Ξεκινήσαμε από την Αθήνα νωρίς το Σάββατο, γνωρίζοντας ότι ήταν ενδεχόμενο να το ξενυχτήσουμε, έστω κι αν είχαμε βάλει ένα μετριοπαθή στόχο, το να κατέβουμε μέχρι τα 160 μέτρα, ενώ το σπηλαιοβάραθρο, φτάνει τα 340 μέχρι το βαθύτερο σημείο του.

  Από καιρό πρίν τα παιδιά, είχαν εκφράσει την επιθυμία τους να κατέβουν σε κάποιο αρκετά απαιτητικό σπήλαιο και μου φάνηκε μια καλή επιλογή, με όλες τις αντιξοότητες που υπάρχουν στην πορεία, τα ψηλά κατεβάσματα στην αρχή, τα στενά περάσματα στον μαίανδρο που υπάρχει λίγο μετά, σε συνδυασμό με τις βάθρες από κάτω, που με το παγωμένο νερό τους, δεν είναι και η καλύτερη εμπειρία να πέσεις μέσα! Παρ’ όλη την προσοχή, κάποια μπατζάκια έγιναν μούσκεμα, μαζί με τα ανάλογα πατούμενα και κάλτσες! Ακούστηκαν και κάποια καντήλια, ιδίως στο πέρασμα μιας τραβέρσας 3-4 μέτρων, με την αντίστοιχου μήκους λιμνούλα από κάτω. Είναι λίγο χαμηλά στημένη και ίσως κάποια στιγμή να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Μετά από κάθε πλατσούρισμα, ακολουθούσε το ανάλογο στόλισμα, μαζί με τα γέλια και τα πειράγματα από τους υπόλοιπους, για να έρθει η σειρά του επόμενου, να την πατήσει κι αυτός. Γενικά όλοι είχαμε το κάτι τις μας!

 Αυτό που χάρηκα περισσότερο, ήταν ότι όλοι είπαν ότι ήταν ένα σχολείο, που προσέφερε εμπειρία και νομίζω ότι ειδικά τα πλάγια και ασύμμετρα δεσίματα που είναι έτσι αναγκαστικά λόγω του πεδίου, βάζουν το μυαλό να δουλέψει τις τεχνικές, αφού η δύναμη κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει, αν την καταναλώσεις τραβώντας μόνο με τα χέρια.

 Φτάσαμε στο στόχο μας, βρίσκοντας τη λίμνη που υπάρχει εκεί, στεγνή τελείως κι έτσι συνεχίσαμε και πιο κάτω, μέχρι μια μεγάλη αίθουσα με αλλεπάλληλα Γκούρ (Λιθωματικές λεκάνες) που εξελίσσονται βαθμιδωτά, υπέροχες με τη διάφανη ακινησία τους να διακόπτεται μόνο από κάποιες σταγόνες από τους σταλακτίτες της οροφής.

 Το απολαύσαμε για λίγο και αρχίσαμε να επιστρέφουμε, έχοντας μπροστά μας όλα τα εμπόδια που είχαμε κατέβει, που ήταν χειρότερα από τις καθαρές αναβάσεις στο σχοινί. Μοιραία λοιπόν και όπως το είχαμε προβλέψει, βγήκαμε αργά τη νύχτα, διαπιστώνοντας ότι είχε ρίξει και μια μικρή βροχούλα, υπόλοιπο της κακοκαιρίας των προηγούμενων ημερών, της Τετάρτης και της Πέμπτης, που ενώ είχαν κάποια ένταση, η διψασμένη γή που είχε δοκιμαστεί από μήνες ανομβρίας,  τις απορρόφησε πολύ πρίν φτάσουν για να εκτονωθούν στο ποταμάκι που καταλήγει στο βάραθρο. Δεν υπήρχαν ούτε τα ίχνη ροής που βλέπει κανείς μετά από μια νεροποντή.

 Φτάσαμε στις σκηνές μας, φάγαμε κάτι πρόχειρο και πέσαμε για ύπνο, αφήνοντας την τακτοποίηση των υλικών για την επομένη.

 Την Κυριακή, οργανώσαμε τα υλικά και φύγαμε, κάνοντας μια στάση για φαγητό σε μια ταβέρνα που γνωρίζουμε από παλιά, με καλό φαγητό, για να έχουμε το πρέπον τελείωμα της εξόρμησης, με μια καλή συζήτηση.     

 Μαζί με τους: Κώστα Αναγνώστου, Γιάννη Μπιρμπίλη, Γιάννη Μήλλα, Αλέξανδρο Θεοφιλόπουλο, Γιώργο Κουρεντζή.