Μιας και βρεθήκαμε κοντά με τον Δημήτρη Καραχρήστο, εδώ στο Λουτράκι που μένει κι εμείς κάνουμε διακοπές, είπαμε να κάνουμε και μια δράση μικρού βεληνεκούς, ανάλογη της ζέστης και της προδιάθεσης για την κλασσική ραστώνη της εποχής. Έφερε μαζί και τρία κορίτσια από τον Ορειβατικό Λουτρακίου,την Εύη, τη Φαίη και τη Γιάννα, ατομικό εξοπλισμό για όλους, σάκους και σχοινιά!
Το στεγνό, βέβαια, φαραγγάκι, έχει ένα απρόσμενα στενό κομμάτι με μικρές καταβάσεις, 7 περίπου, που είναι ότι πρέπει για μαθήματα εξοικείωσης.
Βγήκαμε νωρίς το απομεσήμερο και καταλήξαμε στο Σχίνο για μπανάκι και μπυρίτσες.

Μιας και λόγω Ροσκάς θα βρισκόμασταν στην περιοχή στις 3/8ου, είπαμε οι πιό παθιασμένοι με την εξερεύνηση αυτού του σπηλαίου, εγώ κι ο Κώστας Αναγνώστου, να αφιερώσουμε τη επόμενη μέρα μας στην εξέλιξη της έρευνας και χαρτογράφησής του.
 Είχαμε σταματήσει στα 180 μέτρα, σε πνιγμένη μακρόστενη αίθουσα με ένα τριγωνικό πέρασμα δεκα-δεκαπέντε εκατοστά ύψος  και λίγα περισσότερα φάρδος και είχαμε σκοπό να κατεβάσουμε το επίπεδο του νερού, για να περάσουμε.
 Ξεκινήσαμε σκάβοντας την κοίτη σε σημεία που είχε μαζέψει φερτά μερικώς στερεοποιημένα-λιθοποιημένα από τα άλατα, που έφτιαχναν φράγματα, ανεβάζοντας τη στάθμη. Μετά από τρείς-τέσσερις ώρες, δουλεύοντας αναγκαστικά σκυφτοί και μέσα στα νερά, διοχετεύσαμε τη ροή σε ένα χαράκι που βρίσκεται στα 150 μέτρα από την είσοδο και χάνεται σε μικρό ρήγμα, προς τα έγκατα. Φτιάξαμε τελικά, ένα άνετο πέρασμα, από το οποίο χωρούσε το κράνος με το σαγόνι μας να είναι σχεδόν εκτός νερού, με το σώμα ξαπλωτό μέσα στο νερό. Αυτό το κενό που βλέπαμε πίσω από το τριγωνικό παραθυράκι, δυστυχώς συνεχίζει σε ρηχό πέρασμα και χαμηλώνοντας η οροφή, ξανασταματάει είκοσι μέτρα πιό μέσα, συναντώντας το νερό.
Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, ήταν η παρουσία Niphargus και μάλιστα σε ικανό πληθυσμό, στις πρώτες βάθρες, που την προηγούμενη φορά που πήγαμε, ήταν πολύ θολές για να τα δούμε. Είναι ένα Σπηλαιόβι γαριδάκι, μήκους ενός εκατοστού περίπου, λευκό και τυφλό.
 Η διαμόρφωση, όπως και η μηδενική ροή αέρα, δηλώνουν ότι δεν υπήρχε επικοινωνία με τα ενδότερα, που είναι σίγουρο ότι υπάρχουν, αλλά μάλλον ο μόνος τους επισκέπτης δύναται να είναι το υγρό στοιχείο.
 Βγήκαμε καταλασπωμένοι και βρεγμένοι ως το κόκκαλο, αλλά ικανοποιημένοι , έχοντας κλείσει μια ακόμη σπηλαιολογική εκκρεμότητα.

Μια ακόμη εξόρμηση στην αγαπημένη αυτή περιοχή του Κρικελοπόταμου, οργανώσαμε, με αναχώρηση από Αθήνα την Παρασκευή 2/8ου, έχοντας μπροστά μας ένα πεντάωρο ταξίδι.
Ξεκινήσαμε, το Σάββατο 3 Αυγούστου, τις καταβάσεις με το ελάχιστο, ίσως το λιγότερο που έχω δει μέχρι σήμερα νερό, αλλά σιγά-σιγά οι μικρές ροές από δεξιά κι αριστερά ,καθάρισαν τις βάθρες και μας δρόσισαν, έως παγώματος, ιδίως για όσους επέλεξαν “ελαφρύ” ντύσιμο.
Το Φαράγγι, όσο περνάνε τα χρόνια, παρουσιάζει κάποιες βλάβες στις αγκυρώσεις και κάποιες ελλείψεις, που σε κάποια στιγμή, θα πρέπει να τις φτιάξουμε, αντικαθιστώντας τα χτυπημένα βύσματα και συμπληρώνοντας τις μονές ασφάλειες. Μάλλον του χρόνου, να είμαστε καλά.
Όλα όμως πήγαν μια χαρά και νωρίς το απόγευμα καταλήξαμε στο Πανταβρέχει, όπου συναντήσαμε αρκετούς εκδρομείς, ένας εκ των οποίων μας έβγαλε και την ομαδική μας φωτογραφία.
Ο Κρικελιώτης, παρ’ όλη την πλούσια συνδρομή από το Πανταβρέχει και άλλα δυό-τρία παραφάραγγα, είχε πολύ ρηχά περάσματα, καμιά σχέση με άλλες φορές, που μέχρι σχοινί είχαμε χρησιμοποιήσει σε κάποια σημεία, για να μην παρασυρθεί κανένας, αντιμετωπίζοντας το ρεύμα.
Φτάσαμε στον ανανεωμένο κατασκηνωτικό χώρο που έχει διαμορφωθεί με πολλή φροντίδα, όμορφα πετρόκτιστα τραπέζια, πάγκους, κρουνό με πόσιμο νερό και καθίσαμε για μαγείρεμα και φαγητό.