Στις 6/5 Παρασκευή αποφασίσαμε να πάμε για να επιχειρήσουμε για πρώτη φορά φέτος την αποστολή στο σπήλαιο που μας έχει δώσει τόσες συγκινήσεις μέχρι τώρα και περιμένουμε ακόμα περισσότερες στο μέλλον.
Πήραμε δύο αυτοκίνητα από την Αθήνα με τους Παναγιώτη Γεωργίου, Γιώργο Δήσιο, Αλέξανδρο Τσεκούρα, Γεράσιμο Κρεμμύδα, Τάκη Καπλαντζή, κι εμένα που γράφω αυτές τις γραμμές, τον Άγγελο Βλαχόπουλο, ενώ συναντήσαμε στον κατασκηνωτικό χώρο τον Κώστα Στασινό που ήρθε από τη Λαμία.
Χαρήκαμε το αντάμωμα με μεζέδες και κρασί από το καλό του Κώστα που με περίσιο μεράκι φτιάχνει στα Δυό Βουνά και πέσαμε σχετικά νωρίς για να προετοιμαστούμε για την προσπάθεια της επόμενης μέρας που ξέραμε ότι μας περίμενε, χωρίς να ξέρουμε, είναι αλήθεια, πόση ακριβώς, μιας και ποτέ δεν μπορεί να προβλέψει κανείς πως θα φερθεί ο χειμώνας στα στενά ούτως ή άλλως περάσματα της σπηλιάς.
Ξυπνήσαμε αντικρiζοντας μια φωτεινή, ηλιόλουστη μέρα, ντυθήκαμε με τα καλά μας, μιας και για πολλούς ήταν η πρώτη μέρα χρήσης για τις καινούριες γκορντούρες που παραλάβαμε και χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Μία με αυτούς που θα πηγαίναμε μπροστά ελέγχοντας και διανοίγοντας τα περάσματα και η άλλη αποτελούμενη από τον Παναγιώτη και τον Γεράσιμο, για την χαρτογράφηση.
Αφήσαμε τους «επιστήμονες» να κάνουν καλιμπράρισμα στο ηλεκτρονικό σύστημα χαρτογράφησης και στις 10:30’ περίπου ξεκινήσαμε τα χωσίματα.
Πολύ γρήγορα και σε σημείο που μάλλον πρώτη φορά βρήκαμε μπαζωμένο, αρχίσαμε το σκάψιμο, κάνοντας χρήση κουβάδων και κομμένων μπιτονιών για τη μεταφορά του αμμοχάλικου. Ήταν το σημείο ακριβώς πριν το σιφωνοειδές λαγούμι που βουλώνει σχεδόν πάντα και μας έχει κρατήσει μακρυά, χρόνια πρίν, από τα βάθη του υπόγειου αυτού ποταμού. Έχει κι αυτό το ίδιο περίπου σχήμα, αλλά δεν είχε κλείσει μέχρι τώρα άλλη φορά στα 3-4 χρόνια που ερχόμαστε. Εξετάσαμε την περίπτωση να προκαλέσαμε εμείς αυτή την κατάσταση μεταφέροντας υλικά από την επόμενη διάνοιξη πολύ κοντά στο στόμιο της προηγούμενης. Δυστυχώς και παρ’ όλα τα οχυρωματικά έργα που είχαμε αφήσει από πέρυσι, δύσκολα μπορεί κανείς να αποφύγει αυτού του είδους τις μετατοπίσεις. Τα χώματα είναι πολλά και ο χώρος μικρός, αλλά και πάλι φέτος γεμίσαμε κι άλλους σάκους που ίσως κρατήσουν λίγο καλύτερα αυτή τη φορά.
Μέχρι να τελειώσουμε το έργο, μας πρόλαβαν και οι χαρτογράφοι, πιάνοντας κι αυτοί δουλειά σκάβοντας.
Εκτιμώντας όλοι μαζί την κατάσταση, υπήρχε διάχυτος ο φόβος ότι το επόμενο λαγούμι που έτσι κι αλλιώς βουλώνει περισσότερο, θα μας έτρωγε όλη τη μέρα.
Όντως είχε φράξει κι αυτό, ευτυχώς όμως όχι τόσο όσο φοβόμασταν και μετά από είκοσι λεπτά περίπου πέρασε ο Γεράσιμος και ξεκίνησε να τραβάει χώματα από την άλλη μεριά διπλασιάζοντας τον αφαιρούμενο όγκο των φερτών.
Μισή ώρα αργότερα και γύρω στις 14:00’ φτάσαμε στα τελευταία γερά στενώματα πριν τις μεγάλες αίθουσες. Αυτές οι διανοίξεις μας είχαν πάρει ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο πέρυσι για να περάσουμε το πολύ 18 μέτρα, μέρες αλησμόνητες μέσα στις λάσπες και τον παγωμένο αέρα. Όποιος δεν έκανε δουλειά, τυλιγόταν με αλουμινοκουβέρτα για να μην παγώσει. Φέτος όμως αυτός ο αέρας δεν ήταν τόσο δυνατός και στην αρχή μας πέρασε απαρατήρητο, επειδή δεν μείναμε στατικοί σχεδόν καθόλου για να κρυώσουμε.
