Το πρώτο φαράγγι του Σεμιναρίου Μύησης 11ου 2016 ήταν αυτό της Γερακίνας. Μαζεύτηκαν και αρκετά άτομα από τα μέλη του Συλλόγου και έτσι υπήρχε η ανάλογη υποστήριξη και ασφάλεια.
Η ομάδα των Μυούμενων στην δραστηριότητα είχε πολύ καλή κατανόηση των τεχνικών, απόλαυσε την κατάβαση και είχε μιά όμορφη και ήπια ευκαιρία για γνωριμία με το πεδίο. Πολύ εύκολα εκτέλεσαν τις τεχνικές παρακάμψεων και κλειδωμάτων χωρίς άγχος για το ύψος.
Αισίως τελειώσαμε την εξόρμηση με το ανάλογο τσιμπούσι σε ένα από τα ταβερνάκια της περιοχής.

 

Στην «Οικοδομή» κάναμε το ξεκίνημα του Σεμιναρίου στα πρακτικά. Μαζευτήκαμε αρκετά άτομα από τον Σύλλογο που έχουν περάσει τα ανάλογα σεμινάρια και μπορούν να βοηθήσουν, μαζί κι ο φίλος Γιώργος Γεωργιάδης που έχει βοηθήσει πολλές φορές στην εκπαίδευση του Συλλόγου μας.

Την Κυριακή 27/8 και πρίν μπούμε για καλά στο Φθινοπωρινό κλίμα φτιάξαμε μιά ομάδα από Αθήνα οι: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Τάκης Καπλαντζής, Νιόνια Μαλεφάκη, ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος και φτάσαμε στην παραλία Σεργούλας για να συναντήσουμε τον φίλο από την περιοχή, Θοδωρή Μόραλη, για να κατέβουμε ένα από τα φαράγγια που δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ ούτε από ποιότητα, ούτε από ποσότητα νερών.
Διαπιστώσαμε ότι πουλιά έχουν φτιάξει φωλιές δίπλα σε καταβάσεις, πράγμα που δείχνει ότι υπάρχουν μεγάλα διαστήματα χωρίς ανθρώπινη παρουσία.
Οι αγκυρώσεις σε όλα τα σημεία είναι όπως τις έχουμε φτιάξει, χωρίς βλάβες, μόνο σε ένα σημείο που έχει εδώ και κάμποσα χρόνια κατολισθήσει μεγάλο τμήμα από το πρανές μαζί με τον μεγάλο πλάτανο απ’ τον οποίο ξεκινούσαμε την τραβέρσα, πρέπει να γίνουνν κάποιες αλλαγές, αλλά επειδή μπορεί να γίνει προσέγγιση στην αγκύρωση της κατάβασης με κάθετη τραβέρσα από δενδροδέσιμο, θα περιμένουμε να σταθεροποιηθεί η κοίτη και να καθαρίσει από τα χαλαρά πετρώματα πρίν αλλάξουμε κάτι εκεί.
Το μικρό «Πανταβρέχει» είχε το λιγότερο νερό που είδαμε ποτέ. Ας ελπίσουμε σε πλουσιότερες σε χιόνια και πάγους εποχές για να γυρίσει ο κύκλος των υδάτων.
Οι βάθρες είχαν φερτά αλλά δεν ήταν πολύ μπαζωμένες, δίνοντάς μας την ευκαιρία για μερικά άλματα που τα ευχαριστηθήκαμε δεόντως!

Με την ευκαιρία της επίσκεψης των φίλων μας Γιώργου Εξηνταβελώνη, Ειρήνης Πυρομάλλη και της κορούλας τους Μαριθένης στο εξοχικό μας στο Λουτράκι και με τη συνοδεία του φίλου Δημήτρη Καραχρήστου που μένει στην περιοχή, κάναμε μία κατάβαση στο κοντινό μας φαράγγι.

Μετά το σπήλαιο του Αγ.Πνεύματος μας φάνηκε σαν καλή ευκαιρία για χαλάρωση και αναψυχή! Ξεκινήσαμε από την Αθήνα πέντε άτομα σε ένα αυτοκίνητο με την προυπόθεση ότι θα μας ανέβαζε ένας ντόπιος με το φορτηγάκι του στο ξεκίνημα του φαραγγιού. Έτσι κι έγινε και βρεθήκαμε στο εκκλησάκι του Αγ Λουκά, ο Γιώργος Γεωργιάδης, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Βαγγέλης Μαρκόπουλος, ο Διονυσης Δρίλλιας κι εγώ ο Άγγελος Βλαχόπουλος, κατά τις 11:00′ για να αρχίσουμε τα κατεβάσματα.
