Το είχαμε συζητήσει από τον χειμώνα με τον Γιώργο να πάμε σ’ αυτό το φαράγγι πρίν πέσουν πολύ τα νερά και η ευκαιρία μας δόθηκε το Σάββατο 6/6. Μαζευτήκαμε οι: Γιώργος Γεωργιάδης, Μάκης Τσαμαλής, Έλενα Ζερβού, Ζέτα Κωστοπούλου, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Νίκος Μπορομπόκας, Κώστας Στασινός και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Πρωί-πρωί συναντηθήκαμε στην διασταύρωση του Αγ. Στεφάνου και κατά τις 09:00 συναντήσαμε στα Καμένα Βούρλα τον Κώστα που ήρθε να μας συναντήσει απ’ τη Λαμία.
Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος χωρίς τα απειλητικά φαινόμενα που θα μας απαγόρευαν να μπούμε στις καταβάσεις κι έτσι, διαλέγοντας την μεγαλύτερη και ομαλότερη διαδρομή, ανεβήκαμε με τα αυτοκίνητα για την είσοδο.
Βρήκαμε να τρέχει λίγο νερό που σε καμιά περίπτωση δεν μας δημιούργησε δυσκολίες, αλλά στόλιζε την κοίτη και μας δρόσιζε στην μάλλον ζεστή μέρα που διαλέξαμε.
Το φαράγγι είναι ανοικτό με διαδοχικά στενά σημεία, που φτιάχνουν και τα τεχνικά κομμάτια και θεωρητικά θα μπορούσε να κάνει κάποιος διαφυγή σε πολλά σημεία προς τα δεξιά που βρίσκεται και ο απότομος λασπωμένος χωματόδρομος που αποφύγαμε να ανεβάσουμε τα αυτοκίνητά μας.
Μετά τους πρώτους τρείς-τέσσερις καταρράκτες, ενώ όλα έδειχναν ότι θα είχαμε μιά χαλαρή απολαυστική διαδρομή, στο σημείο που υπάρχει μια μεγάλη σχοινιά των 25 και συνεχόμενα άλλη μία των 25 μέτρων, άρχισαν να πέφτουν πέτρες, μάλλον μέσα από την πάνω βάθρα μέσα απ’ το νερό. Ίσως ξεκόλλησαν από τα κύματα που δημιουργούσαν οι αναταράξεις αυτών που κατέβαιναν και έμπαιναν στο νερό και προχωρούσαν για να μπούν στη κάθετη τραβέρσα του πρώτου 25άρη. Πάντως ενώ ήμουνα σ’ αυτό ακριβώς το ρελέ, που είναι εκτός νερού, δεν είδα καμία πέτρα να περνάει από δίπλα μου. Οπότε μόνο από τέσσερα-πέντε μέτρα δεξιότερα από την αγκύρωση, από εκεί που ξεχειλίζει το νερό, θα μπορούσαν να φύγουν. Πολύ ύπουλη περίπτωση!
Έτσι δεν υπήρχε έγκαιρη προειδοποίηση και ενώ κατέβαινε ο Μάκης, δέχτηκε ένα χτύπημα στον αριστερό ώμο από ένα μεγαλούτσικο βραχάκι. Κατέβηκε και τον επόμενο συνεχόμενο καταρράκτη και μετά κρέμασε το χέρι του σε έναν ιμάντα για να το έχει σε μία θέση που μην πονάει από τις κινήσεις.
Προσπαθήσαμε να βγούμε από την κοίτη, αλλά ήταν πολύ δασωμένα τα περάσματα και τελικά, αφού πήραμε τα βάρη από τον Μάκη, αποφασίσαμε ότι το να ακολουθήσουμε το φαράγγι ήταν πιό συνετό και εφικτό. Συνεχίσαμε, άλλοτε με συνοδευόμενες και άλλοτε με ασφαλιζόμενες καταβάσεις προσέχοντας να μην έχουμε συνέχεια στην ατυχία του φίλου μας. Σίγουρα θα το χαιρόμασταν περισσότερο, αλλά μετά από λίγο προσαρμοστήκαμε στα επί πλέον μέτρα ασφαλείας και μπορέσαμε να χαλαρώσουμε, πάντα όμως με κάποια εγρήγορση.
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στην έξοδο χωρίς άλλα απρόοπτα και ευτυχώς, όπως μάθαμε αργότερα, το χτύπημα, ήταν μιά γερή μελανιά χωρίς περισσότερες συνέπειες.

