Μερικές εικόνες από την κατάβασή μας.

Το πρωί της Κυριακής αυτής, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Ανδρέας Βαλλογιάννης κι εγώ, συναντηθήκαμε με τον Γιώργο Γεωργιάδη και την Τζένη Λιβανίου (ΕΟΔ Αθηνών) και φύγαμε για το γνωστό μας φαράγγι.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι κάτω στο γεφυράκι δεν περνούσε καθόλου νερό, πράγμα που μας δημιούργησε μια μικρή ανασφάλεια, ενώ στην κανονική διαδρομή είχε μπόλικο. Οπότε μην απογοητεύεστε, μέχρι την δική μας έξοδο τρέχει κανονικά και μετά χρησιμοποιείται για τα ποτίσματα των χωραφιών της περιοχής.
Η λιακάδα ήταν δυνατή και μετά το μονοπάτι, κάναμε γρήγορα τις ετοιμασίες μας και φορέσαμε τις στολές μας στο πεδίο με τις βάθρες που αυτή τη φορά είδαμε ότι είχαν εγκαταστήσει κάποιες τάβλες οικοδομής οργανωμένες για γεφύρωση. Αυτές αν δεν τις πάρουν εγκαίρως, του χρόνου φοβάμαι ότι θα καταλήξουν κάπου μέσα στις βάθρες.
Ξεκινήσαμε τις καταβάσεις διαπιστώνοντας ότι μάλλον για φέτος ήμασταν η πρώτη ομάδα που μπήκε μετά τις μεγάλες νεροποντές και το δυστύχημα που έγινε τον Απρίλιο στο τμήμα του Αγ.Λουκά. Στα μισά της διαδρομής, κάποια κουρελιασμένα σακίδια και ένα κράνος μας προσγείωσαν λίγο απότομα. Αναμνήσεις από τον Λούσιο ξεπήδησαν από το βάθος του μυαλού μου που γρήγορα απόδιωξα για να συνεχίσω να απολαμβάνω την διαδρομή και την παρέα.
Οι ασφάλειες κρατούσαν καλά αν και ήταν γεμάτες χόρτα, κλαράκια κλπ. Μερικές ήθελαν βίδωμα και πολλές μόνο καθάρισμα. Η στάθμη πρέπει να έφτασε το μισό μέτρο ψηλότερα στα ανοιχτά σημεία και πολύ περισσότερο στα στενά κομμάτια.
Τα άλματα γινόντουσαν όλα όπως τα ξέρουμε, περάσαμε από παντού κανονικά χωρίς απρόοπτα και γρήγορα βρεθήκαμε στο τελευταίο άλμα και το κάτω αυτοκίνητο.
Άγγελος Βλαχόπουλος

Κυριακή πρωί-πρωί ξεκινήσαμε πέντε μέλη μας και η μοναδική κοπέλα της παρέας, από τον ΣΠΕΛΕΟ, για να συναντήσουμε στη διασταύρωση του Νεοχωρίου πέντε μέλη της ομάδας ΟΔΕΥΩ και να κατέβουμε το Φαράγγι του Ίναχου.
Ξεκινήσαμε τις καταβάσεις έχοντας λιγοστό νεράκι να μας συνοδεύει, κάνοντας την πορεία μας άνετη, εκτός από το σημείο που είναι η μεγάλη κατάβαση των 27 περίπου μέτρων που δεν έχει βάθρα πιά. Εκεί θα πρέπει να βάλουμε ένα μόνιμο σχοινάκι δεξιά στον κεντρικό βράχο που να βοηθάει στην ανάβαση για το ρελέ, στο οποίο όταν το εξερευνούσαμε το 2011 και χρόνια μετά, απλώς κολυμπούσαμε και ανεβαίναμε λιγάκι. Τώρα έχει ανοίξει ένα κενό αριστερά του βράχου και αδειάζει σχεδόν όλο το νερό. Θα μπορούσαμε να βάλουμε ασφάλειες εκεί, αλλά θέλει μελέτη, γιατί το νερό το χειμώνα θα είναι πολύ και ορμητικό από αυτό το στενό σημείο. Θα δούμε, πάντως για φέτος δε νομίζω ότι θα έχει άλλο, έστω και λίγο νερό για να το ξανακάνουμε.
Από το ρελέ αυτού του βράχου στήναμε και οδηγούμενη όταν θέλαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω, δένοντας σε κάποια δεντράκια στην κοίτη κάτω, τα οποία τα πήρε το νερό και δεν υπάρχουν πιά!
Συνεχίσαμε και μετά από 3-4 καταβάσεις, νωρίς το απόγευμα, φτάσαμε στο κάτω αυτοκίνητο έχοντας περάσει μια όμορφη μέρα παρέα με παλιούς και νέους φίλους, απολαμβάνοντας μια πορεία σε ωραία τοπία και μοναδικές γλυφές και βάθρες.
Τα μέλη της ομάδας από τον Θησέα: Απόλλων Θρασυβουλίδης, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Γιώργος Ζαννιάς, Χρήστος Μπουγιώτας, Άγγελος Βλαχόπουλος. Από τον ΣΠΕΛΕΟ Ξένια Γεωργοπούλου. Από την ομάδα ΟΔΕΥΩ:Κούλης Σπυρίδων, Ιωαννίδης Ιωάννης, Λιόσης Ανδρέας, Πατσιάλος Χρήστος, Λάφης Νικόλαος.

Ήρθε η ώρα να δούμε τελικά τι έκρυβαν τα τρία στίγματα που μαζέψαμε στις 19/5/2019, με τον φίλο μας Βασίλη από τα Βούρβουρα που μας οδήγησε σ’ αυτά.
Ο Τάκης Καπλαντζής, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Γιώργος Εξηνταβελώνης, η Βασιλική από τον σύλλογο ΣΠΕΛΕΟ, κι εγώ, συναντηθήκαμε στα Βούρβουρα και αφού στήσαμε τις σκηνές μας σε ένα μικρό λιβαδάκι, περπατήσαμε μισή ώρα μέχρι το πρώτο σημείο, το «Τσιτούρη Τρύπα».
Ήταν μία διάκλαση χωρίς ιδιαίτερο διάκοσμο που στην αρχή φαινόταν ότι θα έφτανε το πολύ 15 μέτρα, αλλά ψάχνοντας προσεκτικά, εντοπίσαμε ανάμεσα στις κατακρημνίσεις ακόμα δύο περάσματα προς τα κάτω, ολοκληρώνοντας τις έρευνες στα 40-42 μέτρα περίπου, όπου ανοίγει σε μια ευρύχωρη αίθουσα. Το ένα της άκρο συνέχιζε ανηφορίζοντας κοντά στα 10 μέτρα και το ακολουθήσαμε μήπως και βρίσκαμε από κει κάποιο επόμενο πέρασμα, αλλά όλα ήταν φραγμένα.
Βγάλαμε μια φωτογραφία όλοι μαζί στην αίθουσα αυτή και μαζέψαμε τα υλικά κατευθυνόμενοι στο επόμενο σπήλαιο, το «Σμίθη Γούπατο», αυτό που έβγαζε αέρα με αρκετή δύναμη και για τον λόγο αυτό είχαμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες.
Φτάσαμε στο σημείο και ξεκινήσαμε να βγάζουμε πέτρες και μικρά βράχια, ώσπου σε κάποια στιγμή δημιουργήσαμε ένα άνοιγμα από το οποίο πέρασε ο Τάκης προχωρώντας 4-5 μέτρα και 2-3 μέτρα ολικό βάθος.
Αργά το απόγευμα είχαμε αρχίσει να μαζεύουμε, συζητώντας για το αν έχουμε χρόνο ακόμα για να πάμε και στο τρίτο σημείο, αλλά για να το κάνουμε θα έπρεπε να επιστρέψουμε στην κατασκήνωση, να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε στην άλλη μεριά του βουνού και όλο αυτό θα μας κατέληγε πολύ αργά. Πήγαμε λοιπόν για φαγητό και νωρίς-νωρίς πέσαμε για ύπνο.
Το επόμενο πρωινό αφού ξεστήσαμε ξεκινήσαμε για το τρίτο σημείο, το «Τζουμέικο Αλώνι» και φτάνοντας ξεκινήσαμε την κατάβαση. Ήμασταν πάλι σε μία διάκλαση, στενότερη αυτή τη φορά και όπως αποδείχθηκε μικρότερη, με μέγιστο βάθος 20μ. περίπου. Είχε όμως διάκοσμο κάτω-κάτω και αυτό μας αντάμειψε.
Θα τελειώναμε τη μέρα μας εκεί, αλλά αποφασίσαμε να ερευνήσουμε μια ακόμη πληροφορία για ένα οριζόντιο σπήλαιο με μεγάλο βάθος πάνω από τις Καρυές. Ο τόπος ήταν μια ζούγκλα χωρίς μονοπάτια και πουρνάρια πολύ πυκνά και 2-3 μέτρα ψηλά, με πεσμένα δέντρα διάσπαρτα. Χρειαστήκαμε πολλή ώρα για να προσεγγίσουμε στο σημείο και μετά από πολύ κόπο εντοπίσαμε μόνο δυο βραχοσκεπές μικρού βάθους. Θα πρέπει να επιστρέψουμε με καλύτερες πληροφορίες για ‘κει.
Συναντηθήκαμε με τον Βασίλη στις Καρυές, του περιγράψαμε τα σπήλαια και ξεκινήσαμε εμείς για Αθήνα και ο Γιώργος για Καλαμάτα , παίρνοντας την υπόσχεση ότι θα ξαναπάμε για μερικά ακόμη σημεία που έχει στα υπ’ όψη να μας εντοπίσει.
Άγγελος Βλαχόπουλος

Με συννεφιά, αλλά μικρή πιθανότητα βροχής, ξεκινήσαμε με τον Τάκη Καπλαντζή από Αθήνα για να βρεθούμε με τον Βασίλη, έναν άνθρωπο που γνωρίσαμε στις Καρυές και μιλήσαμε για τις ενασχολήσεις μας και τα ενδιαφέροντα σημεία του τόπου του.
Τον συναντήσαμε στα Βούρβουρα και αμέσως ξεκινήσαμε για τις αναζητήσεις στομίων κάθετων σπηλαίων που είχε εντοπίσει 40 και 50 χρόνια πριν ή κάποια που είχε βρει πιο πρόσφατα.
Αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε μια πλαγιά χωρίς μονοπάτι μέσα στα πουρνάρια, σπρώχνοντας κλαριά δεξιά-αριστερά και ψάχνοντας όπου μας έλεγε ότι κάπου εδώ-εκεί πρέπει να βρίσκεται το ένα ή το άλλο σπήλαιο. Περπατήσαμε όλο το πρωινό κάνοντας έναν δεξιόστροφο κύκλο με την σειρά που είχε ο Βασίλης στο μυαλό του και δεν αφήσαμε κανένα από τα προγραμματισμένα σημεία που να μην το βρούμε, είτε εύκολα είτε δύσκολα. Όταν σταματήσαμε αργά το μεσημέρι, εκτός από ιδρώτα και κούραση, είχαμε επίσης τα 5 στίγματα που αναζητούσαμε, τρία από τα οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον.
Ολοκληρώσαμε τη μέρα κατεβαίνοντας στην ταβέρνα και μετά στο καφενείο στις Καρυές, συναντώντας γνωστά πλέον πρόσωπα όλων των ηλικιών, ανθρώπων που μας έχουν κατανοήσει και συμπάσχουν με το πάθος μας για έρευνες. Η επόμενη αποστολή τώρα θα περιλαμβάνει σχοινιά για να ολοκληρωθούν οι έρευνες στα εντοπισμένα, ενώ με τις επαφές που αναπτύσσουμε προκύπτουν και νέα σημεία.
Μια βροχούλα, απ’ αυτές που συνηθίζει τώρα τελευταία να βγάζει τα απογεύματα, μας συνόδευσε μέχρι την Κόρινθο.
Άγγελος Βλαχόπουλος

