Πάλι στη Λακωνία μας έφεραν οι έρευνές μας με τον Τάκη Καπλαντζή, για να ανοίξουμε και να τελειώσουμε αυτή τη φορά ένα σπήλαιο που μας είχε δείξει ένας ντόπιος που δούλευε στην κατασκευή του δρόμου κοντά στο χωριό του.
Είχαμε μια δυσκολία επειδή οι εργάτες της ΜΟΜΑ που κατασκεύαζαν τον ασφάλτινο δρόμο και έπεσαν πάνω στο χάσμα, προφανώς με βαριά μηχανήματα, έριξαν μεγάλα κομμάτια βράχων μέσα και πάνω στην είσοδο του έγκοιλου. Μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν ένας μεγάλος βράχος χωμένος κάθετα μέσα στο σημείο που φαινόταν καταλληλότερο για ξεκίνημα της κατάβασης.
Αφού μετακινήσαμε αρκετά μικρότερα κομμάτια βράχων μαζί με διάφορες πέτρες και χώματα, δέσαμε στο αυτοκίνητο τον βράχο και τον κουνούσαμε μπρος-πίσω μέχρι που έπεσε λίγο προς τα έξω εκεί που είχαμε ανοίξει λίγο χώρο.
Επιτέλους μετά από μιάμιση και πλέον ώρα προσπαθειών ξεκινούσαμε την κατάβαση δένοντας από το αυτοκίνητο και τοποθετώντας τρεις αγκυρώσεις, δύο βιομηχανικά ίνοξ και έναν ιμάντα. Φτάσαμε 28-30 μέτρα κάτω στο χαμηλότερο σημείο της διάκλασης, περνώντας από στενά κάθετα τοιχώματα. Εκεί βρήκαμε αίθουσα που σε αντίθεση με τον υπόλοιπο χώρο, ήταν γεμάτη κουρτίνες, σταλακτίτες και σταλαγμίτες, με υγρασία και τις όμορφες μικρές γνωστές μας σταγονίτσες να κρέμονται στις μυτούλες από τα σπηλαιοθέματα. Ήταν αντίθετα προς το δρόμο ενώ η μεριά της διάκλασης κοντά και κάτω από το δρόμο, ήταν μπαζωμένη πολύ σχολαστικά. Δεν είχα το τριποδάκι μου μαζί, οπότε έκανα ότι μπορούσα στην φωτογράφιση,
Μιάμιση ώρα περίπου μετά, ανεβήκαμε στην επιφάνεια όπου όσο εμείς δουλεύαμε περνούσαν διάφοροι ντόπιοι και μας ρώταγαν τι κάνουμε. Άλλο που δε θέλαμε κι εμείς να μιλάμε, να εξηγούμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε και να μαθαίνουμε. Μεταξύ αυτών ήρθε και ο άνθρωπος που μας το έδειξε την πρώτη φορά. Ο ίδιος άνθρωπος μας συνάντησε αργότερα σε μια διασταύρωση και μας πήγε σε ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον σπήλαιο που λόγω ώρας δεν ξεκινήσαμε την εξερεύνησή του. Είναι βέβαια το επόμενο στο πρόγραμμα!
Άγγελος Βλαχόπουλος

Με πολύ λίγο νεράκι μας υποδέχτηκε ο Ίναχος το πρωί του Σαββάτου και μάλλον ήταν η τελευταία φορά που το κατεβήκαμε για την εποχή.
Μαζευτήκαμε δέκα άτομα, τρείς από Καλαμάτα, ο Γιώργος Εξηνταβελώνης, η Πολίνα Ορφανίδου, κι ο Γιώργος Στεφανούρης. Πέντε ήταν της ομάδας ΟΔΕΥΩ, ο Ανδρέας Λιόσης, ο Παναγιώτης Σαλτζής, ο Μανώλης και Αντώνης Βασιλάκης η Δανάη Σγουρέα και τέλος ο Ανδρέας Βαλλογιάννης και εγώ.
Σύντομα αρχίσαμε τις μπόλικες καταβάσεις που έχει το φαράγγι μέχρι το ύψος του Νεοχωρίου όπου είχαμε αφήσει τα κάτω αυτοκίνητα. Το ξεκίνημα της ιστορίας του φαραγγιού μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.fhs.gr/gr/forum/viewtopic.php?f=24&t=2331#p12886
Το πρώτο κομμάτι της πορείας έχει μικρούς απανωτούς καταρράκτες και από τη μέση και μετά ξεκινάνε μεγαλύτερα κατεβάσματα 15-20 μέτρων. Μεγαλύτερο είναι ένα 35άρι περίπου, που ακολουθείται αμέσως μετά από ένα 25άρι. Εκεί κάτω στην κοίτη υπήρχε ένα δεντράκι που στήναμε μια οδηγούμενη κατάβαση αλλά δεν υπάρχει πια, νικημένο από τις κατεβασιές των τελευταίων ετών.