Το τριήμερο 30-31/5 και 1/6/15 το αφιερώσαμε για μια εξόρμηση στη Ροσκά που είναι κάπως δύσκολο να κανονίσει κανείς για ένα απλό Σαββατοκύριακο. Στόχος μας ήταν να κατέβουμε τρία φαράγγια, της Ροσκάς, το Βαθύρεμα και τη Μαύρη Σπηλιά. Η απόσταση δεν είναι τόσο μεγάλη, αλλά η δυσκολία λόγω των στενών στριφογυριστών δρόμων, των χωματόδρομων και της χαμηλής ταχύτητας που μπορεί να κινηθεί κανείς την κάνει πολύ μεγαλύτερη. Τα τοπία όμως είναι τουλάχιστον υπέροχα, τα φαράγγια πολύ όμορφα κι αυτά και η όλη οργάνωση είναι μια πρόκληση.
Ξεκινήσαμε το απόγευμα της Παρασκευής τρία 4Χ4 με πέντε άτομα, ο Απόλλωνας Θρασυβουλίδης, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Νίκος Καρκαλίογλου, η Λιλή Αναστασοπούλου κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος. Πήραμε μαζί μας τα ανάλογα για να είμαστε ανεξάρτητοι από φαγητό και ύπνο για τρία βράδυα και επίσης κάποια αδιάβροχα για τα τοπικά φαινόμενα που κανένα δελτίο δεν μπορεί να αποκλείσει με σιγουριά και πεντέμισυ ώρες αργότερα, την Παρασκευή αργά το βράδυ φτάσαμε στον Κρικελοπόταμο στο μέρος που κατασκηνώνουμε συνήθως.
Πρωί-πρωί το Σάββατο ξεκινήσαμε για το Φαράγγι της Ροσκάς. Ανεβήκαμε στην πλατεία του χωριού και αφού καλημερίσαμε τους λιγοστούς κατοίκους, κατηφορήσαμε το μονοπάτι πού αυτή την εποχή είναι πολύ χορταριασμένο και μπήκαμε από το γεφυράκι.
Η βλάστηση ήταν παντού οργιαστική με μόνη εξαίρεση την γυμνή κοίτη που έδειχνε ξεκάθαρα ότι ο χειμώνας ήταν κι εδώ πολύ βροχερός.
Από τις πρώτες ασφάλειες καταλάβαμε ότι ήμασταν οι πρώτοι μετά το χειμώνα που το κατεβαίναμε, είδαμε ότι είχαν έντονα σημάδια καταπόνησης και πράγματι συνεχίζοντας συναντήσαμε χαλαρά παξιμάδια, βγαλμένες πλακέττες και λυγισμένα βύσματα από τις κατεβασιές. Όπου οι αγκυρώσεις έχουν μπεί σε σημεία που ανεβαίνει το νερό στρίβοντας, είχαν φύγει όλα και για να μην ξοδέψουμε όλα τα υλικά μας, βάλαμε τα απολύτως απαραίτητα, χρησιμοποιώντας περισσότερο φυσικές δεσιές. Το καλύτερο είναι να αλλάξουν κάποιες τοποθετήσεις ώστε να αποφεύγεται η κύρια ροή και τέλος πάντων για να μπει μεγάλη ομάδα, θα πρέπει να έχει μαζί και τρυπάνι. Σε μιά κατάβαση κάπου 15μέτρα, με αλυσίδα δεξιά χαμηλά, έχει φύγει το κάτω παξιμάδι και το βύσμα έχει χωθεί βαθιά και δεν βγαίνει για να ξαναμπεί παξιμάδι. Τα νερά ήταν θολά οι βάθρες είχαν λάσπη και τα βράχια δεν γλυστρούσαν πολύ.
Όπως και νά ’χει περάσαμε υπέροχα και φτάσαμε το απόγευμα στην κατασκήνωση γεμάτοι εικόνες από τις καταβάσεις, το Πανταβρέχει και το ποτάμι, που περπατήσαμε με ευκολία κατά πάνω, μιας και η στάθμη του ήταν αρκετά χαμηλή. Ο Νίκος κι ο Γεράσιμος έβγαλαν κιθάρα, λύρα και φλογέρα και τραγουδήσαμε για λίγο, όσο για να ζηλέψουν τα αϊδόνια και να αρχίσουν να μας ανταγωνίζονται με ζήλο. Αργότερα ο Νίκος κι η Λιλή έφυγαν γι’ Αθήνα και μας άφησαν παρέα με τ’ αστέρια και τις πυγολαμπίδες που γύριζαν γύρω μας.

Την Κυριακή ανηφορίσαμε πάλι στη Ροσκά για να πάρουμε το μονοπάτι για το Βαθύρεμα. Αλησμόνητος μουλαρόδρομος που μόνο για αυτόν αξίζει να πάει κανείς σ’ αυτό το φαράγγι. Μπήκαμε στην ξερή κοίτη και φτάσαμε στο παραφάραγγο που κατεβάζει νερό από τα δεξιά, νερό ολοκάθαρο και αρκετό.
