα χειροτέρευε, αλλά υπολογίσαμε ότι θα είχαμε τον χρόνο να βγούμε μέχρι τότε.
Με κάποιες καθυστερήσεις, νωρίς το μεσημέρι ήμασταν στις βάθρες της αρχής των καταβάσεων και ετοιμαζόμασταν. Το νερό ήταν λίγο σχετικά, αλλά αρκετό και δροσερό όπως πάντα.
Με επτά άτομα να αρματώνουν η κίνηση ήταν σχετικά γρήγορη και δεν υπήρχαν μεγάλες αναμονές. Πρέπει να είχα 2-3 χρόνια να το επισκεφθώ, αλλά μετά από κάποιες γερές κατεβασιές που είχε κάνει 5-6 χρόνια πριν αλλάζοντας αρκετά την κοίτη, δεν μου φάνηκε να έχει ξαναγίνει κάτι συνταρακτικό. Τα αρματώματα ήταν εντάξει και οι βάθρες για βουτιές, όπως τις θυμόμασταν για να κάνουμε τα άλματά μας άφοβα.
Νωρίς το απόγευμα ξεκίνησαν κάποιες ψιχάλες που μετά από λίγο αγρίεψαν λιγάκι, αλλά ήμασταν ήδη στο προτελευταίο κατέβασμα, είχαμε στήσει την οδηγούμενη κατάβαση και κάνοντας το τελευταίο άλμα βγήκαμε στα αυτοκίνητα.
Εκτός από τον Γιώργο που αναφέρω στην αρχή, ήμασταν οι Γιώργος Εξηνταβελώνης, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Ρούλα Λιανού, Σπύρος και Γιώργος Ζαννιάς, Τάσος Κειβανίδης, Γιώργος Δήσιος, Ανδρέας Βαλλογιάννης, Θόδωρος Καρύδης, Βασίλης Αθανασόπουλος, Ξένια Γεωργοπούλου, Τζένη Λιβανού, κι εγώ.
Άγγελος Βλαχόπουλος

Προκειμένου να κάνουμε αναγνώριση και να προετοιμάσουμε μεγαλύτερη μελλοντική αποστολή για το σπήλαιο, το πρωί του Σαββάτου φύγαμε από την Αθήνα με τον Τάκη Καπλαντζή.
Φτάνοντας στο λειβαδάκι του κατασκηνωτικού χώρου, αμέσως διαπιστώσαμε ότι το ποταμάκι είχε πολύ λίγο νερό, πράγμα περίεργο μιας και οι βροχές το προηγούμενο διάστημα ήταν αρκετές. Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσε στο εσωτερικό της σπηλιάς να κρατάει ακόμα πολύ νερό.
Μπήκαμε με την ησυχία μας και αμέσως μετά τα πρώτα μέτρα ξεκινήσαμε τα ξεμπαζώματα στα περάσματα. Στα λαγούμια που είναι στα 180 και 200 μέτρα χρειάστηκε αρκετή ώρα και χρήση εργαλείων για να περάσουμε. Όσο πλησιάζαμε στο σιφόνι που την προηγούμενη φορά ήταν πλημμυρισμένο, η αγωνία μας ήταν μεγάλη γιατί αν η κατάσταση ήταν ίδια, εδώ θα τελείωνε και η μέρα μας χωρίς ελπίδα να προχωρήσουμε. Η πρώτη εντύπωση ήταν αρνητική, το νερό είχε χαμηλώσει πολύ, αλλά προς το τέλος της χαμηλής στοάς φαινόντουσαν μπάζα που όμως δεν εμπόδιζαν την κυκλοφορία του αέρα. Βγάλαμε νερό με ένα κάνιστρο που έχουμε αφήσει εκεί γι’ αυτές τις δουλειές, και μπροστά μπήκε ο Τάκης δυναμικά και παραμερίζοντας τα χώματα πέρασε και με ειδοποίησε. Πέρασα κι εγώ και συνεχίσαμε στην κάθετη σχισμή στον χώρο πριν το επόμενο στένεμα, δεν είχε νερό και σχετικά εύκολα περάσαμε στις πρώτες μεγάλες αίθουσες του σπηλαίου. Σύντομα ανεβήκαμε τους καταρράκτες και φτάσαμε στην καταστόλιστη χαμηλή αψίδα με τους «ψαράδες» που πάντα κρατάει νερό, το περάσαμε κι αυτό και φτάσαμε στην μεγάλη αμμώδη κατηφοριά που για πρώτη φορά περάσαμε πάλι οι δυο μας σκάβοντας για ώρες. Αυτή τη φορά ο αέρας περνούσε, άρα δεν ήταν τελείως κλειστή, είχε όμως πολλά φερτά που έπρεπε να τραβήξουμε. Αρχίσαμε με το κάνιστρο να ξεμπαζώνουμε και κάποια στιγμή θεωρήσαμε ότι σπρώχνοντας θα βγαίναμε στον χαμηλό διάδρομο από την άλλη μεριά, όμως η εντύπωσή μας ήταν λάθος. Σκάψαμε κι άλλο, αλλά σε κάποια στιγμή σταματήσαμε για μην κάψουμε τους ώμους και τα χέρια μας όπως την πρώτη φορά. Εδώ θα χρειαστεί να φέρουμε μία ακόμη αλουμινένια σέσουλα που μας έλειψε και σίγουρα μερικά άτομα ακόμα για να αλλάζουμε βάρδιες.
