Σ’ αυτό το βουνό είχαμε βρεί, 6-7 χρόνια πρίν, ένα σύστημα σπηλαίων που ήταν πολύ ενδιαφέρον. Σε μια εξόρμηση με τον Παναγιώτη Γεωργίου, κάνοντας διάνοιξη, περάσαμε στο ένα σκέλος χαρτογραφώντας ένα σπήλαιο σε σχήμα σπείρας του οποίου το βαθύτερο σημείο ήταν πολύ φραγμένο από πέτρες και βράχια, αφήνοντας μόνο το νερό να συνεχίσει τη μυστήρια πορεία του. Το άλλο σκέλος σταματούσε σε σημείο που χρειαζόταν διάνοιξη. Η συνέχειά του όμως ήταν σαφής και ορατή.
Αυτή τη φορά πήγαμε αποφασισμένοι να περάσουμε και να το εξερευνήσουμε, τρέφοντας ελπίδες για κάποιο καλό αποτέλεσμα.
Φτάνοντας στήν είσοδο, τη βρήκαμε κλεισμένη από κλαδιά, μέχρι του σημείου να μην είναι ορατή και μόνο επειδή γνωρίζαμε ότι είναι εκεί, παλέψαμε με το σωρό και τα αγκάθια. Περάσαμε και μέσα από τα στενώματα, σύντομα φτάσαμε στο επίμαχο σημείο και ξεκινήσαμε τη διάνοιξη. Σε λιγότερο από μία ώρα το κενό έγινε αρκετό για όλους μας και περάσαμε σε ένα χαμηλό διάδρομο με άμμο και βότσαλα στον πυθμένα. Πηγαίνοντας έρποντας μπροστά, είδα το μπάζωμα να φτάνει σχεδόν στην οροφή και απογοητεύτηκα λίγο, όμως υπήρχε κενός χώρος μπροστά και στα πλάγια κι έτσι σκάβοντας και σπρώχνοντας, περάσαμε κι απ’ από κεί. Μερικά μέτρα πιο κάτω όμως ήταν πολύ στενά τα βραχώδη τοιχώματα και ελέγχοντας από ρωγμές είδαμε ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε να περάσει άνθρωπος στη συνέχεια, ακόμη κι αν περνούσαμε κι από κει. Επίσης η ροή αέρα που νοιώθαμε πρίν, εκεί δεν υπήρχε..
Διατηρούμε κάποιες ελπίδες, και θα ξαναπάμε μετά τον φετινό χειμώνα, να δούμε μήπως αλλάξει κάτι. Το σκαρίφημα του σπηλαίου έγινε σε λασπωμένη πλάκα, που μεταφέραμε με προσοχή για να μη σβήσει!
Η διπλανή είσοδος που είχαμε εξερευνήσει με τον Παναγιώτη είχε φράξει από δυό-τρία μέτρα πεσμένα δέντρα και χώματα.
Επιστρέψαμε στην κατασκήνωσή μας και φτιάξαμε να φάμε, καταλήγοντας να συζητάμε και να καλαμπουρίζουμε κάτω από έναν κατακάθαρο έναστρο ουρανό.
Την επομένη πήγαμε στη Νεροσπηλιά και μπήκαμε αρκετά μέσα, χωρίς στολές, μιας και η ροή του νερού ήταν εξαιρετικά χαμηλή. Σε ένα σημείο που κάποτε μπαίναμε ολόκληροι μέσα στο νερό και ίσα που περνούσε το κεφάλι μας από τη χαμηλή οροφή, μόνο το ίχνος της στάθμης έδειχνε τι επικρατεί εκεί τον χειμώνα.
Ανδρέας Λιόσης, Ντανιέλα Λολιτσέρου, Ανδρέας Παναγόπουλος (ΣΠΕΛΕΟ), Άγγελος Βλαχόπουλος.