Κατεβήκαμε το βάραθρο την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου πρώτη φορά, μετά από το 2007 που πρωτοπήγαμε, αφού το ξαναεντοπίσαμε μετά από πολλές προσπάθειες στο αλλαγμένο πεδίο ,από την πλούσια νέα βλάστηση και τα πεσμένα από τα χιόνια δέντρα.
Στο στόμιο του σπηλαίου δεν υπάρχει εύκολο σημείο αγκύρωσης, τουλάχιστον όχι από το ελεύθερο από τη βλάστηση σημείο. Είναι σαν πακτωμένη λάσπη με διάσπαρτες πέτρες, έχει όμως δέντρα για δεσιά και παράκαμψη. Επίσης χρειάζεται πολλή προσοχή για να μην πέφτουν πέτρες στους από κάτω.
Λίγο πιο κάτω, στα 20μέτρα περίπου, υπάρχουν γερά σημεία για βύσματα και κάναμε διαδοχικά δύο διπλές αγκυρώσεις που διευκολύνουν την κίνηση της ομάδας. Η δεύτερη είναι στα 35μ περίπου.
Υπάρχει ένα πατάρι, τέσσερα-πέντε μέτρα πριν τον πάτο αυτού του πηγαδιού των 40-45 μέτρων, όπου είχαμε εντοπίσει κάποια σημεία ύποπτα για συνέχιση του σπηλαίου, έτσι ανεβήκαμε εκεί και με το περίσσευμα του σχοινιού κατεβήκαμε 8-10 μέτρα σε μια τρύπα που δυστυχώς κατέληγε σε πολύ στενά περάσματα. Ίσως να κατεβήκαμε 3-4 μέτρα βαθύτερα από την κεντρική κατάβαση., αλλά δεν είχαμε αποστασιόμετρο για να ολοκληρώσουμε τη χαρτογράφηση, κάτι που θα κάνουμε κάποια στιγμή.
Γενικά η περιγραφή του σπηλαίου: Στα ανώτερά του στρώματα, χώμα και πέτρες κάπως στερεοποιημένα, στα μέσα περίπου υπάρχουν βράχια και λίγο πιο συμπαγή τοιχώματα, αλλά στο τέρμα, όπως και στο πατάρι, πάλι επικρατεί λάσπη με σκόρπιες πέτρες και κάποια βράχια. Ο διάκοσμος είναι ελάχιστος και αποτελείται μόνο από γλυφές, σχήματα που έχει διαμορφώσει το νερό στα μαλακά αυτά υλικά και μέχρι το τελικό σημείο υπολογίσαμε λίγο περισσότερο από 45 μέτρα βάθος. Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Μαριάννα Τάσση, φίλος που δεν θέλει δημοσιότητα και Άγγελος Βλαχόπουλος.

Απο Αθήνα φύγαμε Παρασκευή απόγεθμα, για να ξυπνήσουμε δίπλα στο σπήλαιο.Η αποστολή ήταν αναγνωριστική, με μικρές ελπίδες για να προχωρήσουμε το σπήλαιο βαθύτερα,λόγω του περάσματος του “Ιανού”, της καταιγίδας που άφησε πολύ ισχυρά ίχνη και καταστροφές στο πέρασμά της.
Μπήκαμε το πρωίτου Σαββάτου όλοι, μαζί και τα πιτσιρίκια που είχαμε μαζί. Από την αρχή φάνηκαν τα ίχνη του νερού που είχαν αυλακώσει τη λάσπη και είχαν παρασύρει χώματα μέχρι έξω. Στα πρώτα στενώματα στα 50μέτρα, είχε κλείσει ένα πέρασμα που σχεδόν πάντα ήταν ανοικτό και λίγο μετά,στο σημείο που κάποτε περνάγαμε με σκάλα από πάνω, το δάπεδο ήταν βραχώδες, ενώ πάντα είχε χώματα εκεί. Δεν αναφέρω ένα-ένα τα περάσματα, γιατί όλα χρειάζονταν επεμβάσεις για να γίνουν προσβάσιμα. Λίγο μετά, στα 170 μέτρα περίπου, βρήκαμε ένα κατηφορικό λαγούμι να έχει κλείσει κι αυτό, με ένα κενό 10 πόντους από την οροφ ή του και για 10 μέτρα μήκος, σχεδόν όλο δηλαδή. Μερικά από τα τσουβάλια μπάζων που έιχαμε τοποθετήσει στην έξοδό του από την άλλη μεριά, να τα έχειανεβάσει το νερό και να τα έχει παρασύρει5-6 μέτρα πέρα, αφού τα είχε ανεβάσει 3-4μέτρα μέσα από το λαγούμι! (Τα τσουβάλια ζυγίζουν 50-60 ή παραπάνω κιλά!)