Βρήκαμε κανονικό για την εποχή νερό και τα αρματώματα εκτός από κάποια λίγο ξεδιδωμένα, μιά χαρά.
Ρωτήσαμε τον άνθρωπο που μας ανέβασε αν ξέρει κάτι για ενδεχόμενη κατασκευή φράγματος και απάντησε κάτι συζητιόταν, αλλά ότι τώρα δεν συμβαίνει κάτι, ή αν πρόκειται να συμβεί, δεν υπάρχει καμμία κίνηση αυτή την περίοδο.

Μετά από το ζόρικο Σαββατοκύριακο στο Σπ.της Οίτης, κάναμε μιά χαλαρή εξόρμηση στο γνωστό μας φαράγγι. Κάναμε την ανάβαση με τα πόδια, που είναι μια εύκολη διαδρομή από την άσφαλτο, μπαίνοντας στο φαράγγι μέσα σε μιά ηλιόλουστη μέρα, κατεβαίνοντας ρυθμικά και ήρεμα την έτσι κι αλλιώς σύντομη διαδρομή. Βρήκαμε αρκετό νερό ώστε να κάνουμε το γνωστό άλμα στη λίμνη και άλλο ένα λίγο πιό μετά, εκείνο με το στένωμα που θέλει λίγο προσοχή. Ήμασταν οι: Θανάσης Πλαβούκος, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Δημήτρης Καλογερόπουλος κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Με τον Γιώργο Γεωργιάδη, από καιρό λέγαμε να πάμε να δούμε το εν λόγω Φαράγγι και η ευκαιρία μας δόθηκε την Κυριακή 24/4/16. Η παρέα εκτός του Γιώργου περιελάμβανε τον Γεράσιμο Κρεμμύδα, τον Βαγγέλη Μαρκόπουλο, τον Ανδρέα Παπαγεωργίου, τον Θανάση Πλαβούκο κι εμένα, τον Άγγελο Βλαχόπουλο.
Με αναχώρηση στις 07:00’ από Αθήνα και με δεδομένο ότι κανείς από μας δεν είχε ξαναπάει στο Μικρό Χελμό, υπολογίσαμε ότι θα πρέπει να έχουμε βγει νωρίς το απόγευμα, αλλά χωρίς να αποκλείουμε τις καθυστερήσεις και τα μπερδέματα στις προσβάσεις με το πλέγμα των χωματόδρομων που υπάρχουν στην περιοχή. Έτσι δεν χάσαμε καθόλου χρόνο σε στάσεις για καφέδες και λοιπές λιχουδιές και συγκεντρωμένοι φτάσαμε νωρίς-νωρίς στον σταθμό του οδοντωτού «Νιάματα» που αφήσαμε το κάτω αυτοκίνητο σε ένα άνετο χώρο στάθμευσης δίπλα στον Βουραικό.Για να φτάσει κανείς εκεί, ακολουθεί για λίγη απόσταση χωμάτινο ομαλό δρόμο, που κοντά στο Σταθμό, στρίβει δεξιά για τον οικισμό Σταυριά και το χωριό Μαμουσιά.
Είχαμε αποφασίσει να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τον ασφάλτινο δρόμο για να ανέβουμε μέχρι τα χωριά πάνω και να μπούμε στους ορεινούς δρόμους μόνο αν δεν γινόταν διαφορετικά. Να επιστρέψουμε δηλαδή στο Διακοφτό και να πάμε γύρω-γύρω, όμως ένας ποδηλατικός αγώνας μας ανάγκασε να αλλάξουμε τα σχέδιά μας και μπηκαμε στους χωματόδρομους, ή μάλλον δεν βγήκαμε καθόλου , στην πορεία μας πρός την έισοδο του Φαραγγιού.
Κάπου εκεί είχαμε την ατυχία να σκάσει το λάστιχο του Τζιπ του Γιώργου και γεμίσαμε τον τόπο σακίδια και υλικά για να βγάλουμε από τον πάτο του χώρου αποσκευών την εφεδρική ρόδα και να αλλάξουμε το ελαστικό.
Χωρίς να πτοηθούμε και με ελάχιστη καθυστέρηση, φτάσαμε στο σημείο που θα αφήναμε το πάνω αυτοκίνητο, όμως εκεί ήταν που ο Γιώργος επέλεξε να μην ακολουθήσει, αλλά να ψάξει να βρεί στην περιοχή Βουλκανιζατέρ για να επισκευάσει το λάστιχο ώστε να μην έχει να ταξιδέψει όλο το γυρισμό με το όριο των 80χλμ της ρεζέρβας.
Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε οι πέντε μας πια, στις απότομες κατηφοριές ακολουθώντας μονοπατάκια ζώων που μας πέρασαν αναγκαστικά από χαμηλά και στενά θαμνώδη περάσματα που μας γρατζούνησαν λιγάκι μιάς και λόγω ζέστης, δεν είχαμε φορέσει τις στολές για την πορεία.
Φτάσαμε στην κοίτη 1300μέτρα και 40 λεπτά αργότερα, η οποία μας υποδέχθηκε στολισμένη με νεράκι αρκετό για να ομορφύνει το τοπίο, αλλά οριακά για χρήση πλήρους στολής κατάδυσης. Θα μπορούσαμε να φοράμε νεοπρέν κάτω και από πάνω ρούχα και ένα αδιάβροχο για όπου θα χρειαζόταν. Προσωπικά φόρεσα το σακκάκι της στολής, χωρίς να κλείσω καθόλου το φερμουάρ, μιας και σε περιγραφές που διαβάσαμε δεν είδαμε να κάνει βαθειές βάθρες και υδρολογικά φαινόμενα σε κάποιο σημείο.
Όντως αρχίσαμε τις απανωτές μικρές καταβάσεις που κατέληγαν πάντα σε αβαθή νερά, και συνεχίσαμε αντικαθιστώντας μερικές από τις ιμαντένιες ασφαλίσεις με μεταλλικά στοιχεία, όπου θεωρήσαμε ότι έχουν καταπονηθεί από τον χρόνο και την ηλιοφάνεια.
Βρίσκοντας τα βιομηχανικά βύσματα τοποθετημένα σε καλό ποιοτικά βράχο, δεν χρησιμοποιήσαμε τρυπάνι, παρά μόνο στην προτελευταία 17μετρη κατάβαση, στην οποία εγκαταστήσαμε αλυσίδα.
Συναντήσαμε μία κατάβαση των 32μέτρων μία 17 και όλες οι άλλες ήταν 12-13μέτρα και κάτω, σύνολο 23-24, αν περιλάβουμε και μία-δύο που ενώ είχε αγκύρωση, δεν βάλαμε σχοινί. Δεν υπήρχαν ιδιαίτερες τεχνικές δυσκολίες ούτε αρνητικοί καταρράκτες και γενικά ήταν ένα όμορφο πεδίο με λίγο περπάτημα από το πρώτο ραπέλ και μετά. Καλύτερα όμως να αφήσω τις φωτογραφίες να αναδείξουν τα τοπία.
Φτάνοντας στο τέλος των τεχνικών καταβάσεων βρεθήκαμε κάτω από μία από τις πολλές γέφυρες του τραίνου, στον επιβλητικό Βουραικό που κατέβαζε πολύ νερό, φτιάχνοντας έντονα υδρολογικά φαινόμενα σε βάθρες που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για την εκπαίδευση, αν βέβαια ληφθούν τα ανάλογα μέτρα ασφαλείας, γιατί σε περίπτωση παράσυρσης τα πράγματα θα ήταν πολύ επικίνδυνα.
Ανεβήκαμε στις ράγες του οδοντωτού και ξεκινήσαμε την πορεία των τριών χιλιομέτρων που μας χώριζαν από το σταθμό «Νιάματα» και το κάτω αυτοκίνητό μας. Το ποτάμι από κάτω μας έκανε τη διαδρομή μας πολύ συναρπαστική πότε βροντώντας σε καταρράκτες και στροφές και πότε κελαρίζοντας ήσυχα ανάμεσα στα βράχια.
Σε καμιά ωρίτσα με την ησυχία μας, φτάσαμε στο αυτοκίνητο, όπου βρήκαμε σημείωμα του Γιώργου που μας έγραφε ότι το λάστιχο δεν επισκευαζόταν, ούτε βρήκε να το αντικαταστήσει, οπότε αναχώρησε για Αθήνα σιγά-σιγά. Κρίμα για το φίλο μας που τόσο ήθελε να δούμε παρέα το Μικρό Χελμό και τελικά ούτε στην ταβέρνα μετά δεν καθίσαμε να τα πούμε. Σε μια επόμενη εξόρμηση Γιώργο!

