Σπηλαιολογία – Βάραθρο Μονής Αστερίου

Συναντηθήκαμε το Σάββατο 9/4/16 κατά τις 11:00’ στο γνωστό σημείο στάθμευσης με την δεξαμενή, απ’ όπου ξεκινάει ο χωματόδρομος που οδηγεί στο σπήλαιο, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, η Νιόνια Μαλεφάκη, ο Παναγιώτης Γεωργίου, ο Τάκης Καπλαντζής και ο γράφων, Άγγελος Βλαχόπουλος, για να κάνουμε την κατάβαση. Αυτή τη φορά την μύηση της «Νεοφώτιστης» Νιόνιας ανέλαβε ο Παναγιώτης κι έτσι είχα την ευκαιρία να κατέβω στα στενώματα με τα υπόλοιπα παιδιά.
Αρματώσαμε με τον Γεράσιμο διπλή την πρώτη κατάβαση για να μπορούν εύκολα οι δύο να δουλέψουν τις τεχνικές και φύγαμε για κάτω. Κατά πόδας κι ο Τάκης, ενθουσιασμένος που θα έμπαινε σε πιό προχωρημένα πράγματα, μας πρόλαβε ενώ δέναμε την πρώτη μετά το μεγάλο πατάρι κατάβαση και δεν βρήκε δυσκολία στην πρώτη αυτή στενή σχοινιά. Άλλωστε το συζητούσαν πολλή ώρα με τον Γεράσιμο, που το είχε ξανακάνει και μπήκε έτοιμος για όλα! Με πειράγματα του τύπου, μην σφίγγεσαι πολύ κι έχουμε θέματα και άλλα τοξικότερα, φτάσαμε στο πρώτο πατάρι και πολύ γρήγορα στο τελευταίο.

Εκεί ο «εκνευριστικά» λεπτόκορμος Γεράσιμος χώθηκε στη διάκλαση και τον χάσαμε πολύ σύντομα απ’ τα μάτια μας. Τον ακούγαμε όμως όπως μας μιλούσε ενώ άλλαζε θέση και κάποια στιγμή κάπου λίγο ψηλότερα και αριστερότερα από κεί που ήμασταν, βρήκε κι αυτός τα όριά του και επέστρεψε. Μαζευτήκαμε για νερό και κάτι να τσιμπήσουμε, βγάλαμε και ομαδική φωτογραφία για το κατόρθωμα(!) και ξεκινήσαμε για πάνω αφήνοντας τον Τάκη να ξαρματώσει για πρώτη του φορά. Ήταν λίγο δύσκολο σ’ αυτά τα στενώματα, αλλά δεν εγκατέλειψε ούτε στο πολύ στενό κάθετο σημείο της πρώτης μετά το οριζόντιο στένεμα κατάβασης, και μάλιστα δεν μας έδωσε το σακκίδιο με το σχοινί αλλά προτίμησε να το τραβάει κανονικά από κάτω του.
Αμέσως μετά το οριζόντιο στενό λαγούμι βγήκαμε στον μεγάλο χώρο που κατέληγε η αρχική διπλή σχοινιά και συναντήσαμε τον Παναγιώτη και τη Νιόνια που είχαν τη δική τους περιπέτεια να μας διηγηθούν.

Αφού ανεβοκατέβηκαν μερικές φορές στα σχοινιά εξασκώντας διάφορες τεχνικές, χώθηκαν στο ψηλότερο σημείο της μεγάλης αίθουσας , αυτό που συναντάμε αμέσως μετά την πρώτη κατάβαση, που έχει ένα κατηφορικό γλιστερό πέρασμα και πήγαν όσο δεν έχω ξαναπάει ποτέ μου και προς τα πάνω και πρός τα κάτω.

Μας είπαν ότι πηγαίνοντας προς τα πάνω, βρέθηκαν σε ένα σημείο που χώθηκε η Νιόνια, αλλά ενώ το πέρασμα έβγαινε σε μικρή αίθουσα και μπορεί να συνέχιζε, η προσπέλαση εμποδιζόταν και μας κάλεσαν να δουμε αν μπορεί να γίνει διάνοιξη. Τους ακολουθήσαμε με τον Γεράσιμο, ενώ ο Τάκης, αρκετά κουρασμένος πιά, μπήκε στο ένα απ’ τα σχοινιά για να βγεί έξω.
Πολύ σύντομα βρεθήκαμε σε μιά άνετη αιθουσούλα που 7Χ3μ περίπου που είχε κι άλλο να ανέβεις. Μάλλον πρώτη φορά πατούσα το πόδι μου εκεί.. Εδώ ήταν που η ανάβαση έφραζε από ένα βράχο πάχους 15-20εκατοστών, φάρδους 30-40 και ύψους περίπου 50, που κρεμόταν σφηνωμένος από την οροφή και καταμεσής του περάσματος. Φαινόταν σχετικά εύκολο να σπάσει, αλλά μας κούρασε αρκετά, μιάς και δεν είχαμε μαζί μας διανοικτικά εργαλεία, ούτε έστω ένα καλέμι. Ένα βραχάκι όμως, σε χρήση βαριοπούλας, μας έκανε τη δουλειά και σε περίπου 20λεπτά είχαμε ένα άνοιγμα αρκετό για να περάσει ο Γεράσιμος, που διαπίστωσε ότι μπορούσε να προχωρήσει δυστυχώς το πολύ 4-5 μέτρα.

Η μικρή αίθουσα είχε καθαρές επιφάνειες σαν χονρδοειδές μωσαικό, ένα κροκαλοπαγές με γωνιώδεις πέτρες, μικρές και μεγάλες. Θα τις δείτε σε φωτογραφία με τον Γεράσιμο, όπου διακρίνεται, δεξιά όπως τον βλέπουμε, μία τετράγωνη λευκή χαρακτηριστική πέτρα ενσωματωμένη στο τοίχωμα.

Επιστρέφοντας, μέσα στο ίδιο σύστημα και λίγο πρίν βγούμε στην κεντρική αίθουσα, κατεβήκαμε πρός τα κάτω αυτή τη φορά, βγαίνοντας σε έναν μαίανδρο που προχωρούσε καμμιά δεκαριά μέτρα πρίν γίνει κι αυτός απροσπέλαστος λόγω στενότητας. Ούτε αυτό το κομμάτι είχα ξαναδεί..

Τελικά δεν πρέπει να κατεβαίνει κανείς μόνο για εκπαίδευση, χάνει πολλά!

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ξέρω ακόμα ένα τμήμα του σπηλαίου, όπου απ’ ότι κατάλαβα δεν έχει πάει κανείς απ’ το σύλλογο ούτε παλιός ούτε νεότερος κι έτσι, σε μιά επόμενη επίσκεψη, θα έχω να δείξω κι εγώ κάτι καινούριο! Μάλιστα σ’ αυτό το μέρος, πρίν 7-8 χρόνια, είχαμε κάνει και μια διάνοιξη μεγαλώνοντας το προσβάσιμο πεδίο κατά 4-5 μέτρα.
Κοντολογής αυτή η φορά για μένα ήταν από τις πιό ευχάριστες και σπηλαιολογικώς από τις καλύτερες που έχω βιώσει σ’ αυτό το βάραθρο και ευχαριστώ όλα τα παιδιά που συμμετείχαν, που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία!