Κάποιοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να του δείξουμε πώς να κάνει τα πρώτα του σπηλαιολογικά βήματα, κάποιοι είχαμε το προνόμιο να βρεθούμε μαζί του σε δύσκολες διαβάσεις, κάποιοι να μοιραστούμε την όρεξή του να συνεχίσουμε το κοπιαστικό πέρασμα από τα άδυτα του σπηλαίου Άγιο Πνεύμα στην Οίτη που τόσο αγαπήσαμε και αγάπησε. Ιδρώσαμε, λασπωθήκαμε, αγωνιστήκαμε παρέα, μόνο και μόνο για να δούμε τι μας κρύβουν τα απάτητα περάσματα, να ανακαλύψουμε τα μυστικά του βουνού που χρόνια μοχθούμε να αποκαλύψουμε. Άκουγε για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, πώς καταφέραμε και περάσαμε από ’κει, πώς αισθανόμασταν όταν μπαίναμε σε καινούρια αίθουσα, και ήθελε κι αυτός να μοιραστεί μαζί μας τη χαρά της ανακάλυψης, να μπει κι αυτός μαζί μας κάπου που για πρώτη φορά θα έμπαινε άνθρωπος, να είναι μέλος αυτής της ομάδας.
Θα εξερευνήσουμε και το τελευταίο αυτό λαγούμι που προσπάθησε να περάσει στην τελευταία του αποστολή που ήταν μαζί μας εκεί, και θα το πούμε «Πέρασμα του Άρη», θα αφήσουμε και κάτι για να τον θυμούνται όσοι τον γνώρισαν και να τον μνημονεύουν για το κουράγιο και το χαμόγελό του.
Τον ζήσαμε λίγο, τον θέλαμε για πάντα, για να παίρνουμε απ’ τη ζωντάνια του, από την όρεξή του να μάθει, από το ενδιαφέρον του να εκπαιδευτεί στη Σπηλαιοδιάσωση για να μπορεί να βοηθήσει αν κινδυνέψει κάποιος συνάδελφός μας.
Έφυγε προσπαθώντας να κάνει το καλύτερο που μπορούσε, να μην καεί περισσότερο το δάσος, να υπηρετήσει με φιλότιμο το καθήκον του.
Το ταξίδι του θα είναι ελαφρύ σαν ελαφρύ αεράκι, όσο ανάλαφρη κι ευχάριστη ήταν κι η παρουσία του στη συντροφιά μας.
Καλό σου ταξίδι, Άρη.