Μαζευτήκαμε εννέα άτομα, ανεβήκαμε με το μονοπάτι, πολύ ωραία και μπήκαμε στις καταβάσεις.
Φιλοδοξούσαμε να κάνουμε αρκετές από τις τεχνικές Αυτοδιάσωσης Ομάδας, καθυστερήσαμε και λίγο για να μην πέσουμε πάνω σε μια άλλη ομάδα που προηγήθηκε, έτσι προλάβαμε μόνο λίγες γιατί πέρασε η ώρα, αλλά θα ξανακάνουμε πράγματα, αρκεί που υπάρχει όρεξη.
Φρεσκάραμε λίγο και τις Φαραγγίστικες τεχνικές, γιατί ασχολούμαστε με τα σπήλαια συνέχεια από το τέλος Οκτωβρίου και κάποιοι μπήκαν για πρώτη φορά σε φαράγγι, έχοντας κάνει μόνο σεμινάριο Σπηλαιολογίας. Εννοείται ότι το βρήκαν ευκολότατο και διασκεδαστικό!

Για την εκκρεμότητα της απόδοσης των Βεβαιώσεων Παρακολούθησης Σεμιναρίου Σπηλαιολογίας, σε τρία μέλη πια του Συλλόγου μας, διαλέξαμε ένα γνωστό μας ταβερνάκι με καλούς μεζέδες. Μια μικρή τελετή με καλή παρέα και ευχάριστες συζητήσεις. Καλή περαιτέρω πρόοδο, στη ζωή σας και βέβαια, στη δραστηριότητά μας.

Από το Σαββάτο 10/2, πήγαμε και ετοιμάσαμε ένα μικρό πεδίο με τροχαλία, ειδικά για παιδικές αναβάσεις, πράγμα που είχε εξαιρετική επιτυχία! Και η κλασική κατάβαση, χωρίς σχοινιά, στη λιμνούλα με το δίεδρο, για όσους ξέρουν, έδωσε ένα ακόμη κίνητρο στα παιδιά, να κάνουν σπηλαιολογική δράση.
Κλείσαμε μια ακόμη παραγωγική χρονιά, με έντονη δράση, ιδίως στα Σεμινάρια, μιας και κάναμε δύο για τα Φαράγγια και ένα Σπηλαιολογίας.
Με την ευκαιρία στης συγκέντρωσής μας, κάναμε τις απονομές των Βεβαιώσεων στους τελειόφοιτους που παρακολούθησαν το Σεμινάριο Α’ Σπηλαιολογίας του 11ου/2023, που δυστυχώς μπόρεσαν να παραλάβουν, περίπου οι μισοί. Ευκαιρία να ξαναβρεθούμε με τους υπόλοιπους και με όσους άλλους θέλουν, να συμπληρώσουμε τις Απονομές.
Κόψαμε την πίτα μας και κληρώσαμε τα δώρα μας, και αφού κάναμε για τα παιδιά της Συνάντησης, αρκετές αναβάσεις στο σχοινί και καταβάσεις στο λαγούμι, κλείσαμε τη μέρα μας, γεμάτοι και χαρούμενοι με τη μάζωξή μας.
Καλή Σπηλαιο-Φαραγγολογική Χρονιά σε όλους!

Και μερικές φωτογραφίες από την προετοιμασία. Με την ευκαιρία, κάναμε λίγες τεχνικές απεγκλωβισμού.

Αυτό το βάραθρο πολλοί το κατεβαίνουν μέχρι την πρώτη του αίθουσα, γύρω στα 20 μέτρα, κάνουν την προπόνησή τους, ή την εκπαίδευσή τους, όπως κάνουμε κι εμείς άλλωστε και βγαίνουν.
Όταν όμως θέλει κάποιος να προπονηθεί στα στενώματα, κάθετα και οριζόντια, αξίζει να το κατέβει μέχρι κάτω, κάπου στα 60-65 μέτρα.
