Με συνοπτικές διαδικασίες, δηλαδή ένα τηλεφώνημα με τα επιγραμματικά «πάμε το μεσημέρι, μπορείς; Ναι φύγαμε!» βρεθήκαμε στο σπίτι μου με τον Μίλτο Χασιαλή και φτάσαμε σε ελάχιστο χρόνο στα σπίτια πάνω από το σπήλαιο, αρματώσαμε και κατεβήκαμε την ορθοπλαγιά στα μισά της οποίας βρίσκεται η είσοδός του.
Τα σκουπίδια, δυστυχώς, είναι η πρώτη κακή εντύπωση που αποκομίζει ο επισκέπτης, αλλά με λίγο υπομονή και συνεχίζοντας προς τα κάτω αποζημιώνεται από την ποικιλία του διακόσμου. Υπάρχει ένα 6άμετρο κατέβασμα που βάλαμε σχοινί, αλλά με λίγο προσοχή θα μπορούσε να κατεβεί κανείς και χωρίς αυτό. Η τελική αίθουσα έχει πολλούς σταλακτίτες σπασμένους που σχηματίζουν σωρούς στο δάπεδο, αλλά παραμένουν πολλά σπηλαιοθέματα απείραχτα και όμορφα. Πήραμε φωτογραφίες και μέσα σε δύο και κάτι ώρες ήμασταν πίσω στο σημείο που συναντηθήκαμε, γεμάτοι από τις απρόσμενες εικόνες που αντικρύσαμε, τόσο κοντά στο σπίτι μας που εγώ προσωπικά πρώτη φορά επισκέφθηκα.
Άγγελος Βλαχόπουλος