Με τον Τάκη Καπλαντζή και την Χαρά Παναγιωτοπούλου περάσαμε αυτή την καλοκαιριάτικη μέρα του Φθινοπώρου, ανεβοκατεβαίνοντας μερικές φορές το γνωστό βάραθρο.

Για την τελευταία κατάβαση του σεμιναρίου 15/10/17, διαλέξαμε το φαράγγι της Σεργούλας που έχουμε αρματώσει πλήρως για εκπαίδευση και έχει πάντα νερό και πολύ όμορφα τοπία.
Μαζευτήκαμε έντεκα άτομα συνολικά σε τρία αυτοκίνητα, φτάσαμε σχετικά νωρίς, δυστυχώς έχει λίγο απόσταση από την Αθήνα και νωρίς το μεσημέρι ξεκινήσαμε τις καταβάσεις.
Όλοι οι εκπαιδευόμενοι τα πήγαν πολύ καλά εκτελώντας τις τεχνικές και τα μέτρια άλματα των τριών, τεσσάρων και πέντε μέτρων πολύ σωστά και διασκεδάζοντας μαζί μας.
Ενώ η κύρια ροή ήταν πλούσια και μετά από 2-3 καταβάσεις από το πλάι έτρεχαν νερά, στο μικρό «Πανταβρέχει» που είναι προς το τέλος, δεν είχε παρά μόνο λίγες σταγόνες. Σ’ αυτή την περιοχή που συνήθως έχει πλούσιες βροχοπτώσεις, έχει να βρέξει πέντε μήνες, όπως μας είπε και φίλος που μένει στην περιοχή. Φαινόμενα των καιρών. Πάλι καλά που κρατάνε καλά τα υπόγεια ύδατα που τροφοδοτούν το φαράγγι.
Όλες οι αγκυρώσεις ήταν σε πολύ καλή κατάσταση εκτός από εκείνες που έχουν υποστεί την γνωστή μας εκτεταμένη κατολίσθηση. Σε κάποια στιγμή θα κάνουμε τον κόπο να την φτιάξουμε κι αυτή, τώρα που βλέπουμε ότι έχει σταθεροποιηθεί κάπως η διαμόρφωση της κοίτης.

Ξεκίνησε το σεμινάριο με τα θεωρητικά την Τετάρτη 4/10, το Σάββατο πήγαμε στην γνωστή μας οικοδομή για προπόνηση και την Κυριακή κατεβήκαμε το φαράγγι των Μύλων. Όλοι οι εκπαιδευόμενοι είχαν πολύ καλές επιδόσεις και με σταθερότητα εκτέλεσαν τις τεχνικές και τα κλειδώματα των καταβατήρων.

Την Παρασκευή το απόγευμα και με βροχερό καιρό, ξεκινήσαμε από την Αθήνα να προσπαθήσουμε να φτάσουμε και να περάσουμε το τελευταίο μέχρι τώρα σημείο που έχουμε φτάσει, στα 1218μέτρα μήκος, το Πέρασμα του Άρη. Δύο έως τώρα προσπάθειες μας έφτασαν στο παρά πέντε για να δούμε τι μας κρύβει, αλλά μετά από την υποδομή που φτιάξαμε την τελευταία φορά, είχαμε πολλές ελπίδες ότι αυτή θα ήταν η κρίσιμη προσπάθεια. Ένα ήταν το πρόβλημα που μας απασχολούσε περισσότερο απ’ όλα, οι πολλές βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών και η πρόβλεψη ότι θα υπάρχει ακόμη και την Παρασκευή κάποια βροχή, όπως και έγινε.
Πλησιάζοντας τον κατασκηνωτικό χώρο διαπιστώσαμε τις μεγάλες ποσότητες νερού αντικρύζοντας λασπωμένα κομμάτια του χωματόδρομου και νεροτριβές που οριακά περάσαμε. Υπό βροχή στήσαμε τις σκηνές μας διαπιστώνοντας ότι και το ποταμάκι της κατασκήνωσης είχε τριπλάσιο νερό από την προηγούμενη εβδομάδα.
Το πρωί έστρωσε ο καιρός και ετοιμαστήκαμε να μπούμε. Γνωρίζοντας το σπήλαιο, το πιο επίφοβο σημείο για να έχει γεμίσει νερά και να μας σταματήσει ήταν το σιφώνι στα 400μ. Και πράγματι δυστυχώς αυτό και έγινε. Βρήκαμε μία στάθμη γύρω στο 1,5μ. πάνω από τον πάτο του σιφωνιού, όπως περίπου υπολογίσαμε.
Για να δούμε τι μπορούσαμε να κάνουμε για να αδειάζει από μόνο του το πέρασμα, αρχίσαμε να σκάβουμε φτιάχνοντας ένα λούκι 50εκ. βαθύ που άρχισε να βγάζει αρκετό νερό, προς την πίσω αίθουσα. Αργότερα όταν η στάθμη κατέβηκε αρχίσαμε να παίρνουμε νερό με τον κουβά και να το αδειάζουμε στο λούκι, αλλά μετά από περίπου δύο ώρες διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τις δραματικές αλλαγές που χρειαζόμασταν για να περάσουμε και ασχοληθήκαμε με βελτιώσεις των υπολοίπων διανοίξεων στο δρόμο μας προς τα πίσω.
Ήμασταν οι, Κώστας Στασινός, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Τάκης Καπλαντζής, Ρούλα Λιανού, Αλέξανδρος Πουλάκης και Άγγελος Βλαχόπουλος.