Για τη μία από τις καταβάσεις, θα πρέπει να βάλουμε τον καταβατήρα μας στη μακρυά λανιέρα, γιατί διαφορετικά μπλοκάρει πάνω μας και μπορεί να εγκλωβιστούμε, όσο για τις υπόλοιπες, όλες θέλουν το κάτι τις τους..
Το πήγαμε λοιπόν μέχρι το βαθύτερό του σημείο, αποκομίζοντας μια ακόμη ωραία εμπειρία ιδίως για τους τρείς, ευτυχώς μετρίων διαστάσεων, του τελευταίου Σεμιναρίου, που μας συντρόφεψαν και απολαύσαμε όλοι μαζί την τεχνική αυτή σπηλιά.
Στην ανάβαση τώρα, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο δύσκολα, αλλά βοηθώντας ο ένας τον άλλο, ξεπερνάς και δυσκολότερα εμπόδια.
Λίγο κοπανημένοι και λίγο γρατζουνισμένοι, πάντως πολύ κεφάτοι, καταλήξαμε να συζητάμε γελώντας, τις δυσκολίες και τα παθήματα της ημέρας πίνοντας ένα καφέ στη Καλοπούλα, νωρίς το απόγευμα.
Με τους: Γεράσιμο Κρεμμύδα, Κώστα Αναγνώστου, Αλέξιο Θεοφιλόπουλο, Δημήτρη Πέττα.

Στον πειραματισμό μας στην Χαρτογράφηση Σπηλαίων με ηλεκτρονικά μέσα, αφιερώσαμε τη μέρα μας, βγάζοντας χρήσιμα συμπεράσματα για την καταγραφή των στοιχείων ενός σπηλαίου. Από το πως είναι η κύρια όδευσή του, έως κάποιες από τις λεπτομέρειες που χρειάζονται, ώστε να περνάει σωστά, η πληροφορία στην κοινότητά μας.
Καταγράψαμε τα στοιχεία που θέλαμε και συνεχίσαμε με την περιήγηση στα διάφορα μέρη που υπάρχουν σ’ αυτό το σπήλαιο, δημιουργώντας ένα δαιδαλώδες σύστημα με αίθουσες που διαδέχονται η μία την άλλη, σε βάθος, άλλες επικαλύπτονται σε ύψος και όλα αυτά σε μία Διάκλαση που στο φαρδύτερο σημείο της είναι 5-6 μέτρα. Το μήκος της όμως είναι αρκετά μέτρα, υπολογίζω πάνω από 100, και οι εκτεταμένες κατακρημνίσεις, είναι η αιτία της δημιουργίας αυτού του πολύπλοκου πεδίου.
Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο είναι ότι η διάκλαση αυτή, προς τη μία της κατεύθυνση, πηγαίνει προς ένα κοντινό σπηλαιάκι, που κι αυτό είναι Σχίσμα.
Για την ιστορία, o λόφος λειτουργούσε σαν λατομείο τις παλιές εποχές και γι’ αυτό μάλλον, να έχουν γκρεμιστεί πολλά βράχια μέσα και έξω από το έγκοιλο.
Με τους: Κώστα Αναγνώστου, Δημήτρη Πέττα και Ηλία Καλαμπαλίκη.

Ήταν ένα καλό, αθλητικό και κοντινό σπήλαιο για να αρχίσουμε τη Σπηλαιολογική χρονιά μας.
Μαζευτήκαμε εννέα άτομα, τα περισσότερα νέα μέλη, από το πρόσφατο σεμινάριο του ’23 και του ’22.
Η πρώτη έκπληξη της ημέρας ήταν μια μικρή Κερασφόρος Οχίτσα, που περίμενε στο παραϋπόγειο τμήμα του σπηλαίου, στο πρώτο 10μετρο πατάρι, λίγο από το ημίφως για να πάρει λίγο ενέργεια, αλλά δύσκολα τα πράγματα γι’ αυτήν. Ποιός ξέρει πως κατέληξε εκεί.. Την πήραμε με προσοχή παράμερα, μην έχουμε τίποτα περίεργα και μην την πατήσει και κανένας τη φουκαριάρα και συνεχίσαμε στο περίπλοκο κατέβασμα.