Κι εδώ βρήκαμε ελαφρά φραγμένα τα περάσματα, αλλά όχι με πάρα πολύ όγκο χωμάτων και γρήγορα περάσαμε στις μεγάλες αίθουσες.
Εδώ ξεκίνησαν να χαρτογραφούν και τα παιδιά, συνδέοντας στο σκαρίφημα τα νέα τμήματα του σπηλαίου.
Από την ομάδα μόνο εγώ κι ο Κώστας είχαμε μπει στις νέες αυτές αίθουσες και όλοι ενθουσιάστηκαν με τα μεγέθη, τα χρώματα και τον διάκοσμο που αντίκρυσαν.
Ο Τάκης ανακάλυψε ένα σκελετό νυχτερίδας σε ένα πεζουλάκι και βρήκαμε ένα σπόνδυλο μεγάλου ζώου λίγο πιο κει σφηνωμένο σε ένα βράχο. Μαζί με ένα κλαδάκι και άλλα μικροευρήματα, αποτελούν ενδείξεις ότι κατά καιρούς δημιουργείται άνοιγμα που κατεβάζει νερό και μαζί ,δυστυχώς, και τα φερτά που μας κλείνουν τα περάσματα.
Φτάσαμε στο σημείο με τη λιμνούλα και το χαμηλό άνοιγμα, ένα από τα ομορφότερα σημεία του σπηλαίου, χαιρετίσαμε και φωτογραφίσαμε τους «ψαράδες» όπως λέει ο Κώστας ένα ανθρωπόμορφο σταλαγμιτικό σχηματισμό στην όχθη της και τελικά στο σημείο που πέρισυ υπήρχε ρεύμα αέρα από ένα στενό άνοιγμα 3-4 μέτρα χαμηλότερα από το μέρος που στεκόμαστε και το βλέπουμε.
Φέτος αυτό το ρεύμα αέρα δεν ήταν αισθητό και αυτό μαζί με τον πολύ μεγάλο όγκο χωμάτων που έπρεπε να μετακινηθούν, μας απογοήτευσε λιγάκι. Τώρα όμως που έχουμε ανοίξει τα περάσματα τουλάχιστον για την επερχόμενη καλοκαιρινή περίοδο, σε επόμενη αποστολή θα παλέψουμε κι αυτό το σημείο. Φαντάζομαι τη στιγμή που θα φτάσουμε να περάσουμε και θα αρχίσει να φυσάει από την άλλη μεριά!
Σε παρόμοια περίπτωση στην καταβόθρα των Πελετών, όταν αδειάζαμε το σιφόνι από τα νερά που το έφραζαν, η δύναμη του αέρα δημιουργούσε κυματισμό στην επιφάνεια και ανεβοκατέβασμα της στάθμης του, αδημονώντας να εκτονωθεί προς τον ελεύθερο χώρο του οροπεδίου από πάνω. Όσο κατέβαινε η στάθμη, περάσαμε από την απόλυτη ακινησία, στην ταραγμένη ανάσα του σπηλαίου που κατέληξε να σφυρίζει στα στενά σημεία! Δυό-τρία Σαββατοκύριακα αργότερα όταν ξαναπήγαμε για να το τερματίσουμε, είχε ισορροπήσει σε ένα φυσιολογικό ρεύμα, παγωμένο όσο και στο Αγ. Πνεύμα περίπου και σταθερό.
Θα ‘θελα να συμπέσει να είμαι ακριβώς αυτή τη στιγμή εκεί και να ξαναζήσω αυτή την αποκατάσταση της αναπνοής του έγκοιλου, στην Οίτη αυτή τη φορά, κι ας μου γεμίσει μέχρι μέσα τη φόρμα με άμμο και λοιπά φερτά!
Αρχίσαμε να επιστρέφουμε με τον Τάκη και τον Κώστα, συναντώντας στο δρόμο μας τους υπόλοιπους. Κάναμε μια συζήτηση για τα ευρήματα των μετρήσεων και σταθήκαμε λιγάκι να τσιμπήσουμε κάτι και να τυλιχτούμε για λίγο με μιά αλουμινοκουβέρτα.
