Η ομάδα μας: Κώστας Στασινός, Ξένια Γεωργοπούλου, Άγγελος Βλαχόπουλος.
Αφιερώσαμε το Σαββατοκύριακο για έρευνα στο αγαπημένο μας βουνό, ακολουθώντας κάποιες πληροφορίες του Κώστα για την ύπαρξη σπηλαίων που παρουσίαζαν ενδιαφέρον.
Εξερευνήσαμε τρία σπήλαια, ένα στην ευρύτερη περιοχή πάνω από το χωριό Μεξιάτες και δύο στην αρχή του Φαραγγιού Ροδοκάλλος.
Το Σάββατο συναντήσαμε τον βοσκό που ήξερε το πρώτο από αυτά και ξεκινήσαμε μια πορεία σε δασωμένο πεδίο. Στην αρχή υπήρχε ένα μονοπάτι, αλλά σύντομα φύγαμε από αυτό περνώντας από χαμηλή βλάστηση και σημεία που μόνο άγρια ζώα χρησιμοποιούσαν. Τα ίχνη από σκαψίματα αγριογούρουνων ήταν φανερά σε πολλά σημεία. Περίπου μια ώρα αργότερα φτάσαμε στην είσοδο του σπηλαίου που είχε κι αυτό τα σημάδια τους. Ήταν ένα πολύ καλό καταφύγιο-κρυψώνα, αλλά όχι το πολύ μεγάλο και δαιδαλώδες που έλεγαν οι περιγραφές. Υπήρχαν τρείς αίθουσες με 20-25μ. μεγαλύτερο μήκος που εξερευνήσαμε μέχρι το τέλος και αποχωρήσαμε χωρίς να έχουμε αφήσει ερωτηματικά.
Επιστρέψαμε ανηφορίζοντας προς το μέρος που αφήσαμε τα αυτοκίνητα και φύγαμε για την περιοχή του φαραγγιού Ροδοκάλλος, όπου και κατασκηνώσαμε εκεί που ξεκινάμε την κατάβαση, πάνω από τα 900μέτρα υψόμετρο ανάμεσα στα έλατα. Από παλιά στις φαραγγίστικες εξορμήσεις μας, βλέπαμε κάποια σπήλαια στις ορθοπλαγιές της αριστερής πλευράς και με την προτροπή του Κώστα αποφασίσαμε να τις ερευνήσουμε.
Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα και το δάσος είχε τα έντονα εκείνα φθινοπωρινά χρώματα που λες και κρύβονται όλο το καλοκαίρι για να φανερωθούν σε όλη τους την ποικιλία όταν πέσουν οι πρώτες βροχές. Κατεβήκαμε στο ποτάμι και ανεβήκαμε στην απέναντι όχθη όπου και εντοπίσαμε ένα και στη συνέχεια και δεύτερο σπήλαιο. Και τα δύο περιγράφονται σαν βαθιές βραχοσκεπές με το πολύ 10-15 μέτρα βάθος, πολύ καλά και στεγνά καταφύγια με ολοφάνερη χρήση για στάνες, εγκαταλειμμένα όμως χρόνια πριν.