Η ζέστη που επικρατεί στο χώρο, προέρχεται από τη θερμοκρασία των Ιαματικών πηγών, περίπου 30°C και διαχέεται στο έγκοιλο, λόγω της λίμνης στην οποία καταλήγει, η οποία επικοινωνεί με το όλο σύστημα των Ιαματικών υδάτων της παράπλευρης, εκείνης της Βουλιαγμένης. Η επιφάνεια του νερού είναι περίπου μισό μέτρο ψηλότερα από εκείνη της θάλασσας και έχει επιχειρηθεί από συναδέλφους Σπηλαιοδύτες η σύνδεση με τον κύριο όγκο του υποβρύχιου τμήματος, αλλά χωρίς επιτυχία. Δεν έχει βρεθεί σημείο από το οποίο να χωράει να περάσει άνθρωπος στις τεράστιες πλημμυρισμένες γαλαρίες που εκτείνονται προς τη Γλυφάδα.
Ιδρωμένοι και λίγο αφυδατωμένοι, φτάσαμε σύντομα κοντά στο τελικό σημείο που μπορεί να πάει κάποιος χωρίς καταδυτικό εξοπλισμό, κάπου 100 μέτρα από την επιφάνεια του εδάφους της εισόδου. Φάγαμε κάτι, ήπιαμε και νερό και μιας και ήμασταν και εννέα άτομα, σύντομα μπήκαμε στην ανάβαση, για να καταλήξουμε στο φως του ήλιου νωρίς το απόγευμα.
Όμορφη και ξεχωριστή εμπειρία αυτό το σπήλαιο, παρουσιάζοντας μέτριο διάκοσμο, προσφέροντας όμως καλή εξάσκηση σε στενά περάσματα, με παράλληλη χρήση σχοινιού. Η ζέστη δεν είναι φίλος σ’ αυτή την περίπτωση και χρειάζεται προσοχή στην ενυδάτωση.

Όποτε θέλουμε να επισκεφθούμε ένα κοντινό τεχνικό σπήλαιο, με κάποιο αξιόλογο βάθος, αυτό είναι μέσα στις πρώτες επιλογές μας.
Με τρεις από το πρόσφατο Σεμινάριο, τον Κώστα Αναγνώστου, τον Δημήτρη Πέττα και τον Ηλία Καλαμπαλίκη, τον Γιάννη Μπιρμπίλη, και τον Απόλλωνα Θρασυβουλίδη, ξεκινήσαμε πρωί-πρωί του Σαββάτου, ίσως για την τελευταία εξόρμηση της χρονιάς.
Εκτός από την είσοδο που θέλει ένα 10μετρο σχοινί, τα επόμενα ”σφιχτά” κατηφορικά περάσματα που γίνονται με αντιστηρίξεις, όπως και το πολύ μικρό και χαμηλό πατάρι που καταλήγουν, ξεκίνησαν τα αστεία σχόλια του τύπου, δε μας τά ‘πατε αυτά και άλλα διάφορα, αλλά χωρίς κάποιο πρόβλημα, αρχίσαμε τις απανωτές κύριες καταβάσεις.
Ούτε μία δεν γίνεται με απλό τρόπο, μιας και δεν υπάρχει τοίχωμα με συνεχόμενη καθετότητα, επιβάλλοντας τις τραβερσαριστές αλλαγές, παρακάμψεις και αντιστηρίξεις. Το ότι όμως τα τοιχώματα της διάκλασης, που είναι η μορφή του σπηλαίου, είναι κοντά το ένα στο άλλο, προσφέρουν λύσεις και πατέντες, λίγο από αναρρίχηση και λίγο από κλασικές σπηλαιολογικές τεχνικές. Αρκεί να φύγει η σκέψη μας από τη βαθιά χαρακιά που είναι κάτω από τα πόδια μας και να τις εκμεταλλευτούμε.
