Με διαφορετικά σχέδια ξεκινήσαμε, φορτωμένοι με τρυπάνια και βύσματα και άλλα καταλήξαμε να κάνουμε αναγκαστικά, λόγω του οδοφράγματος στο δρόμο του Υμηττού. Οι δρόμοι που ανεβαίνουν στο βουνό ήταν κλειστοί, γιατί οι συνθήκες ήταν επικίνδυνες για φωτιές.. Θα έλεγα, ότι ομάδες σαν τη δική μας, μάλλον δρουν επικουρικά στο έργο της Πολιτικής Προστασίας, αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση.

Πήγαμε τελικά στο Σπήλαιο του Αττικού Άλσους, περιδιαβαίνοντας στις αίθουσες αυτής της μεγάλης διάκλασης, που παρ’ όλη την εκτεταμένη ανθρωπογενή καταστροφή που έχει δεχθεί, παραμένει με στολισμό και πάντα θα βρει κανείς σημεία με διάκοσμο που αξίζει να φωτογραφηθούν.

Πολύ στεγνά ήταν τα τοιχώματα προς το βάθος του, ενώ από την πλευρά που πηγαίνει προς το έγκοιλο των “Αποδυτηρίων”, υπήρχε υγρασία αρκετή και γλιστρήματα.

Περάσαμε αρκετές ώρες τελικά, ανεβοκατεβαίνοντας στα εμπόδια που υπάρχουν παντού σ’ αυτό το χώρο, βγαίνοντας αργά το μεσημέρι στον καυτό ήλιο. Μιά τελευταία φωτογραφία με μοναδικό φωτισμό, και φύγαμε για καφέ κάπου εκεί κοντά.

Διαλέξαμε με τα παιδιά του Σεμιναρίου, να κατέβουμε ένα καλό πεδίο, για την πρώτη εξόρμηση μετά τα μαθήματα κι έτσι πήγαμε στο τεχνικό και όμορφο αυτό Φαράγγι, μαζί με πέντε από τους πρόσφατα και πολύ επιτυχημένα, αποφοιτήσαντες. Βέβαια και οι παλιότεροι δεν χάσαμε την ευκαιρία κι έτσι μαζευτήκαμε δώδεκα άτομα για την κατάβαση.

Η πρώτη μας αντίδραση, όταν περάσαμε το χωριό και ανεβήκαμε στο βουνό, ήταν μια μεγάλη απογοήτευση, από τα αποτελέσματα της περυσινής μεγάλης πυρκαγιάς. Έχουν απομείνει μόνο μερικές νησίδες πράσινου σε ένα εκτεταμένο μαύρο τοπίο, δυστυχώς.. Οι μικροί χωματόδρομοι που οδηγούν στην έξοδο από το νερό, όπου αφήσαμε ένα αυτοκίνητο, ήταν ορατοί σχεδόν από όπου μπορούσες να κοιτάξεις την πλαγιά, ενώ πρίν, δεν υπήρχε καθόλου ορατότητα, λόγω του πυκνού πευκοδάσους.

Όσο για το εκκλησάκι του Αγ. Λουκά, το σημείο που αφήνουμε τα αυτοκίνητα για την είσοδο, τώρα πιά το βλέπει κανείς από το δρόμο, πριν κ’άν στρίψει στο δρομάκι που οδηγεί εκεί.

Τα δέντρα θα ξαναγίνουν, κι ελπίζω να τα διαφυλάξουμε καλύτερα, την επόμενη φορά.

Το νερό, ήταν καλό, αρκετό για να ζήσουμε μερικές καλές εμπειρίες, ειδικά στα σημεία που δεν μπορείς να το αποφύγεις, αλλά όχι υπερβολικό. Οι βάθρες είχαν μπαζωθεί λίγο, αλλά όχι όσο θα περίμενε κανείς μετά από φωτιά. Μόνο κάτι πεσμένα δέντρα μας έμπλεξαν λιγάκι, μέσα στην κοίτη, αλλά ούτε κι αυτά ήταν επικίνδυνα, παρά μόνο άβολα. Βέβαια, υπάρχουν πολλά νεκρά, ακόμη όρθια, που όταν αρχίσουν να πέφτουν, θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Πιστεύω ότι με τις κατεβασιές του επόμενου χειμώνα, θα κατέβουν πολλά προς τα κάτω.

Οι αγκυρώσεις ήταν εντάξει και οι καταβάσεις μας γινόντουσαν σχετικά γρήγορα και με σιγουριά.

Νωρίς το απόγευμα, φτάσαμε στην τελευταία βάθρα, κάναμε τη βουτιά και κατευχαριστημένοι, κατευθυνθήκαμε σε μια γνωστή μας ταβέρνα στην περιοχή, για ένα καλό τελείωμα της εξόρμησης.