Το Σαββάτο 2 Απριλίου ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Διονύσης Δρίλλιας, ο Ξενοφώντας Ντάνης και ο γράφων, ο Άγγελος Βλαχόπουλος, πήγαμε για να εξερευνήσουμε ένα φαράγγι στην περιοχή που ήδη έχουμε εξερευνήσει το φαρ. Της Σεργούλας σε δύο τμήματα, το Πύργου και της Απάνω Κόκας. Το συγκεκριμένο ονομάζεται Ροδόρεμα και δεν περιμέναμε να είναι πολύ ενδιαφέρον και κυρίως να έχει νερό, αλλά είναι μέσα στην ευρύτερη περιοχή και οι κάτοικοι των γύρω χωριών δεν επιχειρούν να μπουν να το κατέβουν λόγω της πολύ απότομης κλίσης του εδάφους και των κατακερματισμένων πετρωμάτων που δημιουργούν ασταθές πεδίο και σάρες.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση και μας έβαλε στη διαδικασία να το εξερευνήσουμε, είναι τα 400μ περίπου υψομετρικής διαφοράς μεταξύ εισόδου και εξόδου, μέσα σε ένα ολικό μήκος 1 χλμ περίπου.
Μοιράσαμε τα βάρη στα σακκίδια παίρνοντας αρκετές ασφάλειες μονού κρίκου και μερικές αλυσίδες, τα ανάλογα βύσματα και βέβαια τρυπάνι με δύο μπαταρίες, τρία σχοινιά και ότι άλλο απαραίτητο και ξεκινήσαμε την κατάβαση περίπου στις 11:00. Με τη βοήθεια του φίλου Θοδωρή Μόραλη που μένει στη Ναύπακτο, δεν χρειάστηκε να φέρουμε από την Αθήνα ούτε δεύτερο αυτοκίνητο, ούτε να κάνουμε ανάκληση του πάνω αυτοκινήτου. Ανεβήκαμε όλοι μαζί στα υψίπεδα με τις ανεμογενήτριες απ’ όπου ξεκινάει η ρεματιά, μας συνόδεψε μέχρι τις πρώτες απότομες καταβάσεις και μετά έφυγε με το αυτοκίνητο και μας συνάντησε στην έξοδο κάτω στις 14:15’.
Το πρανές άρχισε αμέσως να γίνεται πολύ απότομο και γλιστερό, όχι από νερό, αλλά από το ότι δύσκολα βρισκόταν γερός βράχος και στέρεο έδαφος να στηριχτούμε. Ήταν γενικά ανοιχτό με κάποια στενά σημεία στα οποία φαινόταν ότι έτρεχε νερό κάποιες φορές, όχι όμως ορμητικό, ώστε να καθαρίσει την κοίτη από τα φερτά. Αυτό βέβαια είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν δένδρα και βλάστηση που μας βοηθούσαν να βρίσκουμε φυσικές δεσιές.
Συναντήσαμε 14 καταβάσεις που χρησιμοποιήσαμε σχοινί, όλες δενδροδεσίματα, εκτός από μία, στην οποία τοποθετήσαμε πλακέτα. Είχαν ύψος από 3 έως 7μέτρα και οι ελεύθερες καταβάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Σε κάποια στιγμή συναντήσαμε το Ρέμα του Μάζη, μέσα στο οποίο πέφτει το Ροδόρεμα, που γνωρίζαμε ότι είναι απότομο κι αυτό αλλά βατό, και μετά από λίγο φτάσαμε στο δρόμο που τερματίσαμε.
Όλα πήγαν καλά εκτός από μερικά στραβοπατήματα που ήταν φυσικό να συμβούν και συνεχίσαμε τη μέρα μας ερευνώντας την περιοχή για να αποφασίσουμε για τη δράση της επόμενης μέρας. Φυσικά, αργότερα κατεβήκαμε από το βουνό, φάγαμε σε ταβέρνα της περιοχής και μετά ανεβήκαμε για ύπνο στις σκηνές μας στην αυλή του παλιού σχολείου της Σεργούλας.
Την Κυριακή 3 Απριλίου, την αφιερώσαμε στην έρευνα για άλλα φαράγγια και όντως βρήκαμε ένα στην περιοχή του φράγματος του Μόρνου, αλλά όταν ανεβήκαμε και μετά από αρκετή προσπάθεια μπορέσαμε να δούμε την κοίτη του, διαπιστώσαμε ότι κάνει πολύ μικρές καταβάσεις και κάποιες βάθρες που φαίνονται πολύ όμορφες και καθαρές, αλλά δυστυχώς όπως διασταυρώσαμε και με ντόπιο βοσκό, δεν έχει τεχνικό ενδιαφέρον. Κάναμε όμως το περπάτημά μας και μετά συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο προς την Γκιώνα, περάσαμε από τα στενά ανάμεσά της και τα Βαρδούσια, θαυμάσαμε το τοπίο της Ορθοπλαγιάς με το αναρριχητικό πεδίο, γευματίσαμε σε ένα από τα χωριουδάκια που συναντήσαμε και τελικά πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Μιας και για το τριήμερο της 25ης Μαρτίου δεν μπορέσαμε να συντονιστούμε για κάποια μεγαλύτερη εξόρμηση, διαλέξαμε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο κατεβαίνοντας το Σαββάτο τον Ίναχο και την Κυριακή να δούμε την πρόσβαση της Γερακίνας από το μονοπάτι και να κατέβουμε το φαράγγι.
