Μέρα πρώτη,Κυριακή
Τάκης Καπλαντζής,Χαρά Παναγιωτοπούλου, Άγγελος Βλαχόπουλος,Αλέξανδρος Τσεκούρας και μια φίλη του συλλόγου που δεν θέλει δημοσιεύσεις(σεβαστό).
Φτάσαμε στον κατασκηνωτικό χώρο την Κυριακή το πρωί και αμέσως ντυθήκαμε για το κομμάτι της αποστολής που περιελάμβανε την προετοιμασία για την πρόσβαση στο τελευταίο σημείο που είχαμε φτάσει, τα1218 μέτρα διείσδυσης, που το ονομάσαμε“το Πέρασμα του Άρη” προς τιμήν του Άρη Μουζακίτη του μέλους μας πυροσβέστη που έχασε τη ζωή του σε ατύχημα επιχειρώντας σε φωτιά στην Κορινθία. Με το ξεκίνημα διαπιστώσαμε ότι ο χειμώνας είχε κάνει τη δουλειά του κλείνοντας τα περάσματα από τα πρώτα κιόλας μέτρα. Σκάβοντας και τσουβαλιάζοντας ανανεώσαμε τα οχυρωματικά έργα μας των προηγούμενων αποστολών και κατορθώσαμε πολύ σύντομα να φτάσουμε στο μεγάλο εμπόδιο των 700μέτρων. Εκεί συνεχίσαμε την δουλειά,πάντα με καλαμπούρια και ενθουσιασμό και ολοκληρώσαμε την προσπάθειά μας σ’ αυτό το σημείο, πέφτοντας στο επόμενο μεγάλο εμπόδιο, της εξόδου από το μήκους20 μέτρων λαγούμι που κι αυτό ήταν βουλωμένο, που αφήσαμε για την επόμενη προσπάθειά μας που θα γινόταν την Τρίτη με τη βοήθεια κι άλλων συναδέλφων που θα έρχονταν την επομένη.

Μέρα δεύτερη Δευτέρα
Ήρθαν το μεσημέρι από την Αθήνα δύο μέλη του ΣΠΕΛΕΟ, η Ξένια Γεωργοπούλου κι ο Βασίλης Παπανικολάκης και σύντομα πήγαν να συναντήσουν τους υπόλοιπους που είχαν ανέβει σε ένα σπήλαιο που το ονομάσαμε Λιμναίο, επειδή μαζεύει πολύ νερό και το ενδιαφέρον σ’ αυτό εκτός του διακόσμου που διαθέτει, είναι ότι βρίσκεται ακριβώς πάνω από την όδευση του Αγ.Πνεύματος.Για την ακρίβεια 250 μέτρα ψηλότερα και60 μέτρα μπροστά από το σημείο των 1218μέτρων του υπόγειου ποταμού. Ο Τάκης είχε αφήσει μια εκκρεμότητα για έρευνα όταν είχαμε πάει την τελευταία φορά, ένα σημείο πολύ στενό και επειδή τότε φορούσαμε στολές νεοπρέν λόγω της πάνω από 2 μέτρα ύψους της στάθμη, που θα την έσκιζε, πήρε μαζί στολή από γκορντούρα και την ερεύνησε. Δυστυχώς το στένεμα χειροτέρευε και η πρόσβαση που ελπίζαμε να βρούμε ώστε να μπαίνουμε από πάνω στο Αγ.Πνεύμα δεν ευοδώθηκε.

Μέρα τρίτη Τρίτη Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε όλοι εκτός του Αλέξανδρου που οι ήδη υπάρχοντες τραυματισμοί του χειροτέρεψαν και σύντομα φτάσαμε στα700+ και ξεκινήσαμε το σκάψιμο. Τα κάνιστρα πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα για μιά ακόμη φορά και σχετικά σύντομα περάσαμε στις επόμενες αίθουσες και φτιάχνοντας φράγματα συνεχίσαμε προς τον στόχο μας. Κατά τις 17:00’προσεγγίσαμε το τερματικό σημείο και επί μία ώρα δουλέψαμε όλοι μαζί ανοίγοντας δρόμο. Κατά τις 18:00′ παραμείναμε στο σημείο εγώ, η Ξένια κι ο Βασίλης και τρείς περίπου ώρες αργότερα, ο Βασίλης ήταν ο πρώτος που πέρασε στο νέο κομμάτι.Αυτός και η Ξένια ήταν οι ιδανικοί γι’ αυτό μιάς και οι δύο ζυγίζουν κάπου 55κιλά και επειδή θα χρειαζόταν επιπλέον δουλειά για να περάσω τα 75 μου κιλά (μάνα τι παλληκάρι έβγαλες θερίο!!), έφυγαν μπροστά για να πάρουν τις βασικές μετρήσεις του νέου τμήματος. 120 μέτρα προστέθηκαν στην εξερεύνηση και η κατάληξή της ήταν πάλι σε λαγούμι-σιφώνι με λάσπη αυτή τη φορά. Μπράβο στα παιδιά!!(και στις μαμάδες τους!!)
Συγχαρητήρια από καρδιάς σε όλη την ομάδα που έδωσε τον εαυτό της και κάτι παραπάνω, στην προσπάθεια αυτής της τόσο επίπονης εξερεύνησης.