Στο δρόμο μας προστέθηκαν κι άλλα νερά και από τις δύο πλευρές και όλα διάφανα και καθαρά. Μάλιστα από κάποια που βγαίνουν από τα βράχια μπορεί να πιεί κανείς, πράγμα που έκανα και το απόλαυσα.
Οι αγκυρώσεις κι εδώ ήταν από ταλαιπωρημένες έως άφαντες, με καταβάσεις τελείως απογυμνωμένες από υλικά. Πάλι χρησιμοποιήσαμε τα δεσίματα που ήταν διαθέσιμα και τις φυσικές δεσιές, με μόνο αυτές που είναι έξω από τη ροή του νερού να μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Σχεδόν όλες οι αγκυρώσεις είχαν ρίζες και χόρτα μπερδεμένα επάνω τους. Τα βράχια ήταν πολύ γλιστερά και σε μερικούς καταρράκτες κάναμε πατινάζ χωρίς να χρειάζεται να σηκώνουμε τα πέλματά μας από τα τοιχώματα!
Πολύ νωρίς το απόγευμα μαγειρέψαμε δίπλα στο ποτάμι και πήραμε θέση για μερικές επαναληπτικές κόντρες με τα αϊδόνια της περιοχής. Αρκετά αργότερα κοιμηθήκαμε συντροφιά με το ευχάριστο νανούρισμα του Κρικελοπόταμου.

Δευτέρα πρωϊ, μετά το πρωινό μας, ξεστήσαμε, μαζέψαμε τα πάντα και φύγαμε για Μαύρη Σπηλιά. Ο δρόμος από τον Πρόδρομο ήταν κλειστός από εκτεταμένη κατολίσθηση όπως μας είπαν στο χωριό, οπότε πήγαμε από άλλη μεριά ανεβαίνοντας την ανηφόρα της Καλιακούδας προς το Μεγάλο Χωριό και κατ’ επέκταση προς Προυσσό και το φαράγγι που είναι λίγο μετά.
Παρκάραμε στην αρχή του μονοπατιού και ετοιμαστήκαμε γεμίζοντας τα παγούρια μας από το παγωμένο νερό της πηγής που είναι εκεί. Μόνο εγώ είχα ξανάρθει, 15-20 χρόνια πρίν και μόνο για να ανέβω στη σπηλιά, οπότε κανείς μας δεν είχε περάσει μέσα από την κοίτη και βέβαια δεν είχαμε κάνει και την τεχνική διαδρομή (Via Ferrata).
Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, αν και δεν την ανεβήκαμε πολύ πάνω, γιατί απ’ ότι είδαμε από τη χαρτογράφιση, ψηλά δεν έχει πολύ φαραγγίστικο ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε να τη δούμε όλη, οπότε επιφυλασσόμαστε για επόμενη εξόρμηση.
Ξεκινήσαμε τις καταβάσεις κάνοντας βουτιές όπου μπορούσαμε, με τα βράχια να γλιστράνε κι εδώ πάρα πολύ και το νερό ήταν αρκετά κρύο και καθαρό. Κι εδώ οι αγκυρώσεις είχαν ελλείψεις και ζημιές, αλλά τα καταφέραμε. Είχαμε και θεατές που ανέβαιναν από το μονοπάτι που διασταυρώνει την κοίτη με γεφυράκια δυό-τρείς φορές. Για τελευταία μέρα αυτό το μικρό φαράγγι είναι πολύ καλή επιλογή, μιας και χρειάζονται και τρείς-τέσσερις ώρες για τον γυρισμό στην Αθήνα. Φάγαμε, σε ταβερνάκι αυτή τη φορά και ξεκινήσαμε γεμάτοι από τις πλούσιες εικόνες του τριημέρου.

Την Κυριακή 25/5/15 συνεχίσαμε τη Μύηση των καινούριων μας φίλων στο Βάραθρο Κορυφογραμμής. Κατεβήκαμε τις δύο καταβάσεις που ελέγχονται εύκολα και εντυπωσιαστήκαμε από την ευκολία με την οποία πέρασε όλη η ομάδα τα σχοινιά. Μαζευτήκαμε κάποιοι παλιότεροι που είχαν καιρό να ακολουθήσουν σε εξόρμηση και κάποιοι νεότεροι μιας και η εξόρμηση ήταν κοντινή και απαιτούσε λίγες ώρες. Ήμασταν οι, Γιώργος Δήσιος, Νικολέττα Αλεξανδράκη, Απόλλωνας Θρασυβουλίδης, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Ευγενία Μπαβαβέα, Ξενοφώντας Ντάνης κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.