Ο Ίναχος είχε πολύ καλό νεράκι που γινόταν όλο και περισσότερο, ενισχυόμενο από το παραφάραγγο που τρέχει από τα δεξιά, αλλά κι από 5-6 πηγούλες δεξιά κι αριστερά οπως κατεβαίνουμε. Οι αγκυρώσεις ήταν μιά χαρά στο πρώτο κομμάτι, όσο για το δεύτερο, υπάρχουν κάποιες μονές με ναυτικά κλειδιά και καλό θα ήταν να γίνουν βελτιώσεις.
Κινηθήκαμε με πολύ καλό ρυθμό και καταλήξαμε νωρίς το απόγευμα στην ταβέρνα στη Νεστάνη, απολαμβάνοντας τις νοστιμιές της.
Ήμασταν οι Γεράσιμος Κρεμμύδας, Νιόνια Μαλεφάκη, Τάκης Καπλαντζής και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Την Κυριακή αφού αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας στο γνωστό χώρο στάθμευσης της εξόδου του φαραγγιού της Γερακίνας, ακολουθώντας τις οδηγίες που μας έδωσε ο Δημ.Καραχρήστος από τον Ορειβατικό Λουτρακίου, περπατήσαμε Ανατολικότερα και βρήκαμε εύκολα την αρχή του μονοπατιού που έχει σημαδέψει και καθαρίσει ο ανω Σύλλογος.
Στην αρχή έχει λίγο κόντρα, αλλά μετά μαλακώνει η κλίση του και καταλήγει στον χωματόδρομο που κατεβαίνουμε όταν ερχόμαστε με τα αυτοκίνητα στο οροπέδιο της εισόδου του φαραγγιού. Δεν κρατήσαμε ώρα, αλλά πρέπει να κερδίσαμε πολύ χρόνο μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν πρέπει να χρειάζεται περισσότερο από 45 λεπτά για την πορεία, τη στιγμή που θα χρειαστεί περίπου μισή ώρα για την οδήγηση, μιας και ο δρόμος κάνει αρκετά μεγάλο κύκλο και επίσης γλυτώνει κανείς και τον χρόνο για την ανάκληση των πάνω αυτοκινήτων. Βέβαια, μ’ αυτόν τον τρόπο, βρεθήκαμε πάρα πολύ νωρίς το μεσημέρι στην έξοδο έτοιμοι να φύγουμε και το πρόβλημά μας ήταν ότι δεν είχαμε προλάβει να πεινάσουμε καλά-καλά! Πάντως το πρόβλημα αντιμετωπίσαμε με αξιοπρέπεια σε γνωστή μας ψαροταβέρνα στο Αλεποχώρι!
Σ’ αυτή την κατάβαση εκτός από μένα και τον Γεράσιμο, ήταν ο Ξενοφώντας Ντάνης.

Το Σαββακύριακο το περάσαμε διασχίζοντας τα φαράγγια Ροδοκάλου και Δέλφινου. Οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν ευεργετική επίδραση στην ποσότητα του νερού που σναντήσαμε, αλλά όχι απαγορευτική. Το Σάββατο το πρωί όταν φτάσαμε στη γέφυρα του Ροδοκάλου δεν κρύβω ότι ανησύχησα λίγο από την ορμή του χειμάρου, αλλά πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι η μεγαλύτερη ροή προέρχεται από τη δεξιά κοίτη και όχι από τον Ροδοκάλο. Αυτό το διαπιστώνει κανείς αν κοιτάξει προσεκτικά από τη γέφυρα και διακρίνει τον 45άρη καταρράκτη, τον τελευταίο του Ροδοκάλου, αλλά και όταν ανεβαίνοντας το μονοπάτι φτάσει στο σημείο που ενώνονται οι δύο παραπόταμοι. Ήμασταν οι, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Σπύρος Ζαννιάς, Διονύσης Δρίλλιας, Νιόνια Μαλεφάκη, Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Την επομένη στο Δέλφινο το νερό ήταν όσο έπρεπε για να στολίζει την καταβαση, μικρής ποσότητας αλλά καθαρό και διάφανο. Γλυστρούσε βέβαια, αλλά η κατάβαση ήταν απολαυστικότατη με τη θέα στην πεδιάδα να κόβει την ανάσα.