Μια μικρής εμβέλειας εξερεύνηση, επιχειρήσαμε σήμερα Κυριακή, με μια μικρή διακινδύνευση, να έχουμε κάποια περαστική μπόρα, αλλά ήμασταν τυχεροί αγναντεύοντας ένα μέτωπο καιρού, μακρυά στον ορίζοντα.
Το κοντινό αυτό σπήλαιο, εντόπισε ένας φίλος κυνηγός σε μια εξόρμησή του, μας το κατέγραψε κι έτσι το είχαμε έτοιμο για έρευνα.
Αμέσως καταλάβαμε ότι θα μπορούσαμε να το κατέβουμε χωρίς σχοινί, αλλά δέσαμε σε ένα δένδρο, έτσι για υποστήριξη. Κατεβαίνοντας 4-5 μέτρα, είδαμε ένα σπασμένο στειλιάρι και ίχνη σκαψίματος, συμπεραίνοντας ότι είχε γίνει στόχος για θησαυρο-ερευνητές. Όντως κατεβαίνοντας λίγο ακόμα, βρήκαμε κι άλλα υλικά, κουβάδες κλπ και ακολουθώντας το λαγούμι, φτάσαμε λίγο βαθύτερα, κάπου στα 12-15 μέτρα, όπου τα περάσματα ήταν πια πολύ στενά και σταματήσαμε.
Υπήρχε στεγνός διάκοσμος στην οροφή, σε λίγα σημεία, αλλά κάτι είδαμε και πιστεύω ότι αν δεν είχαν σκαφτεί, οι μικρές αυτές αίθουσες δεν θα ήταν προσιτές.
Ευχαριστούμε τον φίλο Νίκο Δανιήλ για την ειδοποίηση!
Ήμουνα με τους:Γιάννη Μπιρμπίλη, Τάσο Λαμπρακάκη, Γιώργο Κουρέντζη.