Ευτυχώς δεν μας σταμάτησαν οι δυσοίωνες προγνώσεις για τον καιρό κι έτσι το πρωί της Κυριακής αυτής μας βρήκε με τον Τάκη Καπλαντζή και τον Γεράσιμο Κρεμμύδα μέσα στο αυτοκίνητο , να ταξιδεύουμε για τις Καρυές. Φτάσαμε στο χωριό και πολύ σύντομα συναντηθήκαμε με τον Στέφανο, έναν φίλο βοσκό της περιοχής που αυτός και ο αδερφός του Στάθης, μας έχουν οδηγήσει ήδη σε κάποια σπήλαια που έχουμε εξερευνήσει.
Αυτή τη φορά είχαμε δύο στίγματα να ψάξουμε και πολύ σύντομα μας οδήγησε στο πρώτο. Ήταν μία κάθετη τρύπα με αρκετά στενό στόμιο συνολικού βάθους 12μ. περίπου. Δεν χρειαστήκαμε παρά φυσικές δεσιές για τις αγκυρώσεις και μια παράκαμψη σε ένα μυτίκι για να φτάσουμε στο κατώτατο σημείο, που έδειχνε ότι δεν έχει συνέχεια. Μετακινήσαμε μερικές πέτρες και χώματα χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και βγήκαμε.
Συναντήσαμε το Στέφανο, που προφανώς μετακινούσε το κοπάδι έτσι ώστε να βρίσκεται κοντά στα σπήλαια, σε άλλο σημείο για να μας πάει στο επόμενο που βρισκόταν μέσα σε πολύ πυκνή βλάστηση, τόση που θα μπορούσε κάποιος να περάσει δίπλα του χωρίς να το δει.
Πάλι με φυσικές δεσιές κατεβήκαμε τα 4-5 μέτρα του βάθους του, όμως το σπήλαιο είχε συνέχεια για τουλάχιστον άλλα 15-20 που όμως εμποδιζόταν από σφηνωμένες πέτρες και χώματα. Ξεκινήσαμε το ξεμπάζωμα και σταματήσαμε 2-2,5ώρες αργότερα έχοντας μπροστά μας δύο μικρούς βράχους ογκώδεις αρκετά ώστε να εμποδίζουν την ασφαλή πρόσβαση στα ενδότερα. Μια επόμενη φορά θα το ξαναπροσπαθήσουμε.
Φύγαμε για φαγητό στο χωριό και συναντήσαμε γνώριμα πρόσωπα από προηγούμενες επισκέψεις μας που μας γνωρίζουν πια και μας χαιρετάνε από μακριά. Καθίσαμε μαζί τους, τους αφηγηθήκαμε τα πρακτέα της ημέρας και γνωρίσαμε έναν ακόμη άνθρωπο που προσφέρθηκε να μας δείξει 3-4 σημεία με ενδιαφέρον. Εν τω μεταξύ ο Στέφανος μας περιμένει με άλλα δύο στίγματα κι αυτός.
Ο καιρός, τελικά, ήταν μια χαρά!
Άγγελος Βλαχόπουλος

