Φεύγοντας την Παρασκευή το απόγευμα από Αθήνα, περάσαμε ένα πανέμορφο τριήμερο, με διαμονή στο Ελατοδάσος της κατάφυτης περιοχής.

Όποια διαδρομή κι αν έχουμε διαλέξει, πέντε ώρες ποτέ δεν φτάνουν μέχρι τη γέφυρα του Κρικελιώτη, καταλήγοντας εκεί βράδυ, αλλά αυτή τη φορά, είχαμε την ευκαιρία να φύγουμε νωρίς το μεσημέρι, απολαμβάνοντας την θέα όλης της καταπράσινης διαδρομής.

Βολευτήκαμε και καταπιαστήκαμε να φτιάξουμε κάτι να φάμε, ενώ η ζέστη καλά κρατούσε, ακόμα και μετά το πέσιμο του ήλιου, παρ’ όλο που ήμασταν μέσα στα έλατα και τα πλατάνια. Σιγά-σιγά άρχισαν να μαζεύονται και οι υπόλοιποι, γεμίζοντας τις πεζούλες.

Το Σάββατο το πρωί μπήκαμε στη Ροσκά και ξεκινήσαμε τις καταβάσεις, νομίζω με το λιγότερο νερό που θυμάμαι μέχρι σήμερα, κατεβαίνοντας όμως, ενισχύθηκε λίγο από τις πλαινές εισροές. Ευτυχώς, η πρασινάδα του Φαραγγιού ήταν έντονη, όπως πάντα και το νερό του καθαρό και κρύο. Με τρείς μόνο αρματωτές, χρειαστήκαμε κάπου έξι ώρες να το κατέβουμε. Υπολογίζω ότι με ένα ακόμα σχοινί, θα κερδίζαμε μια ώρα, ή παραπάνω, αλλά όλα πήγαν καλά και νωρίς το απόγευμα, λουζόμασταν στο Πανταβρέχει, ανεβαίνοντας το ποτάμι προς τη γέφυρα. Φτιάξαμε πάλι να φάμε και πέσαμε νωρίς-νωρίς για ύπνο.

Την Κυριακή φύγαμε για Προυσό στοχεύοντας το Φαράγγι της Μαύρης Σπηλιάς, που μπορεί να είναι μικρό, αλλά έχει καθαρό νερό και κρύο και δυό-τρείς θεαματικές καταβάσεις, από τις πέντε συνολικά. Περάσαμε κι εκεί μια πολύ όμορφη μέρα, με αστεία, με πειράγματα και κέφι γενικά, καταλήγοντας σε μια ταβέρνα της περιοχής, για τα πρέποντα!