Καιρό το σκεφτόμασταν να πάμε και να περάσουμε στα ενδότερα του σπηλαίου, ο καθένας με τα δικά του δεδομένα. Άλλοι ήρθαν για πρώτη φορά, είχαν ακουστά γι’ αυτό το υπόγειο ποτάμι, για το στολισμό του και τις δυσκολίες του κι άλλοι που είχαμε ξαναπάει για να δούμε λίγα περισσότερα από τις προηγούμενες φορές. Προσωπικά δεν είχα την ευκαιρία να περάσω στην περιοχή πάνω από ένα καταρράκτη, κάπου 800 μέτρα από την είσοδο, ύψους περίπου 15 μέτρων, που έχει σε μια μεγάλη αίθουσα και το είχα απωθημένο.
Για να φτάσει κανείς εκεί, περνάει από διαδρόμους με αντιστηρίξεις που θέλουν αρκετή προσοχή, μιάς και το νερό έχει σκάψει αρκετά χαμηλότερα μια στενή δυσπρόσιτη κοίτη. Σε κάποια στιγμή σταματάει η στοά σε μια λινούλα, αλλά υπάρχει πέρασμα αριστερά πάνω, μέσα από στενώματα και διανοίξεις μιας παλαιότερης εποχής, που καταλήγει σε μία μεγάλη αίθουσα, αυτή με τον καταρράκτη.
Συνεχίσαμε προς τα μέσα και πάνω, με σχοινιά από δω και πέρα, ανεβαίνοντας μικρά καταρρακτάκια, περνώντας από όμορφα σκαλισμένες γλυφές και διάκοσμο στην οροφή, μέχρι που σε κάποια στιγμή σταθήκαμε κάπου να συγκεντρωθούμε και αποφασίσαμε ότι είχαμε δει αρκετά, ξεκινώντας για πίσω.
Από τη σκέψη μου πέρασαν σχεδόν όλα τα υπόγεια ποτάμια που έχω επισκεφθεί, με τις ομοιότητες, τις διαφορετικότητες και τις μοναδικότητες του κάθε ενός, αναπολώντας εποχές και αποστολές. Μ’ αυτές τις σκέψεις και ένα αδιόρατο χαμογελάκι, κάποια στιγμή το απογευματάκι, είδα το φώς της μέρας και 20 μέτρα πριν βγούμε μας χτύπησε η ζέστη που με εντυπωσίασε πόσο μέσα είχε εισχωρήσει στη Σπηλιά.
Φτιάξαμε κάτι να φάμε κάτω από τα δέντρα, ακούγοντας το ποταμάκι να κελαρύζει λίγο πιο κει, αποφεύγοντας αυτοκίνητο, κίνηση και την καλοκαιρινή βαβούρα της πόλης.

