Σπηλαιοβάραθρο με βαριά ιστορία, το συγκεκριμένο, με μία μεγάλη αίθουσα περίπου 40 μέτρα από την επιφάνεια, στην οποία κατέληγαν τα δύστυχα θύματα που ρίχνονταν μέσα. Όμως με μιά μικρή ανάβαση περνάμε σε διάδρομο που οδηγεί σε κατάβαση περίπου 50 μέτρων και στα όμορφα κομμάτια του Σπηλαίου.

Στο τέλος της, μας υποδέχεται ένας λευκός κυλινδρικός σταλαγμίτης και μια κατάβαση με αντιστήριξη, μας οδηγεί σε μία λιμνούλα με λευκούς σταλαγμίτες σε σχήμα Πυραμίδας, πράγμα που μας υποδεικνύει ότι η στάθμη της αλλάζει, δίνοντας την δυνατότητα στον Ασβεστίτη, να στερεοποιηθεί και να τους δομήσει. Εμείς τους βρήκαμε με την κορυφή τους, 15 περίπου εκατοστά κάτω από την επιφάνεια. Προφανώς, σε κάποια γεωλογική στιγμή, στέγνωσε τελείως. Τα τοιχώματα είναι καταστόλιστα και βγάζοντας μερικές φωτογραφίες, συνεχίσαμε στην τελευταία κατάβαση, κάπου 10 μέτρων, που οδηγεί στο κατώτατο σημείο του σπηλαίου, με λίμνη κι αυτό. Σε κάποια μου επίσκεψη, την είχα βρεί γεμάτη με 2-3 μέτρα νερό, όμως αυτή τη φορά είχε πολύ λίγο. Πατήσαμε στη λάσπη, προσέχοντας να μην καταστρέψουμε τις υποδομές των σταλαγμιτών που είναι σε διάφορες φάσεις δημιουργίας. Από τρύπες στη λάσπη με σκληρό επίστρωμα, μέχρι σχηματισμένες κωνικές δομές όπως της προηγούμενης λιμνούλας. Τα τοιχώματα έχουν μια γλυπτή αισθητική με απαλές γραμμές και ένα πτυχωτό επίστρωμα, σχεδόν παντού γύρω-γύρω.

Βγάλαμε μια ομαδική φωτογραφία εκεί και ξεκινήσαμε την ανάβαση, αντικρίζοντας ένα συννεφιασμένο ουρανό, που μετά από λίγο, άρχισε να μας ψιχαλίζει. Μέχρι να βγούν και οι τελευταίοι το ψιλόβροχο είχε χοντρύνει και μπήκαμε το συντομότερο στα αυτοκίνητα, καταλήγοντας στην ζεστή αίθουσα μιας ταβέρνας για φαγητό.