Το Σαββακύριακο το περάσαμε διασχίζοντας τα φαράγγια Ροδοκάλου και Δέλφινου. Οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν ευεργετική επίδραση στην ποσότητα του νερού που σναντήσαμε, αλλά όχι απαγορευτική. Το Σάββατο το πρωί όταν φτάσαμε στη γέφυρα του Ροδοκάλου δεν κρύβω ότι ανησύχησα λίγο από την ορμή του χειμάρου, αλλά πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι η μεγαλύτερη ροή προέρχεται από τη δεξιά κοίτη και όχι από τον Ροδοκάλο. Αυτό το διαπιστώνει κανείς αν κοιτάξει προσεκτικά από τη γέφυρα και διακρίνει τον 45άρη καταρράκτη, τον τελευταίο του Ροδοκάλου, αλλά και όταν ανεβαίνοντας το μονοπάτι φτάσει στο σημείο που ενώνονται οι δύο παραπόταμοι. Ήμασταν οι, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Σπύρος Ζαννιάς, Διονύσης Δρίλλιας, Νιόνια Μαλεφάκη, Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Την επομένη στο Δέλφινο το νερό ήταν όσο έπρεπε για να στολίζει την καταβαση, μικρής ποσότητας αλλά καθαρό και διάφανο. Γλυστρούσε βέβαια, αλλά η κατάβαση ήταν απολαυστικότατη με τη θέα στην πεδιάδα να κόβει την ανάσα.