Ο σχεδιασμός της εξόρμησης ξεκίνησε από τις συζητήσεις που κάναμε κατά τη διάρκεια των πρόσφατων σεμιναρίων, του 5ου και 6ου και στις απονομές των Βεβαιώσεων, οπότε έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, για να την πραγματοποιήσουμε.
Παρασκευή απόγευμα ξεκινήσαμε να αναχωρούμε από διάφορες συνοικίες της Αθήνας και άλλοι νωρίτερα κι άλλοι αργότερα, φτάσαμε στο γνωστό μας κατασκηνωτικό χώρο, δίπλα στον Κρικελοπόταμο.
Νωρίς-νωρίς το Σάββατο μπήκαμε στα αυτοκίνητα, ανεβήκαμε στην πλατεία της Ροσκάς και χωθήκαμε στην πρασινάδα της πλαγιάς που οδηγεί στο φαράγγι.
Το ξεχωριστό πεδίο με επικρατούν πέτρωμα τον Σχιστοκερατόλιθο, σε κατακτά από την πρώτη στιγμή. Οι πτυχώσεις του σε βάζουν στη διαδικασία να φανταστείς το Ιζηματογενές που σε κάποια εποχή της ορογένεσης, συμπιέστηκε, κατακερματίστηκε και μεταμορφώθηκε στη σημερινή του κατάσταση. Η κάποτε λάσπη, έγινε βράχος γερός σε πολλά σημεία για να αρματώσει κανείς σχεδόν όπου θέλει. Οι πρώτες μικρές φιλικές καταβάσεις, είναι σαν να σου κάνουν μια εκτεταμένη προθέρμανση για τις λίγο μεγαλούτσικες και εκτεθειμένες που εντοπίζονται προς το τέλος της πορείας που βγάζει στον Κρικελοπόταμο. Είχε νερό τόσο όσο να είναι γεμάτες οι βάθρες, επιτρέποντάς μας να κάνουμε αρκετά άλματα και μερικές τσουλήθρες, διασκεδάζοντάς το αναλόγως.
Οι αγκυρώσεις είναι γενικά εντάξει, αλλά κάποιες έχουν μερικές ζημιές, που όμως με κάποιες πατέντες μπορεί κανείς να δημιουργήσει μια ασφαλή πρόσδεση.
Η ομάδα συντονίστηκε αρκετά καλά κι έτσι νωρίς το απόγευμα περνούσαμε το Πανταβρέχει, ανεβαίνοντας το ποτάμι για τις σκηνές μας.
Μαγειρέψαμε και φάγαμε με όρεξη και μόλις νύχτωσε, ήμασταν έτοιμοι για ύπνο!

Την Κυριακή ξυπνήσαμε με τη ησυχία μας, κατευθυνόμενοι προς τη Μαύρη Σπηλιά, ένα φαράγγι με σιδερένιο μονοπάτι (via ferrata), καρφωμένο στη δεξιά πλευρά του, που συνδυάζει αυτή την τεχνική πρόσβαση, με κατάβαση με σχοινιά, μέσα από τα νερά, που ήταν κατακάθαρα και δροσερά, σχέτη απόλαυση μέσα στο λιοπύρι! Μας ήρθε πολύ καλά από όλες τις απόψεις, γιατί και το ευχαριστηθήκαμε, αλλά και νωρίς το μεσημέρι, ήμασταν ήδη σε ταβερνάκι κοντά στον Προυσσό για ένα μεσημεριανό, πρίν την επιστροφή.

Με αρκετά από τα νέα μας μέλη από τα δύο πρόσφατα Σεμινάρια, αφιερώσαμε την Κυριακή αυτή, στην κατάβαση του ωράιου αυτού φαραγγιού. Ήταν μια πρώτη επαφή με πραγματικό πεδίο με κάποια διάρκεια, καθώς έχει κάπου 30 καταβάσεις, αρκετά σημεία χρειάζονται τεχνική στην προσέγγισή τους και τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν όπως κι εμείς βέβαια!

Διαλέξαμε ένα γνωστό μας ταβερνάκι για τις απονομές, με τραπεζάκια έξω. Όμορφες στιγμές, χαρούμενες συζητήσεις και βέβαια, προγραμματισμός για δράση!

