Με οδηγό τον φίλο μας Μανώλη Μοσχολιδάκη, περάσαμε την Κυριακή μας στις στοές ενός λατομείου, παλαιάς χρήσης, κοντά στη Κερατέα.
Τα ίχνη από τις ράγες ήταν ορατά σε κάποια σημεία, οι ανθρώπινες επεμβάσεις σε αρκετά σημεία είχαν συναντήσει φυσικές κοιλότητες και η φύση έχει ξεκινήσει να διακοσμεί το χώρο, με σταλακτίτες, λίγους σταλαγμίτες, ελάχιστες κολώνες, εκκεντρίτες και ελικτίτες, επουλώνοντας τις πληγές της.
Περιπλανηθήκαμε ανεβοκατεβαίνοντας στις γαλαρίες περνώντας και από κάποια στενά σημεία, για ώρες. Σε κάποια σημεία βάλαμε σχοινί για υποστήριξη και βγήκαμε αργά το μεσημέρι πάλι στο φως του χειμωνιάτικου ήλιου, σε μια λαμπερή μέρα που μόνο χειμώνα δεν θύμιζε.

Ένα αρκετά παγωμένο πρωινό, αυτό της Κυριακής, με αρκετό χιόνι και λίγο πάγο στους χωματόδρομους του Εύζωνα, έκανε τη διαδρομή μας προς το Μαυροβούνι, πιό ενδιαφέρουσα απ’ ότι συνήθως. Πάντως η μέρα ήταν ηλιόλουστη και αρκετοί ορειβάτες έκαναν τις εξορμήσεις τους στις γύρω κορυφές, γεμίζοντας με ζωηρές φωνές το πεδίο.
Εμείς, “περίεργοι” και λίγο εκκεντρικοί ως συνήθως, ζωστήκαμε τα υλικά μας και ανεβήκαμε στην είσοδο του βαράθρου, που ουσιαστικά είναι μία διάκλαση περίπου 100 μέτρων συνολικού βάθους, αντικρίζοντάς το με μια όμορφη λευκή κορνίζα.
Η πρώτη κατάβαση, είναι ένα σχίσμα, βάθους περίπου 50 μέτρων, με μια ή δύο αλλαγές, ανάλογα πως θέλει κάποιος να το στήσει. Διάφορα βύσματα μαυρίζουν και σκουριάζουν, λερώνοντας τα τοιχώματα, ευτυχώς όμως υπάρχουν και κάποια ανοξείδωτα λειτουργικά. Αμέσως μετά την μεγάλη κατάβαση, καλό θα ήταν να κάνουμε ένα καθάρισμα από άχρηστες αγκυρώσεις, εγκαθιστώντας παράλληλα, σωστά ρελέ σε άνετα σημεία, ώστε να σταματήσει αυτό το φαινόμενο.
Βρήκαμε τα λιγοστά απομεινάρια από τα εκατοντάδες ψόφια ποντίκια, που από τη βρώμα τους πριν χρόνια είχαμε εγκαταλείψει την κατάβαση, να αποσυντίθενται σε ξηρό σχετικά περιβάλλον, χωρίς να έχουν πια μυρωδιά.
Φτάσαμε στην τελική αίθουσα, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με φόντο τον διάκοσμο που υπάρχει εκεί και πήραμε το δρόμο για πάνω.
Όμορφη μέρα, με καλή παρέα και υπέροχο καιρό!

Το σπήλαιο αυτό, είναι είναι μια σταθερή αξία για εξάσκηση σε τεχνικό πεδίο. Τα κατεβάσματα έχουν πλαγιομετατοπίσεις όπου πρέπει να υπολογίσει κανείς αρκετό περιθώριο σχοινιού, ώστε να μην εγκλωβιστεί αυτός που κατεβαίνει και έχει μεγάλη σημασία το που στοχεύει η κάθετη γραμμή του σχοινιού, γιατί η διάκλαση είναι στενή. Κατά συνέπεια πρέπει να μπούν κάποιες παρακάμψεις, που ειδικά στην ανάβαση, θέλουν προσοχή για να μην σπαταλήσουμε εκεί την ενέργειά μας.
Φτάσαμε μέχρι τα -70μ. στο πατάρι που έχει εκεί και ξεκινήσαμε για πάνω. Έτσι βγήκαμε νωρίς το απόγευμα, προλαβαίνοντας να επισκεφθούμε και ένα ταβερνάκι για τα περαιτέρω!