Στις 2/5/15 πρωί-πρωί συναντηθήκαμε ο Σπύρος και Γιώργος Ζαννιάς, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος για να κατεβούμε το φαράγγι Μέγα Ρέμα, ολόκληρο,μαζί με το πάνω μέρος που συνήθως χρησιμοποιούμε στην εκπαίδευση. Το κάτω μέρος πάνε χρόνια από την προηγούμενη φορά που το κατέβηκα, θυμόμουνα μόνο τη χαρακτηριστική αψίδα. Από τους υπόλοιπους μόνο ο Σπύρος το είχε κατεβεί κα’να δυό φορές κι έτσι ήταν στο χέρι του να μας εντοπίσει τα άλματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Το νερό ήταν αρκετό και δροσερό, όχι όμως τόσο παγωμένο όπως εκείνη τη φορά που είχα κάνει το κάτω μέρος και θυμάμαι ότι τα χέρια μου είχαν παγώσει τόσο που έψαχνα ευκαιρία να βοηθήσω στις ανακλήσεις για να ζεσταθούν.
Κατεβήκαμε το πρώτο κομμάτι σχετικά γρήγορα και συνεχίσαμε τις καταβάσεις αρματώνοντας και δύο μαζί, μιάς και είχαμε όλοι 50μετρα σχοινιά και πάνω. Έτσι φεύγαμε με καλή ταχύτητα και χωρίς να βιαζόμαστε ιδιαίτερα, φτάσαμε στην αψίδα που μου είχε κάνει εντύπωση. Ο Σπύρος θυμήθηκε ένα άλμα 5-6 μέτρα και το κάναμε και μετά κάποια άλλα μικρότερα και κάποιες τσουλήθρες, όλα πολύ διασκεδαστικά.
Μετά από περίπου πέντε ώρες από τόν πρώτο-πρώτο καταρράκτη και κάνοντας τα καλαμπούρια που αναλογούν σε περιπτώσεις τεσσάρων πεινασμένων που πλησιάζουν ψησταριά, φτάσαμε στο εκκλησάκι. Φάγαμε με την ησυχία μας και κοιμηθήκαμε όπως είχαμε κανονίσει, για να μην έχουμε το άγχος ούτε για το πόσο θα φάμε ούτε για το πόσο θα πιούμε, αφού δεν θα ταξιδεύαμε παρά την επομένη.