Με τον Απόλλωνα Θρασυβουλίδη και τον Κωνσταντίνο Τράμπα (ΠΟΑ), κατεβήκαμε το φαράγγι στον Αγ.Κωνσταντίνο. Από πλευράς αγκυρώσεων, βρήκαμε τέσσερις-πέντε με χαλαρωμένα παξιμάδια, σε κάποια σημεία με μικρές καταβάσεις υπήρχαν μονές και σε ένα-δύο κατεβάσματα, κι αυτά μικρά, έλειπε η μία από τις δύο πλακέτες. Είχε νεράκι αρκετό, η μέρα ήταν πολύ όμορφη και ευχαριστηθήκαμε την εμπειρία.
Άγγελος Βλαχόπουλος

Συνεχίζοντας τις προσπάθειές μας για την εύρεση νέων σπηλαίων στην περιοχή, εντοπίσαμε τρία καινούρια και ένα ακόμη που χρειάζεται ξεμπάζωμα. Ήμασταν οι: Τάκης Καπλαντζής, Έλενα Μπεκατώρου και Άγγελος Βλαχόπουλος.

Μια ακόμη επίσκεψη στο βάραθρο κάναμε την Κυριακή 17 Μαρτίου με τον Βαγγέλη Μαρκόπουλο. Προπονηθήκαμε διαπιστώνοντας παράλληλα ότι το σπήλαιο έχει έλλειψη από καλά αρματώματα, μιας και τα γαλβανιζέ βιομηχανικά έχουν σκουριάσει αρκετά πιά, ενώ τα αυτοδιάτρητα είναι ακόμα αρκετά καλά. Αφήσαμε ένα κέβλαρ σε ένα διαμπερές που αντικαθιστά κάποιες άκυρες αγκυρώσεις, αλλά θα χρειαστούν περισσότερες βελτιώσεις. Άγγελος Βλαχόπουλος

Από το φυτό Μύρτος, την Μυρτιά δηλαδή που προφανώς αφθονούσε στην περιοχή, πήρε το όνομά του ο Δήμος και η πόλη Μυρρινούς από την αρχαία εποχή και η σημερινή ονομασία “Μερέντα” φαίνεται να αποτελεί παραφθορά του αρχικού ονόματος. Είναι το ύψωμα αριστερά μας απέναντι από το Πάνειο όρος που είναι δεξιά μας όπως πηγαίνουμε από τη Λεωφόρο Λαυρίου προς Κερατέα.
Από παλιές αναφορές μελών της ΕΣΕ, γνωρίζαμε ότι υπάρχουν εκεί, εκτός από τα γνωστά, δύο ακόμη σπήλαια κοντά στο χωριό Κουβαράς. Το προηγούμενο Σάββατο ο Απόλλωνας Θρασυβουλίδης το πέρασε ψάχνοντας την περιοχή για να τα εντοπίσει, με βάση πληροφορίες και παλιές αναφορές εποχών που ο δορυφορικός εντοπισμός σημείου δεν ήταν σε κοινή χρήση. Τα βρήκε, κράτησε τα στίγματα και εύκολα πιά αυτό το Σάββατο τα επισκεφθήκαμε.
Το πρώτο είχε σκεπαστεί από τα σχοίνα που είναι η επικρατούσα βλάστηση στην περιοχή και χρειάστηκε να κόψουμε μερικά κλαριά για να περάσουμε. Είχε συνολικό βάθος περίπου 25μέτρα, ο στολισμός ήταν στα χαμηλότερα σημεία και αρκετά στεγνός. Τα αρματώματα ήταν μονά αυτοδιάτρητα περίπου 10ετίας ή παλιότερα, αλλά σε αρκετά καλή κατάσταση, προσθέσαμε όμως δικά μας και χρησιμοποιήσαμε βραχοδεσίματα.
Το δεύτερο ήταν σε απόσταση 500μέτρων από το προηγούμενο, δεν χρειαζόταν τεχνικές σχοινιών και είχε βάθος περίπου 10μέτρα με εύκολα περάσματα και μεγαλούτσικες αίθουσες.
Άγγελος Βλαχόπουλος