Την Κυριακή 23/8/15 πήγαμε στο Φαράγγι της Γερακίνας όπου συνοδεύσαμε περίπου 10 άτομα από τους Ορειβατικούς Συλλόγους Λουτρακίου και Κορίνθου. Οι τέσσερις που κάναμε τα δεσίματα στις ασφαλίσεις ήμασταν οι: Η Αρχηγός της εξόρμησης Νικολέττα Αλεξανδράκη, ο Δημήτρης Καραχρήστος, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Είχαμε μόνο μερικές περιπτώσεις πόνου από κάποιες ζώνες, ιδίως αναρριχητικές, που ανεβαίνουν πολύ πάνω από τη λεκάνη και πιέζουν άσχημα. Κατά τα άλλα όλα πήγαν μιά χαρά και όλοι το καταχάρηκαν, ιδίως όσοι έκαναν κατάβαση σε φαράγγι με σχοινιά για πρώτη φορά. Είπαμε ότι επιφυλασσόμαστε για μελλοντική εξόρμηση σε φαράγγι με νερά, φάγαμε στο Σχοίνο και αποχαιρετιστήκαμε.

Συνήθως τις κεντρικές εβδομάδες του Αυγούστου κάνουμε με την οικογένεια διακοπές στο εξοχικό μας στο Λουτράκι. Ευκαιρία λοιπόν να κατέβουμε τα γύρω φαράγγια για να ξεμουδιάζουμε από τις ξαπλώστρες κάνοντας λίγο προπόνηση, αλλά και για να δούμε τις ασφαλίσεις για τίποτα διορθώσεις-συμπληρώματα.
Σάββατο πρωί πήγαμε στο Μύλων οι Γεράσιμος Κρεμμύδας, Χριστίνα Μπαζίνη, Ξενοφώντας Ντάνης και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Η πεζοπορική ανάβαση μας έψησε λιγάκι, αλλά μόλις μπήκαμε στα δέντρα δροσιστήκαμε κάπως. Ο δρόμος παραμένει κλειστός για αυτοκίνητα σε δύο σημεία, ένα είναι από μία κατολίσθηση στο μέσον της πορείας μέχρι την είσοδο και το δεύτερο εκεί που αφήνουμε το δρόμο και μπαίνουμε στο μονοπάτι αριστερά έχει μία πολύ μεγάλη νεροτριβή από το νερό που μπαίνει στην κοίτη του φαραγγιού, που τον έχει κόψει. Κανένα ίχνος επισκευής δεν φαίνεται και ίσως να μην υπάρχει ενδιαφέρον να φτιαχτεί. Άλλωστε ο περυσινός χειμώνας έκανε πολύ μεγάλες ζημιές στην ευρύτερη περιοχή και ίσως απασχόλησε τα συνεργεία πολύ για να ασχοληθούν και με αυτό το δρομάκο.
Η Χριστίνα που μπήκε πρώτη φορά σε πραγματικό πεδίο μετά την οικοδομή, τα πήγε μιά χαρά και η κατάβαση εξελίχθηκε ομαλά και χωρίς απρόοπτα. Οι αγκυρώσεις παραμένουν όπως ήταν και η αρχή της μεγάλης κατάβασης δεν έχει πιά ανάγκη αντικατάστασης του ιμάντα που συνδέει την αλυσίδα με μιά επί πλέον αγκύρωση μιάς και από το Πάσχα έχουμε τοποθετήσει επί πλέον βύσμα με πλακέτα και ανοξείδωτο ωμέγα.

Την επομένη προστέθηκε στην παρέα μας ο Τάσος Κειβανίδης για να κατέβουμε την Καλλιθέα.
Μεγάλη ευλογία αυτό το φαράγγι που είναι τόσο κοντά μας και με νερό όλο το χρόνο!
Μπήκαμε με την άνεσή μας κατά το μεσημέρι και βγήκαμε νωρίς το απόγευμα κάνοντας μια ομαλότατη πορεία με τη Χριστίνα πάλι να τα πηγαίνει μιά χαρά, κάνοντας και μερικά άλματα. Οι υπόλοιποι όπως είναι φυσικό, βουτήξαμε από όπου ήταν δυνατόν να γίνει άλμα, παραλείποντας μόνο τα ακραία.