Για να κλείσουμε τη Μύηση στη Σπηλαιολογία, διαλέξαμε σπήλαιο με μια μεγάλη κατάβαση και ένα
“οριζόντιο” για το τελείωμα, με αρκετό διάκοσμο και λίγο περπάτημα για την πρόσβαση.
Τα Τρία Έλατα, είχαν μια βαριά ατμόσφαιρα από πάνω τους, και αέρα μπόλικο κι έτσι βάλαμε γρήγορα
τις πρώτες δεσιές, ώστε να μπούν όλοι στο πρώτο λαγούμι του βαράθρου και να έχουν ένα
προστατευμένο σημείο μέχρι να γίνει το υπόλοιπο αρμάτωμα.
Πάτησα στο δάπεδο του πρώτου 25άμετρου κατεβάσματος, ακριβώς δίπλα από ένα ζευγάρι
Σαλαμάνδρες που γρήγορα εξαφανίστηκαν κάτω από τα διάφορα βραχάκια και κλαριά που πέφτουν από πάνω. Τα μεγάλα βατράχια που βρίσκονται κι αυτά στο Παραϋπόγειο αυτό τμήμα, χρειάζονται
περισσότερη προσοχή, μιας και είναι στο ίδιο χρώμα με το χώμα γύρω τους, αλλά τα αποφύγαμε κι αυτά, ευτυχώς. Τα ποντικάκια, ολόλευκα, δεν τα μπερδεύεις με τίποτα, αλλά αυτά είναι τόσο γρήγορα, που φροντίζουν μόνα τους για την ασφάλειά τους.
Σύντομα κατέβηκαν όλοι και ξεκινήσαμε την ανάβαση που πρέπει να κάνει κανείς, ώστε να προχωρήσει στα ενδότερα, καταλήγοντας γρήγορα στην
αρχή της κυρίως κατάβασης που καταλήγει 55 μέτρα πιό κάτω στο σημείο με τον πλουσιότερο διάκοσμο αυτού του σπηλαίου, μαζεύοντας νερό σε λιμνούλες και σχηματίζοντας σταλακτίτες, σταλαγμίτες, κουρτίνες, κολώνες, ελικτίτες, μέδουσες και γενικά συναντάμε σχεδόν ότι υπάρχει από
σπηλαιοσχηματισμούς εκεί.
Βγάλαμε τις ανάλογες φωτογραφίες και συνεχίσαμε με μικρές καταβάσεις, για να φτάσουμε στην αγαπημένη αίθουσα με το
καταρρακτάκι και την στενή κοίτη που παίρνει το νεράκι του και το οδηγεί σε μια άγνωστη υπόγεια
διαδρομή, μιάς και καταλήγει τόσο στενή, που δεν χωράμε να περάσουμε, ώστε να δούμε τη συνέχεια.
Αυτή τη φορά, δεν είχε καθόλου νερό, μόνο μερικές σταγόνες από την οροφή, που κοιτάζοντάς τες να
κρέμονται από τον διάκοσμο, αν αφεθείς στην αταραξία τους, ταξιδεύεις στον χρόνο και στη φαντασία.
Παίρνοντας μαζί μας λίγη από την ηρεμία και την γαλήνη που τόσο έχουμε ανάγκη, εμείς οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, καταλήγοντας νωρίς το απόγευμα στην έξοδο, όπου
επικρατούσαν λίγο χειρότερες συνθήκες από το πρωΐ, με τον αέρα να λυσσομανάει. Μαζέψαμε τα υλικά και τα βάλαμε όπως ήταν στο αυτοκίνητο χωρίς να ασχοληθούμε να τα οργανώσουμε, αφήνοντάς το για να το κάνουμε σε πιό απάνεμο μέρος.
Γρήγορα φτάσαμε στην Αμπουδιώτισσα για μαγείρεμα και νωρίς-νωρίς για ύπνο. Ο δυνατός αέρας συνέχιζε ασταμάτητος. Για να σταθεί το υπόστρωμα της σκηνής, το κάρφωσα κάτω! Η θερμοκρασία, πρέπει να κατέβηκε στους 0° κάποια στιγμή.
Ξυπνήσαμε πάλι με αέρα μπόλικο, αφήνοντας το στεγασμένο καταφύγιό μας, για να πάμε στην
Ελατοσπηλιά. Ένα σχετικά οριζόντιο σπήλαιο που όσοι ήμαστε τυχεροί, το έχουμε δεί να εξελίσσεται με την είσοδό του πλαισιωμένη από τη ρίζα ενός μεγάλου έλατου, σαν βγαλμένο από παραμύθι. Τώρα δεν υπάρχει πιά ούτε ο κορμός που πρίν ένα-δυό χρόνια τον βλέπαμε να σαπίζει λίγο πιό κάτω στο απότομο πρανές.
Το απολαύσαμε κι αυτό και επιστρέφοντας, τακτοποιήσαμε και τα υλικά της χθεσινής κατάβασης,
καταλήγοντας στο γνωστό μας και καλό ταβερνάκι της Σέτας, τον Έλατο, για τη σωστή κατάληξη της εξόρμησης!
Δώσαμε μέσα σε τρία Σαββατοκύριακα στα παιδιά της Μύησης, ότι μπορέσαμε για να κάνουν ασφαλείς καταβάσεις, κάποια εμπειρία, όμορφες εικόνες, τροφή για σκέψη και προσμονή για όλο και καλύτερες δράσεις, επιφυλασσόμενοι για ένα ολοκληρωμένο Σεμινάριο, μελλοντικά.
Με τον Γιώργο Κουρεντζή, την Ντανιέλα Λολισέρου και ορεξάτο Βοηθό, τον Ανδρέα Λιόση.

Παλιοί και νέοι Συνάδελφοι, εξασκηθήκαμε στις Τεχνικές που χρησιμοποιούμε στη Σπηλαιολογία.
Για την πρώτη μέρα, χρησιμοποιήσαμε το πεδίο που έχουμε στήσει στο Αττικόν Άλσος και την επομένη, το Σπήλαιο του Αστερίου, περνώντας και το πρώτο στένεμα, για εξοικείωση στα στριμώγματα. Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά και συνεχίζουμε.