Για τελευταίο του σεμιναρίου, είχαμε διαλέξει το Χάβου στα Καμπιά, αλλά λόγω των έκτακτων καιρικών φαινομένων, επιλέξαμε την “εξωτική” Μεσσηνία και με την ευκαιρία, να βρεθούμε και με τους φίλους-μέλη μας Γιώργο Εξηνταβελώνη και Ειρήνη Ατλαντζή.
Η πρόγνωση που διάβαζε κάποιος στις 7:05′ το πρωί, αποτελούσε έκπληξη, σε σύγκριση με τη βραδυνή και μέσα σε λίγα λεπτά, έπρεπε να συντονίσουμε πάνω από είκοσι άτομα για την αλλαγή πορείας.
Όλα δούλεψαν ρολόι, και με τη βοήθεια του Γεράσιμου που είναι ο Έφορος Υλικών μας και της Δέσποινας που εκτελούσε χρέη Γραμματέα και των δύο Σεμιναρίων, 5ου και 6ου, στις 07:10′ είχαν ενημερωθεί άπαντες.
Πήγαμε σε ένα φαράγγι που με τον προαναφερόμενο Γιώργο, ήμασταν μέ την ομάδα που το ασφαλίσαμε πάνω από 10 χρόνια πρίν.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα σε ένα πέτρινο γεφύρι που έχει εκεί και πήραμε τα πράγματά μας, ξεκινώντας για πάνω. Πολύ όμορφο καταπράσινο μέρος, με το μονοπάτι να έχει δυστυχώς πέσει σε κάποια σημεία κάνοντάς την πιό “ενδιαφέρουσα”. Μέσα στο νερό, έχουν πέσει κάποια δέντρα, που μπλέκουν λίγο στα υλικά και δυσκολεύουν την πρόσβαση, όλα όμως πήγαν μια χαρά και με καλή διάθεση.
Η διαδρομή, έχει λίγες καταβάσεις με σχοινιά, αλλά έχει πολλά μικρά άλματα, πολύ περπάτημα σε δύσβατο πεδίο και μπόλικο κολύμπι σε ήρεμα νερά, ότι πρέπει για σεμινάριο.
Αν κάποιος είναι σπηλαιολόγος, εύκολα ξεχωρίζει τις Λιθωματικές Λεκάνες (Γκούρ) που έχουν σχηματιστεί μέσα στην κοίτη, ιδίως όταν έχει κατέβει μερικά “σκαλιά” και κοιττάξει προς τα πίσω. Η τελευταία κατάβαση έχει πάνω από 30 μέτρα ύψος, και την κόψαμε στα δύο, μιας καί τώρα πιά έχει διπλή αγκύρωση στη μέση.
Σε μια πανέμορφη ταβερνίτσα, τελείωσε η μέρα μας, χαιρετήσαμε τους φίλους μας και πολύ ευχαριστημένοι από το αίσιο τέλος του σεμιναρίου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Προτελευταία μέρα του Σεμιναρίου Μύησης, που μας βρήκε πανέτοιμους-ες με τα αδιάβροχά μας, στόν δρόμο της παραλίας που καταλήγει το φαράγγι. Πάντως βροχή, δεν είχαμε ούτε για λίγο. Για μιά ακόμη φορά το επιλέξαμε, γιατί δίνει ευκαιρίες εξάσκησης όλων των τεχνικών και έχει σχετικά μικρή διάρκεια.
Ανεβήκαμε το μονοπάτι, που ήταν κάποτε για μεγάλη απόσταση χωματόδρομος και τώρα λόγω εκτεταμένων κατολισθήσεων, έχει γίνει λίγο περπάτημα σε ρέμα και λίγο σε μέρη όπου ο δρόμος διασώζεται ακόμη.
Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά και κανονίζοντας τις λεπτομέρειες της επόμενης μέρας, αναχωρήσαμε για Αθήνα.

Η σημερινή, όπως και η χθεσινή μέρα, ήταν αφιερωμένες στην εκπαίδευση ενός ακόμα σχολείου Μύησης στην κατάβαση Φαραγγιών. Σήμερα Κυριακή, εμπλουτίσαμε τις τεχνικές και προσθέσαμε μια μεγαλούτσικη κατάβαση, περίπου 25 μέτρων. Πάντα με ασφάλεια, όλα τα παιδιά πέρασαν αρκετές φορές τις καταβάσεις, με οχτάρι και μισή ψαλιδιά, κλειδώνοντας τους καταβατήρες, περνώντας παρακάμψεις και οδηγούμενες, διασκεδάζοντάς το αναλόγως! Πάμε για πραγματικά φαράγγια από δω και πέρα!

Σε πεδίο που έχουμε αρματώσει γι’ αυτό το σκοπό εντός Αττικής, περάσαμε την πρώτη μέρα των πρακτικών του Σεμιναρίου. Καλή αρχή για τα παιδιά, που πάλεψαν με τις τεχνικές και τους κόμπους και έκαναν τις πρώτες τους καταβάσεις. Όλοι και όλες τα πήγαν περίφημα!