Το νερό ήταν μέτριο σε ποσότητα, όπως το ξέρουμε αυτή την εποχή, με θολούρα πρίν ακόμη το πατήσουμε, από τις αρχικές βάθρες.
Προσθέσαμε μία παράκαμψη στην τρίτη πρίν από το τέλος κατάβαση, πού μας είχε μπεί στο μάτι από καιρό γιατί είχαμε κάποιες απώλειες σε σχοινιά στο παρελθόν, ιδίως από γλιστρήματα που χτύπαγαν απότομα το σχοινί με τάση στην τραχιά επιφάνεια του βράχου. Πιστεύω ότι είναι εκτός νερού και θα αντέξει το χειμώνα, θα το δούμε.

Το είχαμε συζητήσει από τον χειμώνα με τον Γιώργο να πάμε σ’ αυτό το φαράγγι πρίν πέσουν πολύ τα νερά και η ευκαιρία μας δόθηκε το Σάββατο 6/6. Μαζευτήκαμε οι: Γιώργος Γεωργιάδης, Μάκης Τσαμαλής, Έλενα Ζερβού, Ζέτα Κωστοπούλου, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Νίκος Μπορομπόκας, Κώστας Στασινός και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Πρωί-πρωί συναντηθήκαμε στην διασταύρωση του Αγ. Στεφάνου και κατά τις 09:00 συναντήσαμε στα Καμένα Βούρλα τον Κώστα που ήρθε να μας συναντήσει απ’ τη Λαμία.
Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος χωρίς τα απειλητικά φαινόμενα που θα μας απαγόρευαν να μπούμε στις καταβάσεις κι έτσι, διαλέγοντας την μεγαλύτερη και ομαλότερη διαδρομή, ανεβήκαμε με τα αυτοκίνητα για την είσοδο.
Βρήκαμε να τρέχει λίγο νερό που σε καμιά περίπτωση δεν μας δημιούργησε δυσκολίες, αλλά στόλιζε την κοίτη και μας δρόσιζε στην μάλλον ζεστή μέρα που διαλέξαμε.
Το φαράγγι είναι ανοικτό με διαδοχικά στενά σημεία, που φτιάχνουν και τα τεχνικά κομμάτια και θεωρητικά θα μπορούσε να κάνει κάποιος διαφυγή σε πολλά σημεία προς τα δεξιά που βρίσκεται και ο απότομος λασπωμένος χωματόδρομος που αποφύγαμε να ανεβάσουμε τα αυτοκίνητά μας.
Μετά τους πρώτους τρείς-τέσσερις καταρράκτες, ενώ όλα έδειχναν ότι θα είχαμε μιά χαλαρή απολαυστική διαδρομή, στο σημείο που υπάρχει μια μεγάλη σχοινιά των 25 και συνεχόμενα άλλη μία των 25 μέτρων, άρχισαν να πέφτουν πέτρες, μάλλον μέσα από την πάνω βάθρα μέσα απ’ το νερό. Ίσως ξεκόλλησαν από τα κύματα που δημιουργούσαν οι αναταράξεις αυτών που κατέβαιναν και έμπαιναν στο νερό και προχωρούσαν για να μπούν στη κάθετη τραβέρσα του πρώτου 25άρη. Πάντως ενώ ήμουνα σ’ αυτό ακριβώς το ρελέ, που είναι εκτός νερού, δεν είδα καμία πέτρα να περνάει από δίπλα μου. Οπότε μόνο από τέσσερα-πέντε μέτρα δεξιότερα από την αγκύρωση, από εκεί που ξεχειλίζει το νερό, θα μπορούσαν να φύγουν. Πολύ ύπουλη περίπτωση!