Αποχαιρετούμε τον φίλο μας, τον Σπηλαιοσύντροφο και μέλος του Διοικητικού μας Συμβουλίου Γιώργο Στεφανούρη. Η πρόωρη Αποχώρησή του μας γεμίζει λύπη και στεναχώρια. Απίστευτο μας φάνηκε από την πρώτη στιγμή που το μάθαμε.
Ευχόμαστε, αυτό το μεγαλύτερο από όλα τα ταξίδια του, να είναι καλό σαν την καρδιά του. Μιας κι αυτή τη φορά δεν θα γυρίσει, θα τον σκεφτόμαστε χαμογελαστό και καλόκαρδο, όπως τον γνωρίσαμε.

Τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και τους φίλους.

Άλλη μια εξόρμηση με τον Κώστα Αναγνώστου στην περιοχή που δραστηριοποιούμαστε έντονα το τελευταίο διάστημα, πρόσθεσε δύο χαρτογραφήσεις σπηλαίων, ένα κάθετο και ένα οριζόντιο, μια βραχοσκεπή μεγάλων διαστάσεων και υπέροχη θέα.
Το κάθετο, στην περιοχή των Μανικίων, το είχαμε εκτιμήσει γύρω στα 30 μέτρα, πριν δέκα χρόνια που είχαμε πρωτοπάει με τον Παναγιώτη Γεωργίου και το χαρτογραφικό πράγματι το έβγαλε 33. Μικρής έκτασης στολισμός, περιβάλλει ένα κάθετο σωλήνα με γλυφές, χωρίς ίχνη έντονης ροής νερού, παρ’ όλο που το πρανές στο οποίο βρίσκεται, έχει πολύ έντονα Καρστικά χαρακτηριστικά.
Όσο για την επιβλητικότατη λόγω θέσεως και μεγέθους Βραχοσκεπή Σκώλου Κοτυλαίων, έφτασε τα 35 μέτρα στο βάθος της και περίπου άλλα τόσα στο μέγιστο ύψος της. Το μονοπάτι για να φτάσει κανείς εκεί, ουσιαστικά δεν υπάρχει, παρά μόνο στην αρχή. Στη συνέχεια είναι πεδίο χωρίς επίπεδο σημείο να πατήσει κανείς και σάρες, καταναλώνοντας μπόλικη ενέργεια για την πρόσβασή του.
Και συνεχίζουμε.

Αφιερώσαμε κι αυτό το Σαββατοκύριακο στις έρευνες αυτού του πεδίου, που έχει μεγάλες εκτάσεις με κατάφυτο αλλά και με γυμνό βραχώδες ασβεστολιθικό έδαφος, με έντονα τα σημάδια της διάλυσης, από τις βροχοπτώσεις χιλιάδων ετών. Ακόμη και ανάμεσα στα πυκνά δέντρα, προβάλλουν κορυφές από βράχια με γλυφές, τρύπες και ρηχά χάσματα. Το καρστικό φαινόμενο, είναι πολύ έντονο στην περιοχή και είναι αυτό που μας ελκύει να ψάχνουμε και να ξαναψάχνουμε τα γύρω μέρη.
Αφού περάσαμε όλη μέρα το Σάββατο περπατώντας και καταγράφοντας την πορεία μας, συνεχίσαμε και κλείσαμε τη μέρα μας την Κυριακή, εντοπίζοντας την είσοδο της Καταβόθρας της Μηλέας, άλλη μια παλιά ανάμνηση για μένα και μια νέα για τον συνάδελφο Κώστα Αναγνώστου.

Ένα άγνωστο μικρό σπήλαιο, για το οποίο μας ειδοποίησαν αυτοί που το εντόπισαν πεζοπορώντας, ο Χρήστος με τον γυιό του τον Νίκο, ήταν τελικά μία ακόμη από τις πάμπολλες διακλάσεις αυτού του βουνού. Το βάθος του δεν ξεπερνάει τα 5 μέτρα, είναι στενό , ανοίγει λίγο στα 3-4 μέτρα, αλλά ξανακλείνει μετά.
Ευχαριστούμε για την ειδοποίηση και ελπίζουμε για την επόμενη, μιας και είδαμε όρεξη και ενθουσιασμό! Να είστε καλά!

