Αυτή την Κυριακή επιλέξαμε να κατέβουμε στο γνωστό μας βάραθρο και με την ευκαιρία να «Μυήσουμε» δύο νέους στην Σπηλαιολογία, τον Ξενοφώντα Ντάνη και την Ευγενία Μπαβαβέα. Μαζί ανεβοκατεβήκαμε το πρώτο κομμάτι, ενώ οι, Απόλλωνας Θρασυβουλίδης και Γεράσιμος Κρεμμύδας κατέβηκαν μέχρι κάτω.
Στη συντροφιά, λίγο αργότερα, προστέθηκε ο Νίκος Καρκαλίογλου για ένα «ξεσκούριασμα» στις τεχνικές.
Άγγελος Βλαχόπουλος

Πρίν τουλάχιστον ένα χρόνο είχαμε πάει να κατέβουμε στο βάραθρο, αλλά εγκαταλείψαμε γύρω στα 60-70 μέτρα λόγω του ότι βρήκαμε μεγάλο αριθμό ψόφιων ποντικών. Η φυσική συνέπεια ήταν να μυρίζει απαίσια και να συχαινόμαστε να πατήσουμε στα αμέτρητα αχώνευτα πτωματάκια τους! Το Σάββατο 16 Μαΐου 2015, αφού ρωτήσαμε για το πώς έχει η κατάσταση, κάναμε την εξόρμησή μας στο βάραθρο.
Αυτή τη φορά βρήκαμε έναν άλλο κάτοικο, ή μάλλον ατυχήσαντα φιλοξενούμενο, που ήταν και ολοζώντανος, άρα φρεσκοπεσμένος. Ποιός ξέρει πως έπεσε, αλλά μάλλον κυνηγώντας κάποιο από τα πολλά ποντίκια της σπηλιάς, κατέληξε στο πρώτο πατάρι στα 50 περίπου μέτρα. Από κει έφυγε τρομαγμένο,κατρακύλησε κι άλλο κάτω ανάμεσα στις πέτρες και τα χώματα και εξαφανίστηκε.
Ήμασταν οι: Μίλτος Χασιαλής, Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Στις 2/5/15 πρωί-πρωί συναντηθήκαμε ο Σπύρος και Γιώργος Ζαννιάς, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος για να κατεβούμε το φαράγγι Μέγα Ρέμα, ολόκληρο,μαζί με το πάνω μέρος που συνήθως χρησιμοποιούμε στην εκπαίδευση. Το κάτω μέρος πάνε χρόνια από την προηγούμενη φορά που το κατέβηκα, θυμόμουνα μόνο τη χαρακτηριστική αψίδα. Από τους υπόλοιπους μόνο ο Σπύρος το είχε κατεβεί κα’να δυό φορές κι έτσι ήταν στο χέρι του να μας εντοπίσει τα άλματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Το νερό ήταν αρκετό και δροσερό, όχι όμως τόσο παγωμένο όπως εκείνη τη φορά που είχα κάνει το κάτω μέρος και θυμάμαι ότι τα χέρια μου είχαν παγώσει τόσο που έψαχνα ευκαιρία να βοηθήσω στις ανακλήσεις για να ζεσταθούν.
Κατεβήκαμε το πρώτο κομμάτι σχετικά γρήγορα και συνεχίσαμε τις καταβάσεις αρματώνοντας και δύο μαζί, μιάς και είχαμε όλοι 50μετρα σχοινιά και πάνω. Έτσι φεύγαμε με καλή ταχύτητα και χωρίς να βιαζόμαστε ιδιαίτερα, φτάσαμε στην αψίδα που μου είχε κάνει εντύπωση. Ο Σπύρος θυμήθηκε ένα άλμα 5-6 μέτρα και το κάναμε και μετά κάποια άλλα μικρότερα και κάποιες τσουλήθρες, όλα πολύ διασκεδαστικά.
Μετά από περίπου πέντε ώρες από τόν πρώτο-πρώτο καταρράκτη και κάνοντας τα καλαμπούρια που αναλογούν σε περιπτώσεις τεσσάρων πεινασμένων που πλησιάζουν ψησταριά, φτάσαμε στο εκκλησάκι. Φάγαμε με την ησυχία μας και κοιμηθήκαμε όπως είχαμε κανονίσει, για να μην έχουμε το άγχος ούτε για το πόσο θα φάμε ούτε για το πόσο θα πιούμε, αφού δεν θα ταξιδεύαμε παρά την επομένη.