Ο Μήνας μας, ξεκίνησε με δράση και λίγο από εξερεύνηση.

Ανεβήκαμε στον Υμηττό με έντονη συννεφιά, αλλά χωρίς βροχή και σύντομα ξεκινήσαμε τις καταβάσεις, με τον Γεράσιμο να αρματώνει.

 Φτάνοντας στο πρώτο παταράκι, βρήκαμε μόνο ένα αρμάτωμα λειτουργικό. Ευτυχώς είχαμε το τρυπάνι μαζί μας και τοποθετήσαμε ένα ανοξείδωτο βιομηχανικό, συνεχίζοντας προς τα κάτω.   

 Σύντομα φτάσαμε στο μεγάλο πατάρι που είναι στα 70 μέτρα και περάσαμε αριστερά,  προς το κατέβασμα που θέλαμε να εξερευνήσουμε, από ένα χαμηλό πέρασμα απέναντι από την μεγάλη τραβέρσα, που είχαμε εξερευνήσει παλιότερα.

 Στο χαμηλοτάβανο αυτό χώρο, υπήρχαν τα ίχνη από προηγούμενες καταβάσεις, με δύο τοποθετημένα αυτοδιάτρητα βύσματα που ήταν ακόμα λειτουργικά, αλλά δεν είχαμε δεί άλλα αρματώματα προς τα κάτω και το βάθος είναι κάπου 20 μέτρα. Το αρματώσαμε και κατεβήκαμε, καταλήγοντας σε ένα διάδρομο φάρδους 30-40, ή το πολύ 50 εκατοστά σε κάποιο σημείο, με μήκος 3-4 μέτρα κι έτσι, έστω και με το ζόρι κατεβήκαμε και οι πέντε.

  Ερευνήσαμε όσο μπορέσαμε, διαπιστώνοντας ότι καταλήγει σε πολύ στενά περάσματα, που δεν είναι προσπελάσιμα ούτε από άτομα με πολύ μικρές διαστάσεις και ξεκινήσαμε για πάνω.

 Το τοπίο που αντικρύσαμε στην επιφάνεια το απομεσήμερο που βγήκαμε, ήταν μια χαμηλή νέφωση, πυκνή μέχρι τα 400 μέτρα υψομέτρου, άπνοια και ησυχία. Βουνήσια ατμόσφαιρα κανονική!