Ξεκινήσαμε το σκάψιμο και επειδή κουβαλήσαμε από Αθήνα νέους κουβάδες, τους στέλναμε εναλλάξ πολύ γρήγορα στους πρώτους που έκαναν τους μετροπόντικες. Χρειαστήκαμε πάνω από δύο ώρες για να περάσουμε κιαπό κει, για να φτάσουμε στα 200 μέτρα που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στο οποίο έχουμε κάνει πολύ αγώνα για να το κρατήσουμε ανοικτό όλα αυτά τα χρόνια που παλεύουμε αυτό το σπήλαιο. Το βρήκαμε κλειστό μέχρι πάνω! Διαπιστώσαμε ότι τα έργα μας είχαν δημιουργήσει ένα φράγμα που κράτησε το αμμοχάλικο μέσα στο πέρασμα εμποδίζοντάς το να προχωρήσει προς το προηγούμενο πέρασμα πουξεβουλώναμε δυό ώρες! Αποφασίσαμε να αλλάξουμε τη δομή του φράγματος και τσουβαλιάσαμε αρκετό υλικό σηκώνοντάςτο δεξιά κι αριστερά, ώστε να δώσουμε πέρασμα στα νερά του επερχόμενου χειμώνα να το ξεμπαζώσουν. Ξεθάψαμε μέχρι και ένα μακρύ τσουβάλι-ιδιοκατασκευή που είχαμε εγκαταστήσει 7-8 χρόνια πρίν καιτο βρήκαμε ένα μέτρο κάτω! Τα φερτά βέβαια, τώρα θα ξαναφράξουν το πίσω λαγούμι, αλλά ούτως ή άλλως κλειστό τοβρήκαμε. Ας δώσουμε τη δυνατότητα να ξεφράξει το 200άρι γιατί έχει και πολύ περιορισμένο χώρο εναπόθεσης τ ων υλικών που βγάζουμε.
Δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν και τόσο χαρούμενοι μ’ αυτά που συναντήσαμε, μιάς και ελπίζαμε να φτάσουμε στο μεγάλο λαγούμι στα 700 μέτρα,εκεί που συνήθως το βρίσκουμε κλειστό κάθε χρονιά. Μέχρι εκεί αφιερώνουμε μία μέρα ολόκληρη, όπως είχαμε κάνει και πρόπερσι, για να ετοιμάσουμε την επόμενη αποστολή, πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε το επόμενο Σ/Κ. Τώρα πιά ξέρουμε ότιπρέπει να περιμένουμε για του χρόνου. Μετά από τέσσερις και πλέον ώρες σκάψιμο και πάνω από έξι μέσα στο σπήλαιο, πήραμε κι οι τελευταίοι επτά το δρόμο για έξω.
Στο μεταξύ οι πρώτοι που βγήκαν είχαν κάνει ετοιμασίες και μια ζεστή σούπα λαχανικών, δημιουργίατου Γιώργου Δήσιου, μας περίμενε για πρώτο πιάτο! Μέχρι να ξεπλύνουμε λίγο τις στολές στο ποταμάκιπου τρέχει δίπλα και να αλλάξουμε, οι δύο Γιώργηδες, ο Δήσιος κι ο Εξηνταβελώνης άρχισαν να ψήνουν μπριζόλες και λουκάνικα σε πλάκα συσκευής υγραερίου. Μεγαλεία!
Λίγο αργότερα ήρθε κι ο Κώστας ο Στασινός από τη Λαμία να μας δεί και πίνοντας και τρώγοντας μιλήσαμε για τα δρώμενα της ημέρας.
Η ομάδα: Γιώργος Εξηνταβελώνης, Γιώργος Στεφανούρης(από Καλαμάτα) κι από Αθήνα: Γιώργος Δήσιος με τους δύο γιούς του, Χρήτος Κιοσέογλου και Βίκη Λιάτου με την κόρη τους, Χάρης Παπαπέτρου με το γυιό του, Ανδρέας Λιόσης και Χρήστος Πατσιαλός που εναι μέλη της ΟΔΕΥΩ, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Άγγελος Βλαχόπουλος κι έναάτομο ακόμη που δεν θέλει δημοσιότητες.