Έτσι δεν υπήρχε έγκαιρη προειδοποίηση και ενώ κατέβαινε ο Μάκης, δέχτηκε ένα χτύπημα στον αριστερό ώμο από ένα μεγαλούτσικο βραχάκι. Κατέβηκε και τον επόμενο συνεχόμενο καταρράκτη και μετά κρέμασε το χέρι του σε έναν ιμάντα για να το έχει σε μία θέση που μην πονάει από τις κινήσεις.
Προσπαθήσαμε να βγούμε από την κοίτη, αλλά ήταν πολύ δασωμένα τα περάσματα και τελικά, αφού πήραμε τα βάρη από τον Μάκη, αποφασίσαμε ότι το να ακολουθήσουμε το φαράγγι ήταν πιό συνετό και εφικτό. Συνεχίσαμε, άλλοτε με συνοδευόμενες και άλλοτε με ασφαλιζόμενες καταβάσεις προσέχοντας να μην έχουμε συνέχεια στην ατυχία του φίλου μας. Σίγουρα θα το χαιρόμασταν περισσότερο, αλλά μετά από λίγο προσαρμοστήκαμε στα επί πλέον μέτρα ασφαλείας και μπορέσαμε να χαλαρώσουμε, πάντα όμως με κάποια εγρήγορση.
Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στην έξοδο χωρίς άλλα απρόοπτα και ευτυχώς, όπως μάθαμε αργότερα, το χτύπημα, ήταν μιά γερή μελανιά χωρίς περισσότερες συνέπειες.

Το τριήμερο 30-31/5 και 1/6/15 το αφιερώσαμε για μια εξόρμηση στη Ροσκά που είναι κάπως δύσκολο να κανονίσει κανείς για ένα απλό Σαββατοκύριακο. Στόχος μας ήταν να κατέβουμε τρία φαράγγια, της Ροσκάς, το Βαθύρεμα και τη Μαύρη Σπηλιά. Η απόσταση δεν είναι τόσο μεγάλη, αλλά η δυσκολία λόγω των στενών στριφογυριστών δρόμων, των χωματόδρομων και της χαμηλής ταχύτητας που μπορεί να κινηθεί κανείς την κάνει πολύ μεγαλύτερη. Τα τοπία όμως είναι τουλάχιστον υπέροχα, τα φαράγγια πολύ όμορφα κι αυτά και η όλη οργάνωση είναι μια πρόκληση.
Ξεκινήσαμε το απόγευμα της Παρασκευής τρία 4Χ4 με πέντε άτομα, ο Απόλλωνας Θρασυβουλίδης, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Νίκος Καρκαλίογλου, η Λιλή Αναστασοπούλου κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος. Πήραμε μαζί μας τα ανάλογα για να είμαστε ανεξάρτητοι από φαγητό και ύπνο για τρία βράδυα και επίσης κάποια αδιάβροχα για τα τοπικά φαινόμενα που κανένα δελτίο δεν μπορεί να αποκλείσει με σιγουριά και πεντέμισυ ώρες αργότερα, την Παρασκευή αργά το βράδυ φτάσαμε στον Κρικελοπόταμο στο μέρος που κατασκηνώνουμε συνήθως.
Πρωί-πρωί το Σάββατο ξεκινήσαμε για το Φαράγγι της Ροσκάς. Ανεβήκαμε στην πλατεία του χωριού και αφού καλημερίσαμε τους λιγοστούς κατοίκους, κατηφορήσαμε το μονοπάτι πού αυτή την εποχή είναι πολύ χορταριασμένο και μπήκαμε από το γεφυράκι.
Η βλάστηση ήταν παντού οργιαστική με μόνη εξαίρεση την γυμνή κοίτη που έδειχνε ξεκάθαρα ότι ο χειμώνας ήταν κι εδώ πολύ βροχερός.