Από το γράφημα διαπιστώσαμε ότι κοντά στο τελικό σημείο που φτάσαμε και δύο αίθουσες πριν, υπάρχει ένα λαγούμι που κατευθύνεται προς τα κεί από κάτω, φραγμένο λίγα μέτρα μετά την είσοδό του από τα ίδια υλικά που φράζουν κάθε πέρασμα αυτού του σπηλαίου, ενώ η διαδρομή από πάνω που ήμασταν οι υπόλοιποι συνεχίζει ελεύθερα μέχρι την κατηφοριά που καταλήξαμε. Εκεί θεωρητικά πρέπει να συναντιούνται και η συνέχεια πρέπει να είναι Βορειοδυτική-Δυτική.
Με τη φαντασία μας να τρέχει σε χιλιόμετρα στοών που μας περιμένουν να μας υποδεχθούν, κατά τις 17:30’ ξεκινήσαμε για πίσω. Λίγο μετά τις 18:30’ ήμασταν σε ένα στένωμα που έχουμε μόνιμα μία ιμαντένια σκάλα και αποφασίσαμε να κάνουμε διάνοιξη από κάτω για να διευκολυνθεί η προσπέλαση, και πάντα με την προυπόθεση ότι θα υπάρξει συνέχεια στις εξερευνήσεις μας.
Ασχοληθήκαμε τέσσερα άτομα πάνω από δύο ώρες για να δημιουργήσουμε ένα αρκετά μεγάλο άνοιγμα, σε δύσκολα τοιχώματα, αλλά επειδή η δεύτερη μπαταρία μας βράχηκε και δεν είχαμε άλλο ρεύμα, θα χρειαστούμε λίγο ακόμα δουλειά για να τελειώσει κι αυτή η διάνοιξη και να μην έχουμε αυτό το επιπρόσθετο εμπόδιο, εκτός των άλλων.
Οι υπόλοιποι τρεις είχαν ήδη ετοιμάσει το τραπέζι και όταν βγήκαμε κατακουρασμένοι, μας περίμεναν έτοιμα μεζεδάκια και λοιπά εδέσματα, γιατί ώς γνωστόν, νηστικό αρκούδι δεν χορεύει!
Βγάλαμε τα βρεγμένα και αναζωογονημένoi και ζεστοί αρχίσαμε να σχεδιάζουμε τις ενέργειες την επόμενης μέρας. Από κοινού αποφασίσαμε να ερευνήσουμε το πεδίο πάνω από το σπήλαιο για τυχόν ρωγμές ή βαραθρώδη ανοίγματα. Με προπόσεις για την επιτυχία της ολοκλήρωσης των κύριων σκοπών της αποστολής, που κυρίως ήταν το συμπλήρωμα της χαρτογράφησης των νέων τμημάτων και για το πόσο τυχεροί ήμασταν που δεν χρειαστήκαμε δεύτερη μέρα για τις διανοίξεις, γιορτάσαμε την επίσημη καταγραφή των 620 περίπου συνολικά μέτρων που διανύσαμε για να φτάσουμε στα έγκατα.
Την επομένη ξυπνήσαμε πάλι με λιακάδα, απολαμβάνοντας την ορεινή δροσιά να μας ξεσηκώνει ευχάριστα και ξεκινήσαμε για την έρευνα που είχαμε προγραμματίσει.
Ανεβήκαμε προς την κορυφή του υψώματος πάνω από το σπήλαιο διαπιστώνοντας για μία ακόμη φορά, όσοι το είχαμε ξαναανέβει, ότι το πρανές είναι ρωγμώδες με τις κορυφές από τα βράχια να βγαίνουν από το έδαφος, χωρίς να δημιουργούνται πουθενά συνθήκες δολίνης, ή έστω βυθίσματος κάποιου είδους.
Έτσι εξηγείται και το ότι είχαμε έντονη σταγονορροή την προηγουμένη το απόγευμα μέσα στο σπήλαιο. Έξω μας είπαν ότι έβρεξε αρκετά εκείνη την ώρα. Τα ανοίγματα στα βράχια υποδέχονται το νερό χωρίς εμπόδια και το αφήνουν να περάσει στα έγκατα πολύ γρήγορα. Σε άλλες περιπτώσεις θα χρειαζόταν μέρες για να διανύσει όλα αυτά τα περίπου 150 μέτρα.
Επεκτείνοντας τις έρευνές μας και με τη βοήθεια Δορυφορικών Εντοπιστών Στίγματος, διαπιστώσαμε ότι το μοτίβο επεκτείνεται σε όλο το ύψωμα των 1600 περίπου μέτρων. Μετά από αυτό προς την κατεύθυνση της καταβόθρας Ηρακλέους, υπάρχει κι άλλο με υψόμετρο 1750 μέτρα κι αυτό με την ίδια δομή με τα βράχια να προεξέχουν από το έδαφος ανάμεσα στα ψηλά έλατα.
Γυρίσαμε στην κατασκήνωση και αποφασίσαμε να κλείσουμε την εξόρμηση με ένα ζεστό, απολαυστικό μπάνιο στις θερμές πηγές στη Δαμάστα.
Περιττό να αναφέρω ότι έπεται συνέχεια!