Μερικές φωτογραφίες από την κατάβασή μας. Η παρέα μας: Γιώργος Γεωργιάδης, Απόλλωνας Θρασυβουλίδης, Σπύρος και Γιώργος Ζαννιάς, Ανδέας Βαλλογιάννης κι εγώ.
Άγγελος Βλαχόπουλος

Το Σάββατο πρωί-πρωί ξεκινήσαμε από την Αθήνα ο Τάκης Καπλαντζής κι εγώ για να συναντήσουμε τον Αλέξη από το χωριό Κοσμάς προκειμένου να μας κατευθύνει σε άγνωστα βάραθρα της περιοχής και να εντοπίσουμε το Βάραθρο Μπερκιάς για το οποίο βρήκαμε αναφορά στο αρχείο του ΣΠΕΛΕΟ χωρίς περισσότερα στοιχεία. Όπως μάθαμε αργότερα το συγκεκριμένο είχε επισκεφθεί και ομάδα της ΕΣΕ πιο παλιά.
Μετά τη συνάντηση με τους ντόπιους όπου πήραμε οδηγίες, φύγαμε για το Σπήλαιο Γαιδουρόραχης που βρισκόταν σε πολύ απότομη πλαγιά πολύ δασωμένη με σημεία που ήταν σχεδόν αδιάβατα. Ο καιρός, ενώ σε όλο το δρόμο ήταν μια χαρά, στην συγκεκριμένη περιοχή μας υποδέχτηκε με μια ομίχλη αρκετά πυκνή και το βουνίσιο ψιλόβροχο που συνήθως τη συνοδεύει. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε μουσκέψει εντελώς γιατί εκτός από τα βρεγμένα φύλλα, μας κατάβρεχαν κι από πάνω τα δεντράκια κάθε φορά που τα κουνάγαμε ή τα χτυπάγαμε με το ματσέτι για να περάσουμε. Μετά από κα’ να δίωρο είχαμε απελπιστεί πια όταν, ακούσαμε τη φωνή του αδερφού του Αλέξη, που είναι μάλλον ο μοναδικός από τους βοσκούς που το ξέρανε. Απλωθήκαμε και μετά από λίγο ακόμα ψάξιμο, το βρήκε τελικά ο Τάκης! Κρατήσαμε το στίγμα και φύγαμε για το αυτοκίνητο να αλλάξουμε το συντομότερο!
Στεγνοί πια ξεκινήσαμε για τον εντοπισμό του Μπερκιά που βρίσκεται κι αυτός σε μια μεγάλη ανηφορική πλαγιά, αλλά με αραιή βλάστηση και όχι τόσο κάθετα πρανή σαν το άλλο που είχε μέχρι 90% κλίση.
Επιστρέψαμε στο χωριό για ενημέρωση και για να συναντήσουμε και τον Γιώργο Εξηνταβελώνη που μας ήρθε από Καλαμάτα.
Κοιμηθήκαμε σε ένα ξέφωτο και την επομένη που καθάρισε ο καιρός είδαμε που βρισκόμασταν και απολαύσαμε την άγρια ομορφιά του τοπίου. Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στο βάραθρο Γαιδουρόραχης που ήταν μία διάκλαση με 14μέτρα βάθος. Στο ένα άκρο έκλεινε τελείως,, αλλά στο άλλο βρήκαμε πέρασμα που διανοίξαμε και κατεβήκαμε 3-4μέτρα ακόμη σε μια μικρή αίθουσα με αρκετό διάκοσμο.
Μεταφέραμε τα νέα στο χωριό, δείξαμε τις φωτογραφίες και μιλήσαμε με πολλούς κατοίκους που έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τη δραστηριότητά μας.

Με τον Βαγγέλη Μαρκόπουλο πήγαμε στο φαράγγι του κόλπου των Αλκυονίδων για να κάνουμε πράξη κάποιες τεχνικές και να έχουμε μια ευκαιρία για λίγη δράση. Εκτελέσαμε ένα σενάριο εγκλωβισμού κοντά στο ρελέ και κάναμε στην πράξη τον απεγκλωβισμό, όπως και παρακάμψεις που ανακαλούνται από κάτω.