Από τις πρώτες ασφάλειες καταλάβαμε ότι ήμασταν οι πρώτοι μετά το χειμώνα που το κατεβαίναμε, είδαμε ότι είχαν έντονα σημάδια καταπόνησης και πράγματι συνεχίζοντας συναντήσαμε χαλαρά παξιμάδια, βγαλμένες πλακέττες και λυγισμένα βύσματα από τις κατεβασιές. Όπου οι αγκυρώσεις έχουν μπεί σε σημεία που ανεβαίνει το νερό στρίβοντας, είχαν φύγει όλα και για να μην ξοδέψουμε όλα τα υλικά μας, βάλαμε τα απολύτως απαραίτητα, χρησιμοποιώντας περισσότερο φυσικές δεσιές. Το καλύτερο είναι να αλλάξουν κάποιες τοποθετήσεις ώστε να αποφεύγεται η κύρια ροή και τέλος πάντων για να μπει μεγάλη ομάδα, θα πρέπει να έχει μαζί και τρυπάνι. Σε μιά κατάβαση κάπου 15μέτρα, με αλυσίδα δεξιά χαμηλά, έχει φύγει το κάτω παξιμάδι και το βύσμα έχει χωθεί βαθιά και δεν βγαίνει για να ξαναμπεί παξιμάδι. Τα νερά ήταν θολά οι βάθρες είχαν λάσπη και τα βράχια δεν γλυστρούσαν πολύ.
Όπως και νά ’χει περάσαμε υπέροχα και φτάσαμε το απόγευμα στην κατασκήνωση γεμάτοι εικόνες από τις καταβάσεις, το Πανταβρέχει και το ποτάμι, που περπατήσαμε με ευκολία κατά πάνω, μιας και η στάθμη του ήταν αρκετά χαμηλή. Ο Νίκος κι ο Γεράσιμος έβγαλαν κιθάρα, λύρα και φλογέρα και τραγουδήσαμε για λίγο, όσο για να ζηλέψουν τα αϊδόνια και να αρχίσουν να μας ανταγωνίζονται με ζήλο. Αργότερα ο Νίκος κι η Λιλή έφυγαν γι’ Αθήνα και μας άφησαν παρέα με τ’ αστέρια και τις πυγολαμπίδες που γύριζαν γύρω μας.

Την Κυριακή ανηφορίσαμε πάλι στη Ροσκά για να πάρουμε το μονοπάτι για το Βαθύρεμα. Αλησμόνητος μουλαρόδρομος που μόνο για αυτόν αξίζει να πάει κανείς σ’ αυτό το φαράγγι. Μπήκαμε στην ξερή κοίτη και φτάσαμε στο παραφάραγγο που κατεβάζει νερό από τα δεξιά, νερό ολοκάθαρο και αρκετό.
Στο δρόμο μας προστέθηκαν κι άλλα νερά και από τις δύο πλευρές και όλα διάφανα και καθαρά. Μάλιστα από κάποια που βγαίνουν από τα βράχια μπορεί να πιεί κανείς, πράγμα που έκανα και το απόλαυσα.
Οι αγκυρώσεις κι εδώ ήταν από ταλαιπωρημένες έως άφαντες, με καταβάσεις τελείως απογυμνωμένες από υλικά. Πάλι χρησιμοποιήσαμε τα δεσίματα που ήταν διαθέσιμα και τις φυσικές δεσιές, με μόνο αυτές που είναι έξω από τη ροή του νερού να μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Σχεδόν όλες οι αγκυρώσεις είχαν ρίζες και χόρτα μπερδεμένα επάνω τους. Τα βράχια ήταν πολύ γλιστερά και σε μερικούς καταρράκτες κάναμε πατινάζ χωρίς να χρειάζεται να σηκώνουμε τα πέλματά μας από τα τοιχώματα!
Πολύ νωρίς το απόγευμα μαγειρέψαμε δίπλα στο ποτάμι και πήραμε θέση για μερικές επαναληπτικές κόντρες με τα αϊδόνια της περιοχής. Αρκετά αργότερα κοιμηθήκαμε συντροφιά με το ευχάριστο νανούρισμα του Κρικελοπόταμου.