Καταλήξαμε πολύ σύντομα στο μεγάλο πατάρι, 70 μέτρα από την επιφάνεια και εκεί το ενδιαφέρον των παιδιών στράφηκε στην ιστορία της εξερεύνησης του νέου τμήματος του σπηλαίου και πως ξεκίνησε το 2016.
Η έρευνα άρχισε με την παρατήρηση ανοιγμάτων στην απρόσιτη τότε απέναντι πλευρά και με το στήσιμο της τραβέρσας, που μας έδωσε πρόσβαση σε μιά καταστόλιστη μικρή αίθουσα. Από κεί, μέσα από ένα στενό πέρασμα, βρήκαμε τη συνέχεια για την ολοκλήρωση του αρματώματος της νέας διαδρομής, περνώντας από ένα πολύ λασπωμένο τμήμα και καταλήγοντας σε μια μικρή καθαρή αίθουσα στα 120 περίπου μέτρα. Είναι γεμάτη ρωγμές προς τα κάτω, αλλά με πολύ μικρές πιθανότητες να περάσει άνθρωπος από κεί, έστω και με εκτεταμένες διανοίξεις.
Μιλώντας για όλα αυτά, τσιμπήσαμε κάτι, ήπιαμε λίγο νερό και μπήκαμε στις αναβάσεις, καταλήγοντας νωρίς το απόγευμα στα αυτοκίνητα για την επιστροφή.

Ξεκινήσαμε με βροχή από την Αθήνα, αναμένοντας να ισχύει το ίδιο για όλη μέρα, όπως έλεγαν οι προγνώσεις.
Φτάσαμε στη Σέτα και ύστερα από λίγο στο σημείο που αφήνουμε το αυτοκίνητο, προκειμένου να ξεκινήσουμε για τη σπηλιά με τα πόδια και ετοιμαστήκαμε, όσο γινόταν, προστατευμένοι από ένα γεροέλατο, φορώντας τις στολές και τις κάπες μας. Λίγα πράγματα κατορθώσαμε να προστατεύσουμε καθώς περπατούσαμε μέσα στα βρεγμένα, αλλά φτάσαμε στο σημείο και εντοπίσαμε τη σπηλιά.
Η είσοδος που κάποτε βρισκόταν ανάμεσα στις ρίζες ενός μεγάλου έλατου, είναι τώρα πια απλώς μία τρύπα, καθώς δεν υπάρχει ούτε ίχνος από το παλιό δέντρο και οι ρίζες του έχουν τελείως αποσυντεθεί.
Βγάλαμε τα αδιάβροχα και κατεβήκαμε στις αίθουσες που είναι διακοσμημένες με πολλά και διάφορα σπηλαιοθέματα. Κουρτίνες, σταλακτίτες, σταλαγμίτες και οι μεγάλες κολώνες, ήταν για αρκετή ώρα η ενασχόλησή μας φωτογραφίζοντας και μιλώντας γι αυτά και άλλα πολλά, περάσαμε κάμποσο χρόνο εκεί μέσα.
Η βροχή έξω δεν σταμάτησε ποτέ και επιστρέφοντας, αλλάξαμε πάλι όσο γρηγορότερα μπορούσαμε και καταφύγαμε στο εκκλησάκι στην Αμπουδιώτισσα.
Βγάλαμε και μαγειρέψαμε ότι καλά είχαμε προβλέψει να έχουμε μαζί μας, ελπίζοντας για την επόμενη μέρα, τις λίγο καλύτερες συνθήκες που προέβλεπε το δελτίο καιρού.
Ξημέρωσε την Κυριακή, μια μέρα σαν την προηγούμενη, ακόμη λίγο χειρότερη, λόγω ψύχους και διαπιστώσαμε ότι η καλυτέρευση δόθηκε για αρκετά αργότερα, προς το απόγευμα. Το ύψωμα της Ελατοσπηλιάς, ήταν πια χιονισμένο, όπως και όλα γύρω-γύρω και ξεκινήσαμε για Μετόχι, μήπως βρούμε λίγο καλύτερες συνθήκες.