Ο καιρός, με διφορούμενες διαθέσεις, μας έδειξε λίγο τα δόντια του, όταν φτάναμε στη διασταύρωση για Χαλκίδα, με μια μπόρα μέτριας έντασης, όμως ευτυχώς, καλμάρισε για την υπόλοιπη μέρα, που για μας ήταν γεμάτη από πεζοπορία και δράση.
Φτάσαμε μετά τις 11:00′ στο πρώτο στίγμα, που είχε εντοπίσει ο Κώστας σε πεζοπορία, από τις πολλές που κάνει στην περιοχή.
Αρκετά υποσχόμενη η εικόνα της εισόδου, δεν είχε όμως δείγματα ρεύματος αέρα. Αρματώσαμε, κατεβήκαμε και χαρτογραφήσαμε, ένα κάθετο σωλήνα 22 μέτρων, χωρίς δυνατότητα συνέχειας, δυστυχώς.
Υπήρχε ένα αγριογούρουνο στον πάτο, σκελετός πια, και δίπλα του ένα μεγάλο βατράχι, για συντροφιά.
Μαζέψαμε τα υλικά μας και περπατήσαμε για το επόμενο σημείο, που είχε και νυχτοπούλια σαν μόνιμους κατοίκους, μάλλον Χουχουριστές. Τα είχε παρατηρήσει ο Κώστας και έτσι πλησιάσαμε ήσυχα καταφέρνοντας να βιντεοσκοπήσουμε τον ένα.
Με φυσικές δεσιές κατεβήκαμε τα πρώτα 5-6 μέτρα, διαπιστώνοντας, ότι ένα πλάγιο άνοιγμα που βλέπαμε από πάνω, σχημάτιζε μια μικρή αίθουσα, με μικρή, ανοδική όμως, πορεία.
Βγήκαμε και περιηγηθήκαμε στα βραχοβούνια εκεί γύρω, που δημιουργούν την εντύπωση, ότι υπάρχουν βάραθρα κάθε λίγο και λιγάκι.
Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και με φώτα πια, φτάσαμε στη Βρωμονέρα, πάνω από το χωριό Κάδι, για διανυκτέρευση. Τα ξημερώματα, μιά ακόμα μικρή μπόρα, μας ξύπνησε για λίγο.
Την Κυριακή αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη στον Παππαλάκκο και το κάναμε, κατεβαίνοντας τις πρώτες του δυό-τρείς καταβάσεις.
Σχεδόν δεν αναγνώρισα το επιβλητικό θέαμα της δολίνης της εισόδου της καταβόθρας, ίσως λόγω της πολύ πυκνής βλάστησης, ή ίσως επειδή το πλησιάσαμε από άλλη μεριά και όχι από το γνωστό μας χωραφάκι με τις φτέρες, που ξεκινούσαμε συνήθως. Εκατοντάδες μικρά ελατάκια ενάμισι μέτρο και πάνω, έχουν φυτρώσει παντού. Ίσως να πέρασαν και δέκα χρόνια από την τελευταία μου επίσκεψη που ήταν μία άσκηση Σπηλαιοδιάσωσης. Όταν όμως μπήκαμε στα σχοινιά, πήγαν όλα στη θέση τους και θυμήθηκα και λεπτομέρειες από αποστολές που είχαμε οργανώσει εκεί.
Με τον Κώστα Αναγνώστου.

Μια μικρή δράση με τον Μίλτο Χασιαλή, έτσι για να βρεθούμε και να κάνουμε κάτι μέσα στα ενδιαφέροντά μας. Όμορφη μέρα μας έκανε, λίγο δροσερή για τη διαδρομή με τα σκούτερ, αλλά ότι έπρεπε. Και μιά στάση στην Καλοπούλα, υποχρεωτική!