Επιστρέψαμε βελτιώνοντας περισσότερο τα περάσματα σπάσαμε κάτι μυτίκια που ενοχλούσαν και βγήκαμε όσο ακόμα είχε φως.
Την επομένη αφιερώσαμε για ψαχτήρι στα οροπέδια κοντά την καταβόθρα Ηρακλέους, κατεβήκαμε μέχρι την έξοδο του υπόγειου ποταμού, το Σκληθράκι που είχε αρκετό νερό και κάνοντας μια μεγάλη βόλτα από τους χωματόδρομους, επιστρέψαμε στην Αθήνα αργά το βράδυ.
Άγγελος Βλαχόπουλος

Από την Αθήνα φύγαμε το απόγευμα της Παρασκευής για να είμαστε όσο μπορούσαμε νωρίτερα στον κατασκηνωτικό χώρο κοντά στο χωριό Ροσκά, δίπλα στον Κρικελοπόταμο. Παρ’ όλα αυτά πάλι φτάσαμε πολύ αργά αφού το ένα μόνο αυτοκίνητο ήταν 4χ4 και ο δρόμος από Δομνίστα παραμένει άφτιαχτος και μάλιστα σε ορισμένα σημεία χειρότερος απ’ ότι θυμόμουνα. Κατεβαίναμε, πετάγαμε πέτρες και ισιώναμε όσο μπορούσαμε τα δύσκολα κομμάτια για να μην πάθει ζημιά το χαμηλότερο αυτοκίνητο.
Την επομένη μπήκαμε στο ένα αυτοκίνητο και οι έξι και αφού γεμίσαμε νερό στην βρύση της πλατείας του χωριού, κατηφορίσαμε για το φαράγγι.
Είχαμε μια όμορφη μέρα και τα χρώματα του φαραγγιού ήταν έντονα με ευχάριστες εναλλαγές από τα σκιερά σε ηλιόλουστα κομμάτια και τα σημεία που τρέχουν τα νερά σαν μικρά Πανταβρέχει, ήταν πλούσια σε ροή, μάλιστα επειδή συνήθως όλα τρέχουν από αριστερά, φέτος είδα νερά κι από τα δεξιά. Πολλές οι βροχές το τελευταίο διάστημα, αλλά σε μάς έπεσαν μόνο μερικές σταγόνες κι αυτές σκορπιστές από κάποια μακρινή καταιγίδα. Αυτή τη φορά περίπου στα μισά βρήκαμε δύο κατολισθήσεις, πρώτα μία μεγάλη που το νερό πέρναγε από κάτω της, έπειτα μία μικρότερη και τέλος έναν μεγάλο κορμό, όλα φρέσκα κατορθώματα του περασμένου χειμώνα. Πιο κάτω η κοίτη καθάρισε πάλι και εκτός από μία πλακέτα που έχει φύγει και η βίδα μπήκε μέσα, οι ασφάλειες με κάτι σφιξίματα και καθαρίσματα, ήταν εντάξει. Υπάρχουν μερικές μονές αγκυρώσεις και κάποιες μάπες που έχουν οξειδωθεί αλλά φαίνονται να κρατάνε, όμως καλό θα ήταν κάποια στιγμή να τις αλλάξουμε . Κάποια φορά θα πρέπει να πάρουμε τρυπάνι και να το κάνουμε κι αυτό. Αρματώναμε μόνο οι δυο μας με τον Βαγγέλη, ήμουνα ο μόνος που είχα ξανακάνει τη διαδρομή, κι έτσι είχαμε σχετικές καθυστερήσεις, όμως η υπόλοιπη ομάδα με τα τρία κορίτσια και τον Ανδρέα που μόλις τελείωσε το σεμινάριο, τα πήγαν μια χαρά χωρίς να εκφράσουν δυσφορία ή κούραση. Απολαύσαμε το Πανταβρέχει που είχε πολλά νερά, επιστρέψαμε στις σκηνές και μέχρι να κατεβάσουμε το 4Χ4 με το άλλο αυτοκίνητο ο ήλιος είχε πέσει πίσω από τις δασωμένες πλαγιές.
Βγάλαμε τους φακούς μας, ετοιμάσαμε τα φαγητά μας συζητώντας για τα γεγονότα της ημέρας, γελάσαμε με τα παθήματά μας στο φαράγγι, εγώ έδωσα συγχαρητήρια σε όλους για την αντοχή και την υπομονή, αλλά εξέφρασα την απορία, πως δεν παραπονέθηκε κανένας! Μου εκμυστηρεύτηκαν μέσα σε γέλια ότι όλοι το κρατούσαν μέσα τους ελπίζοντας ότι η επόμενη θα ήταν η τελευταία κατάβαση! Νωρίς-νωρίς αποσυρθήκαμε για ύπνο με μια–δυό πυγολαμπίδες που πέρασαν φευγαλέα πάνω απ’ τις σκηνές και χάθηκαν στα φυλλώματα, να μας καληνυχτίζουν.
Την επομένη φύγαμε με πορεία προς τον Προυσό και περπατήσαμε ανεβαίνοντας στις γύρω κορφές απολαμβάνοντας τη θέα με τις κατάφυτες πλαγιές και είδαμε νερά να τρέχουν από απρόσμενα σημεία στις κάθετες πλαγιές. Ήταν μια πολύ καλή αποθεραπεία για την προηγούμενη δράση μας.
Η ομάδα: Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Μαριάννα Τάσση, Νιόνια Μαλεφάκη, Ρούλα Λιανού, Ανδρέας Βαλλογιάννης, Άγγελος Βλαχόπουλος.