Το χιόνι πολύ σύντομα άρχισε να πυκνώνει, ο δρόμος είχε στρωθεί κανονικά και μετά από λίγο, ούτε το φούλ μπλοκέ διαφορικό του 4Χ4 δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και η ανηφόρα προμήνυε ακόμη χειρότερα. Αν δεν ήταν άσφαλτος από κάτω και είχαμε βγει σε χωματόδρομο, θα είχαμε πολλές πιθανότητες να συνεχίσουμε.
Χορτασμένοι από εικόνες, βροχή, χιόνι και κρύο, αφήσαμε για μια άλλη φορά τη συνέχιση της περιπέτειας και την επίσκεψη στο Σπήλαιο Κατελάνι, που ήταν εξ αρχής ο στόχος μας, για τη δεύτερη μέρα.

Σε συνέπεια της προηγούμενης δημοσίευσης, ήρθε η συνέχεια! Με δύο από τα παιδιά του Σεμιναρίου του 11ου που μόλις τελείωσε, τον Δημήτρη Πέττα και τον Αλέξιο Θεοφιλόπουλο, φύγαμε για Ευρυτανία, κατόπιν προσκλήσεως από τον Κώστα Μπακολίτσα, φίλο του Συλλόγου, Βιολόγο, που είχε αναλάβει σαν Εισηγητής το ανάλογο μάθημα.
Ξεκινήσαμε το Σάββατο στις 07:00, ένα ταξίδι πέντε περίπου ωρών, που απαιτεί υπομονή και θέληση, μιας και όταν βγήκαμε από τους μεγάλους δρόμους, η ταχύτητα έπεσε δραματικά, αναγκαστικά και για κανένα δίωρο τουλάχιστον.
 Ο προορισμός μας ήταν το Σύχνικο, ένα χωριουδάκι εννέα κατοίκων, που μας υποδέχτηκαν θερμά μαζί με τον Κώστα που μόλις είχε φτάσει κι αυτός από το Αγρίνιο.
 Χωρίς να χάσουμε χρόνο, φύγαμε για το σπήλαιο, στο οποίο ο Κώστας είχε μπεί τον Ιούλιο για κάμποσα μέτρα. Ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε, φτάνοντας γρήγορα σε ένα πλημμυρισμένο σημείο που το καλοκαίρι ήταν στεγνό και για να μην φύγουμε χωρίς να το παλέψουμε, μπήκαμε στο νερό μέχρι το στήθος σε μια προσπάθεια να περάσουμε, έστω και ανασαίνοντας οριακά από το κενό στην οροφή, αλλά με λίγες ελπίδες. Η απουσία ρεύματος αέρα, δυστυχώς, ήταν από την αρχή αισθητή, δείγμα ότι το νερό είχε σφραγίσει το πέρασμα, αλλά και οι ώρες οδήγησης μεγάλο κίνητρο κι αυτές! Το παλέψαμε όσο πήγαινε, και φύγαμε, αφήνοντας για πιό καλή εποχή τη συνέχιση της εξερεύνησης.
 Ερευνήσαμε για λίγο κι άλλο ένα έγκοιλο εκεί κοντά, που όμως δεν είχε βάθος, ούτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα, λίγο πρίν πέσει το σκοτάδι, να βγάλουμε τα βρεγμένα και να γυρίσουμε στο χωριουδάκι.
 Δεν άργησε να εμφανιστεί όλος ο πληθυσμός του και μερικοί από το κοντινά χωριά Παλιοκαντούνα, και Μοναστηράκι. Σύνολο 150 άτομα, χωρίς το μηδέν! Η συζήτηση περιεστράφη γύρω από τα σπηλαιολογικά ενδιαφέροντα για πολλή ώρα, μας προσκάλεσαν και για άλλες εξερευνήσεις στην περιοχή και ξεφεύγοντας ξεκίνησαν οι πλάκες και το γέλιο έδινε κι έπαιρνε! Δε φάγαμε τίποτα, τίποτα δεν ήπιαμε, ότι βλέπετε είναι συκοφαντίες!