Δευτέρα πρωϊ, μετά το πρωινό μας, ξεστήσαμε, μαζέψαμε τα πάντα και φύγαμε για Μαύρη Σπηλιά. Ο δρόμος από τον Πρόδρομο ήταν κλειστός από εκτεταμένη κατολίσθηση όπως μας είπαν στο χωριό, οπότε πήγαμε από άλλη μεριά ανεβαίνοντας την ανηφόρα της Καλιακούδας προς το Μεγάλο Χωριό και κατ’ επέκταση προς Προυσσό και το φαράγγι που είναι λίγο μετά.
Παρκάραμε στην αρχή του μονοπατιού και ετοιμαστήκαμε γεμίζοντας τα παγούρια μας από το παγωμένο νερό της πηγής που είναι εκεί. Μόνο εγώ είχα ξανάρθει, 15-20 χρόνια πρίν και μόνο για να ανέβω στη σπηλιά, οπότε κανείς μας δεν είχε περάσει μέσα από την κοίτη και βέβαια δεν είχαμε κάνει και την τεχνική διαδρομή (Via Ferrata).
Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, αν και δεν την ανεβήκαμε πολύ πάνω, γιατί απ’ ότι είδαμε από τη χαρτογράφιση, ψηλά δεν έχει πολύ φαραγγίστικο ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε να τη δούμε όλη, οπότε επιφυλασσόμαστε για επόμενη εξόρμηση.
Ξεκινήσαμε τις καταβάσεις κάνοντας βουτιές όπου μπορούσαμε, με τα βράχια να γλιστράνε κι εδώ πάρα πολύ και το νερό ήταν αρκετά κρύο και καθαρό. Κι εδώ οι αγκυρώσεις είχαν ελλείψεις και ζημιές, αλλά τα καταφέραμε. Είχαμε και θεατές που ανέβαιναν από το μονοπάτι που διασταυρώνει την κοίτη με γεφυράκια δυό-τρείς φορές. Για τελευταία μέρα αυτό το μικρό φαράγγι είναι πολύ καλή επιλογή, μιας και χρειάζονται και τρείς-τέσσερις ώρες για τον γυρισμό στην Αθήνα. Φάγαμε, σε ταβερνάκι αυτή τη φορά και ξεκινήσαμε γεμάτοι από τις πλούσιες εικόνες του τριημέρου.

Στις 2/5/15 πρωί-πρωί συναντηθήκαμε ο Σπύρος και Γιώργος Ζαννιάς, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος για να κατεβούμε το φαράγγι Μέγα Ρέμα, ολόκληρο,μαζί με το πάνω μέρος που συνήθως χρησιμοποιούμε στην εκπαίδευση. Το κάτω μέρος πάνε χρόνια από την προηγούμενη φορά που το κατέβηκα, θυμόμουνα μόνο τη χαρακτηριστική αψίδα. Από τους υπόλοιπους μόνο ο Σπύρος το είχε κατεβεί κα’να δυό φορές κι έτσι ήταν στο χέρι του να μας εντοπίσει τα άλματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Το νερό ήταν αρκετό και δροσερό, όχι όμως τόσο παγωμένο όπως εκείνη τη φορά που είχα κάνει το κάτω μέρος και θυμάμαι ότι τα χέρια μου είχαν παγώσει τόσο που έψαχνα ευκαιρία να βοηθήσω στις ανακλήσεις για να ζεσταθούν.
Κατεβήκαμε το πρώτο κομμάτι σχετικά γρήγορα και συνεχίσαμε τις καταβάσεις αρματώνοντας και δύο μαζί, μιάς και είχαμε όλοι 50μετρα σχοινιά και πάνω. Έτσι φεύγαμε με καλή ταχύτητα και χωρίς να βιαζόμαστε ιδιαίτερα, φτάσαμε στην αψίδα που μου είχε κάνει εντύπωση. Ο Σπύρος θυμήθηκε ένα άλμα 5-6 μέτρα και το κάναμε και μετά κάποια άλλα μικρότερα και κάποιες τσουλήθρες, όλα πολύ διασκεδαστικά.