Την Κυριακή πήγαμε με τον Ανδρέα Βαλλογιάννη στο Μύλων όπου συναντήσαμε εκτός από διάφορες ομάδες και μερικά μέλη του Συλλόγου.

Άγγελος Βλαχόπουλος

Καλή εποχή για να κατέβεις το Φαράγγι της Καλλιθέας με μπόλικο νερό και καλή παρέα!
Οι φίλοι ήρθαν από Καλαμάτα κι εγώ από Αθήνα και μέχρι να συντονιστούμε πέρασε λίγο η ώρα, αλλά κάναμε όσο σβέλτα μπορούσαμε και νωρίς το μεσημέρι ήμασταν στο πρώτο κατέβασμα.
Μπήκαμε ο Γιώργος Εξηνταβελώνης, ο Κώστας Φύκιρης, ο Γιώργος Στεφανούρης κι εγώ.
Το έχουμε περάσει με περισσότερο νερό, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν και λίγο. Το ευχαριστηθήκαμε κάνοντας τα άλματα και τις καταβάσεις και το απόγευμα που βγήκαμε ήμασταν χορτάτοι από εμπειρίες αλλά άδειοι από φαγητό! Οι μπάρες δεν είναι φαγητό.. Ανάψανε τα πηρούνια!

Την επομένη πήγαμε στο φαράγγι της Γερακίνας με τους υπόλοιπους που ήρθαν από την Καλαμάτα για να γνωρίσουν τα παιδιά το άθλημα και να έχουν μια ευκαιρία να κατέβουν τεχνικές καταβάσεις χωρίς νερά για να μαθαίνουν τα σχοινιά. Πιστεύω ότι θα έχουμε συνέχεια με κάποιους από την παρέα, αν όχι με όλους! Ο μικρούλης στις φωτογραφίες αν και 10χρονος ήταν πολύ καλός!
Άγγελος Βλαχόπουλος

Ο δρόμος μας έφερε πάλι κοντά στις περιοχές που χρόνια τώρα ψάχνουμε και έχουμε εντοπίσει πολλά σπήλαια με τη βοήθεια ντόπιων βοσκών και κυνηγών, αλλά αυτή τη φορά κυνηγήσαμε σημεία που εντόπισε ο Τάκης Καπλαντζής από το Google earth. Ξέραμε ότι είχαμε μικρές πιθανότητες να βρούμε κάτι αξιόλογο, αλλά ο τόπος έδειχνε και ήταν πολλά υποσχόμενος.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα χωματόδρομο και ανεβήκαμε από μονοπατάκια που είχαν χαράξει αμυδρά άγρια ζώα που όπως ήταν φυσικό μας πέρασαν από πολύ χαμηλά έως αδιαπέραστα χωρίς το ματσέτι σημεία και μετά από περισσότερη από μιάμιση ώρα ανάβασης, φτάσαμε ακριβώς στο σημείο που ψάχναμε. Αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε κάτι εκεί, αλλά βρήκαμε τρία-τέσσερα παρα λίγο σπήλαια!
Συνεχίσαμε να ερευνούμε σε μαγευτικά τοπία περνώντας από διάσελα και κορυφογραμμές με δεντρα και βράχια όλα καταπράσινα και σκεπασμένα από μούσκλια και πυκνή χαμηλή βλάστηση ανάμεσα στα έλατα και τους κέδρους και κάποια στιγμή κατά το απόγευμα στραφήκαμε πρός το αυτοκίνητο. Χρειαστήκαμε αρκετή ώρα να το φτάσουμε, αλλάξαμε τα ρούχα που μας είχε μουσκέψει μια απαλή βουνίσια βροχή και καταλήξαμε σε γνωστό μας από άλλες εξορμήσεις ταβερνάκι.
Σπήλαιο μπορεί να μη βρήκαμε αυτή τη φορά, αλλά γνωρίσαμε έναν ωραίο τόπο που δεν είχαμε ξαναπάει και τώρα θα μπορέσουμε να μιλήσουμε γι αυτόν με ντόπιους ανθρώπους αν χρειαστεί, γνωρίζοντας κάποια χαρακτηριστικά του.
Άγγελος Βλαχόπουλος