Ο βροχερός χειμώνας που είχαμε φέτος και η συνέχειά του μέχρι και τον Ιούλιο με καταιγίδες, δεν μας άφησε περιθώρια να σχεδιάσουμε νωρίτερα αποστολή για το σπήλαιο αυτό. Για πρώτη φορά φέτος, μόλις τώρα μπορέσαμε να πάμε για να δούμε τι είχε γίνει μέσα, σε τι κατάσταση είναι τα σιφώνια και πως κράτησαν τα έργα που είχαμε κάνει από πέρυσι. Σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στα 700μ. και να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε το φραγμένο πέρασμα, διαφορετικά θα διασφαλίζαμε την πρόσβαση μέχρι εκεί.
Ξεκινήσαμε από την Αθήνα την Παρασκευή το απόγευμα και φτάσαμε το βραδάκι στον γνωστό μας κατασκηνωτικό χώρο κοντά στο σπήλαιο. Φάγαμε και χωρίς πολλές καθυστερήσεις πέσαμε για ύπνο, ώστε να ετοιμαστούμε και να μπούμε το πρωί, όσο νωρίτερα γινόταν.
Το Σάββατο το πρωί μαζέψαμε τις σκηνές στα γρήγορα και λίγο μετά τις 9:00’ήμασταν ήδη μέσα στις πρώτες αίθουσες. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από νωρίς. Είδαμε ότι το νερό είχε κλείσει ένα χαρακτηριστικό πέρασμα σε σχήμα Ζ στα 100μ, και λίγο μετά στα 180μ.περίπου, ένα σιφώνι χρειάστηκε αρκετή δουλειά για να το περάσουμε και να το εξασφαλίσουμε. Το επόμενο εμπόδιο στα 200μ, που ήταν και το μεγάλο μας πρόβλημα στην πρώτη μας απόπειρα κάπου στο 2010, μας έστρωσε στη δουλειά για τα καλά. Μετά από ώρες περάσαμε και διαπιστώσαμε ότι από την πίσω πλευρά τα νερά του χειμώνα είχαν μπατάρει κάποια τσουβάλια που είχαμε τοποθετήσει σαν φράγματα και είχαν παρασύρει τα χώματα που είχαν φράξει το στένωμα. Φτιάξαμε το φράγμα πάλι και το ενισχύσαμε όσο μπορούσαμε.
Σχετικά εύκολα φτάσαμε στο λαγούμι στα 400μ. Εκεί βρήκαμε κι άλλο εμπόδιο και ξεμπαζώσαμε κάμποσο για να περάσουμε το ούτως ή άλλως στενό πέρασμα.
Τα δύο επόμενα περάσματα είναι λίγο ανεβασμένα υψομετρικά και δεν είχαν παρά μόνο λίγα χώματα που παραμερίσαμε για να βγούμε στις πρώτες μεγάλες αίθουσες που η Ρούλα αντίκριζε για πρώτη φορά. Ενθουσιάστηκε και θυμήθηκα τα δικά μου όταν είχα την ίδια εμπειρία. Πήρα μερικές ακόμη φωτογραφίες από τις πανέμορφες αίθουσες και μερικές ακόμη σε ένα πολύ όμορφο γκούρ με τα παιδιά.
Φτάσαμε αρκετά καταπονημένοι στο στόχο μας στα 700μ και βρήκαμε κι αυτό το μέρος φραγμένο, αλλά όχι όσο θα περίμενε κανείς βλέποντας τα προηγηθέντα. Αποφασίσαμε ότι πρέπει οι δύο να αποχωρήσουν και μείναμε με τον Γεράσιμο να δουλέψουμε για μια ώρα δοκιμάζοντας ένα πολύσπαστο που φέραμε μαζί, γιατί το κομμένο κάνιστρο, γεμισμένο με χώμα, ανεβαίνει λίγο δύσκολα στην απότομη πλεύρα του σιφωνιού. Τα πήγαμε αρκετά καλά και ο μηχανισμός είχε αποτέλεσμα, αλλά έπρεπε κι εμείς να επιστρέψουμε, μιας και είχαμε πρόγραμμα επιστροφής στην Αθήνα την ίδια μέρα.
Η ομάδα: Ρούλα Λιανού, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Τάκης Καπλαντής κι εγώ.
Άγγελος Βλαχόπουλος