Για να κλείσουμε τη Μύηση στη Σπηλαιολογία, διαλέξαμε σπήλαιο με μια μεγάλη κατάβαση και ένα
“οριζόντιο” για το τελείωμα, με αρκετό διάκοσμο και λίγο περπάτημα για την πρόσβαση.
Τα Τρία Έλατα, είχαν μια βαριά ατμόσφαιρα από πάνω τους, και αέρα μπόλικο κι έτσι βάλαμε γρήγορα
τις πρώτες δεσιές, ώστε να μπούν όλοι στο πρώτο λαγούμι του βαράθρου και να έχουν ένα
προστατευμένο σημείο μέχρι να γίνει το υπόλοιπο αρμάτωμα.
Πάτησα στο δάπεδο του πρώτου 25άμετρου κατεβάσματος, ακριβώς δίπλα από ένα ζευγάρι
Σαλαμάνδρες που γρήγορα εξαφανίστηκαν κάτω από τα διάφορα βραχάκια και κλαριά που πέφτουν από πάνω. Τα μεγάλα βατράχια που βρίσκονται κι αυτά στο Παραϋπόγειο αυτό τμήμα, χρειάζονται
περισσότερη προσοχή, μιας και είναι στο ίδιο χρώμα με το χώμα γύρω τους, αλλά τα αποφύγαμε κι αυτά, ευτυχώς. Τα ποντικάκια, ολόλευκα, δεν τα μπερδεύεις με τίποτα, αλλά αυτά είναι τόσο γρήγορα, που φροντίζουν μόνα τους για την ασφάλειά τους.
Σύντομα κατέβηκαν όλοι και ξεκινήσαμε την ανάβαση που πρέπει να κάνει κανείς, ώστε να προχωρήσει στα ενδότερα, καταλήγοντας γρήγορα στην
αρχή της κυρίως κατάβασης που καταλήγει 55 μέτρα πιό κάτω στο σημείο με τον πλουσιότερο διάκοσμο αυτού του σπηλαίου, μαζεύοντας νερό σε λιμνούλες και σχηματίζοντας σταλακτίτες, σταλαγμίτες, κουρτίνες, κολώνες, ελικτίτες, μέδουσες και γενικά συναντάμε σχεδόν ότι υπάρχει από
σπηλαιοσχηματισμούς εκεί.
Βγάλαμε τις ανάλογες φωτογραφίες και συνεχίσαμε με μικρές καταβάσεις, για να φτάσουμε στην αγαπημένη αίθουσα με το
καταρρακτάκι και την στενή κοίτη που παίρνει το νεράκι του και το οδηγεί σε μια άγνωστη υπόγεια
διαδρομή, μιάς και καταλήγει τόσο στενή, που δεν χωράμε να περάσουμε, ώστε να δούμε τη συνέχεια.
Αυτή τη φορά, δεν είχε καθόλου νερό, μόνο μερικές σταγόνες από την οροφή, που κοιτάζοντάς τες να
κρέμονται από τον διάκοσμο, αν αφεθείς στην αταραξία τους, ταξιδεύεις στον χρόνο και στη φαντασία.
Παίρνοντας μαζί μας λίγη από την ηρεμία και την γαλήνη που τόσο έχουμε ανάγκη, εμείς οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, καταλήγοντας νωρίς το απόγευμα στην έξοδο, όπου
επικρατούσαν λίγο χειρότερες συνθήκες από το πρωΐ, με τον αέρα να λυσσομανάει. Μαζέψαμε τα υλικά και τα βάλαμε όπως ήταν στο αυτοκίνητο χωρίς να ασχοληθούμε να τα οργανώσουμε, αφήνοντάς το για να το κάνουμε σε πιό απάνεμο μέρος.
Γρήγορα φτάσαμε στην Αμπουδιώτισσα για μαγείρεμα και νωρίς-νωρίς για ύπνο. Ο δυνατός αέρας συνέχιζε ασταμάτητος. Για να σταθεί το υπόστρωμα της σκηνής, το κάρφωσα κάτω! Η θερμοκρασία, πρέπει να κατέβηκε στους 0° κάποια στιγμή.
Ξυπνήσαμε πάλι με αέρα μπόλικο, αφήνοντας το στεγασμένο καταφύγιό μας, για να πάμε στην
Ελατοσπηλιά. Ένα σχετικά οριζόντιο σπήλαιο που όσοι ήμαστε τυχεροί, το έχουμε δεί να εξελίσσεται με την είσοδό του πλαισιωμένη από τη ρίζα ενός μεγάλου έλατου, σαν βγαλμένο από παραμύθι. Τώρα δεν υπάρχει πιά ούτε ο κορμός που πρίν ένα-δυό χρόνια τον βλέπαμε να σαπίζει λίγο πιό κάτω στο απότομο πρανές.
Το απολαύσαμε κι αυτό και επιστρέφοντας, τακτοποιήσαμε και τα υλικά της χθεσινής κατάβασης,
καταλήγοντας στο γνωστό μας και καλό ταβερνάκι της Σέτας, τον Έλατο, για τη σωστή κατάληξη της εξόρμησης!
Δώσαμε μέσα σε τρία Σαββατοκύριακα στα παιδιά της Μύησης, ότι μπορέσαμε για να κάνουν ασφαλείς καταβάσεις, κάποια εμπειρία, όμορφες εικόνες, τροφή για σκέψη και προσμονή για όλο και καλύτερες δράσεις, επιφυλασσόμενοι για ένα ολοκληρωμένο Σεμινάριο, μελλοντικά.
Με τον Γιώργο Κουρεντζή, την Ντανιέλα Λολισέρου και ορεξάτο Βοηθό, τον Ανδρέα Λιόση.

Και μερικές σταγόνες ηρεμίας.

Παλιοί και νέοι Συνάδελφοι, εξασκηθήκαμε στις Τεχνικές που χρησιμοποιούμε στη Σπηλαιολογία.
Για την πρώτη μέρα, χρησιμοποιήσαμε το πεδίο που έχουμε στήσει στο Αττικόν Άλσος και την επομένη, το Σπήλαιο του Αστερίου, περνώντας και το πρώτο στένεμα, για εξοικείωση στα στριμώγματα. Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά και συνεχίζουμε.