Μετά από περίπου πέντε ώρες από τόν πρώτο-πρώτο καταρράκτη και κάνοντας τα καλαμπούρια που αναλογούν σε περιπτώσεις τεσσάρων πεινασμένων που πλησιάζουν ψησταριά, φτάσαμε στο εκκλησάκι. Φάγαμε με την ησυχία μας και κοιμηθήκαμε όπως είχαμε κανονίσει, για να μην έχουμε το άγχος ούτε για το πόσο θα φάμε ούτε για το πόσο θα πιούμε, αφού δεν θα ταξιδεύαμε παρά την επομένη.

Ούτε θυμάμαι από πότε είχα να πάω στο κοντινό μας φαράγγι της Πάρνηθας και με το ζόρι θυμήθηκα κάποια βασικά χαρακτηριστικά. Είχα συμμετάσχει το 2007 σε αποστολή αποκατάστασης των βυσμάτων που ξεβίδωναν και έπαιρναν τις πλακέττες διάφοροι άνθρωποι που το κατέβαιναν σε εποχές που είναι χωρίς νερό. Τότε είχαμε μπλοκάρει τα παξιμάδια με εποξική κόλλα αλλά κι αυτό δεν ήταν αρκετό.
Με χαρά είδα ότι σε προσιτά στους περιπατητές σημεία έχουν τοποθετηθεί τώρα μαζί με τις βιδωτές και κάποιες χημικές αγκυρώσεις που δεν μπορούν να αφαιρεθούν εύκολα και εξασφαλίζουν ότι θα μπορούν να γίνουν οι τεχνικές καταβάσεις με ασφάλεια.
Είχε νερό καθαρό και αρκετό για να κρατήσει τις βάθρες γεμάτες και τη διαδρομή ενδιαφέρουσα. Οι υπόλοιποι της ομάδας δεν το είχαν ξανακατέβει και εντυπωσιάστηκαν από τα τοπία και από το ότι υπάρχει τόσο κοντά στην Αθήνα ένα τέτοιο φαράγγι.
Το διάφανο νερό είχε τη συνέπεια το πεδίο να είναι πολύ γλυστερό και τα πατήματά μας ήταν συνεχώς αβέβαια. Παρ’ όλα αυτά η ομάδα νωρίς το απόγευμα ήταν στα αυτοκίνητα και έτοιμη για ανεφοδιασμό σε μιά από τις κοντινές ταβέρνες της Φυλής.
Ήμασταν οι: Σπύρος και Γιώργος Ζαννιάς, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Απόλλων Θρασυβουλίδης, Γεράσιμος Κραμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Στις 25-4-15 κατεβήκαμε το φαράγγι του Χάβου στα Καμπιά. Το είχαμε μέσα στο πρόγραμμα του σεμιναρίου Αυτονόμων του Νοεμβρίου και από τότε δεν το ξαναεπισκευθήκαμε. Αυτή τη φορά το απολαύσαμε χωρίς τo άγχος της εκπαίδευσης και περάσαμε υπέροχα! Το νερό ήταν μπόλικο, καθαρό και κάναμε τα λιγοστά άλματα που γινόντουσαν.
Προσωπικά περίμενα για τελη Απριλίου περισσότερα νερά, με δεδομένο ότι η Δίρφυς το χειμώνα είχε γεμίσει χιόνια και τώρα αυτά ήταν αισθητά λιγότερα.
Η ομάδα κινήθηκε πολύ ομαλά και το διασκεδάσαμε αναλόγως.
