Μιας και για το τριήμερο της 25ης Μαρτίου δεν μπορέσαμε να συντονιστούμε για κάποια μεγαλύτερη εξόρμηση, διαλέξαμε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο κατεβαίνοντας το Σαββάτο τον Ίναχο και την Κυριακή να δούμε την πρόσβαση της Γερακίνας από το μονοπάτι και να κατέβουμε το φαράγγι.
Ο Ίναχος είχε πολύ καλό νεράκι που γινόταν όλο και περισσότερο, ενισχυόμενο από το παραφάραγγο που τρέχει από τα δεξιά, αλλά κι από 5-6 πηγούλες δεξιά κι αριστερά οπως κατεβαίνουμε. Οι αγκυρώσεις ήταν μιά χαρά στο πρώτο κομμάτι, όσο για το δεύτερο, υπάρχουν κάποιες μονές με ναυτικά κλειδιά και καλό θα ήταν να γίνουν βελτιώσεις.
Κινηθήκαμε με πολύ καλό ρυθμό και καταλήξαμε νωρίς το απόγευμα στην ταβέρνα στη Νεστάνη, απολαμβάνοντας τις νοστιμιές της.
Ήμασταν οι Γεράσιμος Κρεμμύδας, Νιόνια Μαλεφάκη, Τάκης Καπλαντζής και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Την Κυριακή αφού αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας στο γνωστό χώρο στάθμευσης της εξόδου του φαραγγιού της Γερακίνας, ακολουθώντας τις οδηγίες που μας έδωσε ο Δημ.Καραχρήστος από τον Ορειβατικό Λουτρακίου, περπατήσαμε Ανατολικότερα και βρήκαμε εύκολα την αρχή του μονοπατιού που έχει σημαδέψει και καθαρίσει ο ανω Σύλλογος.
Στην αρχή έχει λίγο κόντρα, αλλά μετά μαλακώνει η κλίση του και καταλήγει στον χωματόδρομο που κατεβαίνουμε όταν ερχόμαστε με τα αυτοκίνητα στο οροπέδιο της εισόδου του φαραγγιού. Δεν κρατήσαμε ώρα, αλλά πρέπει να κερδίσαμε πολύ χρόνο μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν πρέπει να χρειάζεται περισσότερο από 45 λεπτά για την πορεία, τη στιγμή που θα χρειαστεί περίπου μισή ώρα για την οδήγηση, μιας και ο δρόμος κάνει αρκετά μεγάλο κύκλο και επίσης γλυτώνει κανείς και τον χρόνο για την ανάκληση των πάνω αυτοκινήτων. Βέβαια, μ’ αυτόν τον τρόπο, βρεθήκαμε πάρα πολύ νωρίς το μεσημέρι στην έξοδο έτοιμοι να φύγουμε και το πρόβλημά μας ήταν ότι δεν είχαμε προλάβει να πεινάσουμε καλά-καλά! Πάντως το πρόβλημα αντιμετωπίσαμε με αξιοπρέπεια σε γνωστή μας ψαροταβέρνα στο Αλεποχώρι!
Σ’ αυτή την κατάβαση εκτός από μένα και τον Γεράσιμο, ήταν ο Ξενοφώντας Ντάνης.

Το Σαββακύριακο το περάσαμε διασχίζοντας τα φαράγγια Ροδοκάλου και Δέλφινου. Οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν ευεργετική επίδραση στην ποσότητα του νερού που σναντήσαμε, αλλά όχι απαγορευτική. Το Σάββατο το πρωί όταν φτάσαμε στη γέφυρα του Ροδοκάλου δεν κρύβω ότι ανησύχησα λίγο από την ορμή του χειμάρου, αλλά πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι η μεγαλύτερη ροή προέρχεται από τη δεξιά κοίτη και όχι από τον Ροδοκάλο. Αυτό το διαπιστώνει κανείς αν κοιτάξει προσεκτικά από τη γέφυρα και διακρίνει τον 45άρη καταρράκτη, τον τελευταίο του Ροδοκάλου, αλλά και όταν ανεβαίνοντας το μονοπάτι φτάσει στο σημείο που ενώνονται οι δύο παραπόταμοι. Ήμασταν οι, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Σπύρος Ζαννιάς, Διονύσης Δρίλλιας, Νιόνια Μαλεφάκη, Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Την επομένη στο Δέλφινο το νερό ήταν όσο έπρεπε για να στολίζει την καταβαση, μικρής ποσότητας αλλά καθαρό και διάφανο. Γλυστρούσε βέβαια, αλλά η κατάβαση ήταν απολαυστικότατη με τη θέα στην πεδιάδα να κόβει την ανάσα.

Μετά από μερικές βροχούλες και αναποδιάσματα του καιρού η ηλιόλουστη Κυριακή 6/3 μας βρήκε στη Γκουρα να επιχειρούμε μια από τις τελευταίες καταβάσεις της χρονιάς, μιας και το φαράγγι από δω και πέρα όλο και θα στεγνώνει, κατά πως φάνηκε.
Μπήκαμε από την ορθοπλαγιά δίπλα στο κλασικό παραφάραγγο, κατεβαίνοντας από δέντρα και μετά από δύο διαδοχικές καταβάσεις πέσαμε στο σημείο που μπαίνουμε πάντα. Το σκηνικό πολύ ανοιξιάτικο και το νερό λίγο μέν αλλά κρύο, καθαρό και διάφανο, μας συντρόφεψε μέχρι σχεδόν στο μονοπάτι που πάει για την σπηλιά με την εικόνα αριστερά απέναντι από το μοναστήρι. Μετα απ’ αυτό το σημείο, η κοίτη ήταν στεγνή.
Η εξαμελής παρέα μας: Ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Βαγγέλης Μαρκόπουλος, ο Τάκης Καπλαντζής, ο Διονύσης Δρίλλιας, η Νιόνια Μαλεφάκη κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.