Την Παρασκευή το απόγευμα και με βροχερό καιρό, ξεκινήσαμε από την Αθήνα να προσπαθήσουμε να φτάσουμε και να περάσουμε το τελευταίο μέχρι τώρα σημείο που έχουμε φτάσει, στα 1218μέτρα μήκος, το Πέρασμα του Άρη. Δύο έως τώρα προσπάθειες μας έφτασαν στο παρά πέντε για να δούμε τι μας κρύβει, αλλά μετά από την υποδομή που φτιάξαμε την τελευταία φορά, είχαμε πολλές ελπίδες ότι αυτή θα ήταν η κρίσιμη προσπάθεια. Ένα ήταν το πρόβλημα που μας απασχολούσε περισσότερο απ’ όλα, οι πολλές βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών και η πρόβλεψη ότι θα υπάρχει ακόμη και την Παρασκευή κάποια βροχή, όπως και έγινε.
Πλησιάζοντας τον κατασκηνωτικό χώρο διαπιστώσαμε τις μεγάλες ποσότητες νερού αντικρύζοντας λασπωμένα κομμάτια του χωματόδρομου και νεροτριβές που οριακά περάσαμε. Υπό βροχή στήσαμε τις σκηνές μας διαπιστώνοντας ότι και το ποταμάκι της κατασκήνωσης είχε τριπλάσιο νερό από την προηγούμενη εβδομάδα.
Το πρωί έστρωσε ο καιρός και ετοιμαστήκαμε να μπούμε. Γνωρίζοντας το σπήλαιο, το πιο επίφοβο σημείο για να έχει γεμίσει νερά και να μας σταματήσει ήταν το σιφώνι στα 400μ. Και πράγματι δυστυχώς αυτό και έγινε. Βρήκαμε μία στάθμη γύρω στο 1,5μ. πάνω από τον πάτο του σιφωνιού, όπως περίπου υπολογίσαμε.
Για να δούμε τι μπορούσαμε να κάνουμε για να αδειάζει από μόνο του το πέρασμα, αρχίσαμε να σκάβουμε φτιάχνοντας ένα λούκι 50εκ. βαθύ που άρχισε να βγάζει αρκετό νερό, προς την πίσω αίθουσα. Αργότερα όταν η στάθμη κατέβηκε αρχίσαμε να παίρνουμε νερό με τον κουβά και να το αδειάζουμε στο λούκι, αλλά μετά από περίπου δύο ώρες διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τις δραματικές αλλαγές που χρειαζόμασταν για να περάσουμε και ασχοληθήκαμε με βελτιώσεις των υπολοίπων διανοίξεων στο δρόμο μας προς τα πίσω.
Ήμασταν οι, Κώστας Στασινός, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Τάκης Καπλαντζής, Ρούλα Λιανού, Αλέξανδρος Πουλάκης και Άγγελος Βλαχόπουλος.