Η συντροφιά: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Γιώργος και Σπύρος Ζαννιάς ο Ξενοφώντας Ντάνης κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Το Σάββατο 18/4/15 κατεβήκαμε το φαράγγι που είχαμε εξερευνήσει το 2011 και είχαμε κάνει μόνο άλλη μία επανάληψη από τότε. Μπήκαμε έτοιμοι για όλα, μιάς και τα φετινά μπόλικα νερά δεν αφήνουν περιθώρια για υποθέσεις ότι δεν θα υπάρχουν απώλειες σε αγκυρώσεις. Φορτωμένοι με τρυπάνι και αρκετές πλακέττες, ξεκινήσαμε τις καταβάσεις συνοδευόμενοι απο ομολογουμένως λιγότερο νερό απ’ ότι περιμέναμε. Διαπιστώσαμε ότι οι βάθρες είχαν μπαζωθεί και δεν υπήρχε σχεδόν κανένα άλμα ελεύθερο να κάνουμε, όμως οι ασφάλειες ήταν όλες στη θέση τους και εκτός από μερικά σφιξίματα στα παξιμάδια, ήταν όλες λειτουργικές. Με τέσσερις από τους έξι της συντροφιάς να αρματώνουν, νωρίς το απόγευμα ήμασταν στην έξοδο. Τη συντροφιά μας που μαζεύτηκε από Καλαμάτα, Μάνη, Σπάρτη και τρείς από Αθήνα, αποτελούσαν οι: Γιώργος Εξηνταβελώνης, Κώστας Οικονομέας, Θεόδωρος Καρύδης, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Μετά την Κυριακή του Πάσχα, για να κάνουμε και λίγη δράση κι όχι μόνο φαγοπότι, μπήκαμε στο Φαράγγι των Μύλων με τρυπάνι για να κάνουμε βελτιώσεις. Ανεβήκαμε, όπως συνηθίζουμε, με τα πόδια γιατί εκτός της άσκησης είχαμε ακούσει για ζημιές στα περάσματα από τις βροχές. Πράγματι, ο χωματόδρομος έχει αρκετά νεροφαγώματα, αλλά σε ένα σημείο έχει μια κατολίσθηση που δεν αφήνει καθόλου περιθώρια για αυτοκίνητο. Στο σημείο που είναι η στροφή που στρίβουμε αριστερά στο μονοπάτι που πάει στο φαράγγι, υπάρχει ένα νεροφάγωμα βάθους μισού με ένα μέτρο και πλάτους πάνω από πέντε. Έχει αναδειχθεί μία ξερή κοίτη με λευκά βότσαλα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ δέκα χρόνια τώρα και το νερό αναδύεται διακόσια μέτρα περίπου πιο κάτω και συνεχίζει να τρέχει σε όλο το μήκος της πορείας μέχρι και τη θάλασσα.
Μέσα τώρα, στα πρανή όπου υπήρχαν πέτρες και μικρότερα βράχια, έχουν παρασυρθεί και έχουν αλλάξει τα περπατητά κομμάτια, αλλά οι αγκυρώσεις γενικά δεν έχουν αχρηστευτεί, εκτός από την παράκαμψη στο τέλος που δεν είχε μείνει ούτε το βύσμα.
Κάναμε βελτιώσεις σε διάφορα σημεία, αντικαταστήσαμε με αλυσίδα τις μονές ασφάλειες στην τελευταία κατάβαση και ξανατοποθετήσαμε σε λιγότερο εκτεθειμένο σημείο την πλακέττα της παράκαμψης.
Ενισχύσαμε την αλυσίδα της μεγάλης κατάβασης για να μην εξαρτώμαστε πολύ από τον ιμάντα από πάνω, αλλά θα χρειαστεί να ξεβιδώσουμε ή να κόψουμε το κάτω χαλαρό βύσμα και να βάλουμε ένα άλλο για να λήξει οριστικά το πρόβλημα.

Ήμασταν οι: Δημήτρης Καραχρήστος, Απόστολος Τραματζάς, Jad Yaghi και ο γράφων, Άγγελος Βλαχόπουλος.

Μιας και το Πάσχα μας έφερε στο Λουτράκι, εκτός από το να ψήσουμε αρνί κάναμε και μερικές δημιουργικές επεμβάσεις στα γύρω φαράγγια. Ξεκινήσαμε με το Φλάμπουρο που χρησιμοποιήσαμε στα σεμινάρια του συλλόγου. Ακόμη και σ’ αυτό είδαμε τα ίχνη που άφησε το νερό που πέρασε μετά τις χειμερινές νεροποντές.

Μπήκαμε οι Δημήτρης Καραχρήστος, Ξενοφώντας Ντάνης κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.,