Νέο τμήμα.

Ήρθε η μέρα που μπορούσε ο φίλος βοσκός Μπάμπης να μας οδηγήσει στα σπήλαια πάνω από το Αρτεμίσιο και εκτός από αυτά είχαμε μια ακόμη πληροφορία για σπήλαια στη Νεστάνη από τον άλλο φίλο μας βοσκό από το ομόνυμο χωριό. Ήμασταν οι Τάκης Καπλαντζής, Γιώργος Δήσιος κι εγώ.
Ξεκινήσαμε με όρεξη πρώτα για Νεστάνη όπου φτάσαμε αρκετά πρωί και πολύ σύντομα ξεκινήσαμε για το πρώτο σπήλαιο. Ανεβήκαμε μαζί με τον Βασίλη και το γυιό του και σύντομα εξερευνούσαμε ένα άνοιγμα της περιοχής, μικρό σχετικά, που δυστυχώς σταματούσε μετά από 5-6 μέτρα. Χωρίς να χρονοτριβούμε, φύγαμε και για άλλο ένα που δεν παρουσίαζε όμως ενδιαφέρον. Καταγράψαμε τα σημεία και γυρίσαμε στη στάνη του Βασίλη όπου και ξεπεινάσαμε αναλόγως!!
Την επομένη ξυπνήσαμε στις 5:00′ το πρωί για να είμαστε στο Αρτεμίσιο ως τις 6 να συναντήσουμε τον Μπάμπη και να ξεκινήσουμε νωρίς ώστε να μην μας προλάβει ο ήλιος στο ανέβασμα της απότομης πλαγιάς, μιας πλαγιάς που γνωρίζαμε με τον Τάκη πόση κλίση είχε από προηγούμενή μας εξόμηση. Και πράγματι ήμασταν πρίν τις 9:00′ στο πρώτο σπήλαιο στο οποίο μπήκαμε μαζί με τον Μπάμπη. Ξεκινάει οριζόντιο για μερικά μέτρα και μετά κατεβαίνοντας 3-4 μέτρα εξελίσσεται σε αίθουσα 6Χ5 περίπου καταλήγοντας σε ένα ακόμη κατέβασμα στο οποίο βρήκαμε γαλβανισμένα βύσματα. Το κατεβήκαμε κι αυτό με αντιστήριξη και βρήκαμε άλλο ένα κατέβασμα χωρίς αρματώματα, αλλά διαθέτει φυσικές δεσιές, οπότε υποθέσαμε ότι θα έχει γίνει και σ’ αυτό κατάβαση και εμείς εκεί σταματήσαμε μή έχοντας υλικά μαζί μας.
Σύντομα φύγαμε για το επόμενο που φαινόταν μετρίου βάθους, 10-12μέτρων, και μάλλον σταματούσε. Το καταγράψαμε κι αυτό και φύγαμε για το τελευταίο και ψηλότερο που κι αυτό είχε γαλβανισμένα βύσματα, αλλά ερευνώντας βρήκαμε κι άλλο ένα που δεν το είχε δεί ούτε ο Μπάμπης, με7-8 μέτρα βάθος που δυστυχώς δεν φάνηκε να έχει συνέχεια.
Εκεί ολοκληρώσαμε τις έρευνες και τους εντοπισμούς κατεβαίνοντας τις απότομες πλαγιές προς το αυτοκίνητο. Σε κάποια επόμενη εξόρμηση θα κάνουμε τις εξερευνήσεις μας, τώρα που έχουμε τα στίγματα.