Με τα στίγματα που πήραμε από προηγούμενη εξόρμηση στο GPS, ξεκινήσαμε με φόρα να εξερευνήσουμε το Βάραθρο και τη Δολίνη που είχαμε εντοπίσει.
Αυτή τη φορά το χιόνι μας άφησε να ανέβουμε με το αυτοκίνητο ψηλότερα στο βουνό, ώστε να πλησιάσουμε περισσότερο στους στόχους μας κι έτσι, με σκάρτη μισή ώρα περπάτημα, φτάσαμε στο πρώτο που ήταν μια κατάβαση 8μ κάθετα, με μικρή συνέχεια, συνολικά 10-12μ βάθος.
Πριν από μας είχαν κατέβει θησαυροθήρες, με έντονα τα ίχνη τους. Ένα έλατο, σάπιο πια, ριγμένο μέσα για σκάλα, κάποια παρατημένα εργαλεία, πλαστικά μπουκάλια με νερό. Αν το σπήλαιο συνέχιζε, θα το είχαν σκάψει..
Μαζέψαμε τα υλικά μας και συνεχίσαμε για τη δολίνη, που κι αυτή ήταν χωρίς χιόνια πια, αλλά η έρευνα δεν μας έδωσε κάποιο πέρασμα για τα ενδότερα.
Απλωθήκαμε και ψάξαμε την ευρύτερη περιοχή, βρίσκοντας κι άλλη μία δολίνη λίγο ψηλότερα, χωρίς συνέχεια κι αυτή και κάποια άλλα ευρήματα, αλλά όχι κάτι σπηλαιολογικά ενδιαφέρον.
Πριν αρχίσει να σκοτεινιάζει, γυρίσαμε στον κατασκηνωτικό μας χώρο, για να μαγειρέψουμε κάτι και νωρίς το βραδάκι πέσαμε για ύπνο, πάνω που άρχισε να πέφτει μια καλή παγωνιά.
Την επομένη διαλέξαμε ένα από τα πολλά υψώματα της περιοχής και επεκτείναμε τις έρευνες.

Για μιά ακόμη φορά προτιμήσαμε το φιλόξενο σπήλαιο με την μεγάλη ιστορία, γι’ αυτή μας την εκδήλωση.
Είχαμε φιλοξενούμενους από την Σπηλαιολογική Κοινότητα και παλιούς γνωστούς, συγγενείς και φίλους.
Το γεγονός της ημέρας, εκτός βέβαια από το κύριο, ήταν η κατάβαση μέσα στο στένωμα που υπάρχει εκεί, με τα παιδιά του Συλλόγου, που με χαρά μοιράστηκαν την εμπειρία με τους γονείς τους.
Την πίτα έφτιαξε και καλλιτέχνησε, ως είθισται, η Έφη!
Το νόμισμα της πίτας το κέρδισε η Δέσποινα Καλογεροπούλου!
Πάντα τέτοια και με όλο και περισσότερη δράση!