Με διαφορετικά σχέδια ξεκινήσαμε, φορτωμένοι με τρυπάνια και βύσματα και άλλα καταλήξαμε να κάνουμε αναγκαστικά, λόγω του οδοφράγματος στο δρόμο του Υμηττού. Οι δρόμοι που ανεβαίνουν στο βουνό ήταν κλειστοί, γιατί οι συνθήκες ήταν επικίνδυνες για φωτιές.. Θα έλεγα, ότι ομάδες σαν τη δική μας, μάλλον δρουν επικουρικά στο έργο της Πολιτικής Προστασίας, αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση.

Πήγαμε τελικά στο Σπήλαιο του Αττικού Άλσους, περιδιαβαίνοντας στις αίθουσες αυτής της μεγάλης διάκλασης, που παρ’ όλη την εκτεταμένη ανθρωπογενή καταστροφή που έχει δεχθεί, παραμένει με στολισμό και πάντα θα βρει κανείς σημεία με διάκοσμο που αξίζει να φωτογραφηθούν.

Πολύ στεγνά ήταν τα τοιχώματα προς το βάθος του, ενώ από την πλευρά που πηγαίνει προς το έγκοιλο των “Αποδυτηρίων”, υπήρχε υγρασία αρκετή και γλιστρήματα.

Περάσαμε αρκετές ώρες τελικά, ανεβοκατεβαίνοντας στα εμπόδια που υπάρχουν παντού σ’ αυτό το χώρο, βγαίνοντας αργά το μεσημέρι στον καυτό ήλιο. Μιά τελευταία φωτογραφία με μοναδικό φωτισμό, και φύγαμε για καφέ κάπου εκεί κοντά.