 Την επομένη μας οδήγησαν και σε άλλα σημεία σπηλαιολογικού ενδιαφέροντος στα γύρω μέρη και νωρίς το μεσημέρι, ξεκινήσαμε για πίσω, γεμάτοι από εικόνες, τοπία και συναισθήματα. 

Τελευταία για το Σεμινάριο επιλέξαμε μια σπηλιά συνολικού βάθους περίπου 100 μέτρων, περιλαμβανομένης μιας μονοκόμματης κατάβασης 50 μέτρων. Ότι πρέπει για να παλέψει κάποιος τους φόβους του και να βγει στο κενό, στην τεράστια καμπάνα του δεύτερου τμήματος αυτού του σπηλαίου.
Με κοντινή παρακολούθηση ιδίως στη μεγάλη κατάβαση, διαπιστώσαμε ότι μάλλον έχει γίνει καλή δουλειά στην εκπαίδευση, αφού λάθος δεν έγινε από κανένα. Άλλωστε η αδρεναλίνη φέρνει μια εγρήγορση που σε συνδυασμό με το ένστικτο της επιβίωσης, φέρνει έντονες τις αναμνήσεις με τη σωστή σειρά στις κινήσεις.
Φτάσαμε στη καταστόλιστη λιμνούλα στα -80 και αφού φωτογραφήσαμε αρκετά, κατεβήκαμε στο κατώτατο τμήμα, αυτό που περιλαμβάνει μια αιθουσούλα με ένα μικρό καταρρακτάκι, ίσως το πιό χαριτωμένο κομμάτι αυτού του βαράθρου. Συνήθως μας υποδέχεται με ένα πολύ έντονο ήχο, σαν να τρέχει ολόκληρο ποτάμι, ενώ η ροή του ποτέ δεν θα περιγραφόταν ως μεγάλη, αυτή τη φορά όμως, επικρατούσε ησυχία και μόνο λίγη σταγονοροή αυλάκωνε τη λεία επιφάνεια της μικρής λιμνούλας του.
Το απολαύσαμε κι αυτό και επιστρέψαμε για την ανάβαση, έχοντας ευτυχώς διπλά σχοινιά παντού.
Δύο-δύο και χωρίς βιασύνες πέρασαν όλοι κι αυτή τη δοκιμασία, υπερνικώντας κι αυτό το εμπόδιο και είχε σκοτεινιάσει πια, κατά τις 19:00′, όταν ανεβήκαμε όλοι στην επιφάνεια.
Με τους φακούς, θυμίζοντας λίγο από κρυφό σχολειό, επιδοθήκαμε στις εξετάσεις της ύλης του Σεμιναρίου και συνεχίσαμε τρώγοντας με όρεξη το βραδινό μας.
Το βράδυ πρέπει να πλησιάσαμε τους 0°, γιατί το πρωί κατά τις 10:00′ είχε 5° Κελσίου!
Την επομένη ασχοληθήκαμε λίγο με την εξερεύνηση της περιοχής, με την ταξινόμηση των υλικών και το μάζεμα των σχοινιών, πήγαμε και στην έξοδο της καταβόθρας των Μανικίων, εκεί που ξεκινάει ο Μανικιώτης ποταμός και για ένα καλό τελείωμα, καθίσαμε σε ένα πολύ καλό ταβερνάκι της περιοχής.
Με το τελείωμα του σχολείου αυτού, ήδη κανονίσαμε την επόμενη εξερεύνηση που με χαρά είδα ότι θα συμμετέχουν κάποιοι από τους νέους μας συναδέλφους.
Καλή αρχή στα παιδιά! Τώρα αρχίζουν τα ωραία!