Το πρωινό του Σαββάτου μας υποδέχτηκε με αρκετή ηλιοφάνεια, στο δρόμο για το Πύργου Μεγάλο Βάραθρο, αλλά όταν ανεβήκαμε στο βουνό το θερμόμετρο του αυτοκινήτου έγραψε 0° εξωτερική θερμοκρασία. Μιά ελαφριά πάχνη κάλυπτε όσα φυτά είχαν κάποια υγρασία και όσα σημεία στο δρόμο κρατούσαν νερό, τώρα πιά είχαν μια λευκή κρούστα.
Μέχρι να ετοιμάσουμε τα υλικά τα χέρια μας είχαν παγώσει και με πολλή χαρά μπήκαμε στην πρώτη κατάβαση, που είχε μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας. Οργανωθήκαμε εκεί στα ζεστά, έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια, μοιράσαμε τα υλικά και αρχίσαμε τις καταβάσεις με στόχο να φτάσουμε μέχρι το πατάρι στα -75μ.
Ήταν μια εξόρμηση γνωριμίας για τους δύο νέους μας συναδέλφους Ρούλα Λιανού και Σωτήρη Κωνσταντινίδη και προσθήκης εμπειρίας για τους παλιότερους Τάκη Καπλαντζή, Διονύση Δρίλλια και του γράφοντα Άγγελου Βλαχόπουλου.
Είχαμε μιά καλή ταχύτητα και γοργά χωρίς βιασύνες φτάσαμε στο μεγάλο πατάρι, όπου ξεκινάει η 12μετρη τραβέρσα που έχουμε εγκαταστήσει και οδηγεί στις νέες διαδρομές που για χρόνια κρατούσαν τα μυστικά τους κρυμμένα, μέχρι που η περιέργεια μας ώθησε να βάλουμε την κούραση κάτω από το ερέθισμα της εξερεύνησης.
Με λύπη είδα τα δύο ανοξείδωτα βύσματα που έχω βάλει για το ξεκίνημα είτε της τραβέρσας, είτε για τη συνέχιση πρός τα κάτω της κλασικής διαδρομής, να μην έχουν τα παξιμάδια τους. Δεν μπορώ να καταλάβω με τι νοοτροπία συνάδελφοι παίρνουν τα παξιμάδια από τις αγκυρώσεις. Ίσως να είναι άπειροι νέοι συνάδελφοι που πράττουν όπως στην «οικοδομή» και κανείς δεν τους είπε το σωστό.
Εδώ να επισημάνω ότι δεν πρέπει να βάζουμε παξιμάδια άλλου κράμματος από αυτό του βύσματος γιατί κι αυτό οδηγεί σε οξείδωση κι ας είναι και τα δύο ανοξείδωτα υλικά. Γι’ αυτό αφήνουμε τις ασφάλειες όπως τις βρίσκουμε.
Μιλήσαμε για το τι πρέπει να κάνουμε για να γίνει η παρουσίαση της εξερεύνησής μας, τους έκανα περιγραφή της νέας διαδρομής και ξεκινήσαμε για την άνοδο.
Βγήκαμε στο φυσικό φώς νωρίς το απόγευμα, η θερμοκρασία παρέμενε σταθερά στους 0°, με προοπτική για -4°-5° υποθέτω μετά το ηλιοβασίλεμα, καταλήγοντας σε ταβερνάκι για ανανέωση των δυνάμεων (έτσι το λέμε μεταξύ μας!). Μιλήσαμε για τις εμπειρίες που ακοκομίσαμε από την εξόρμηση και έτσι τέλειωσε μιά ακόμη όμορφη μέρα δράσης, που ίσως να είναι και η τελευταία της χρονιάς.

Η ηλιόλουστη μέρα, που προέβλεπαν τα δελτία καιρού, μας έβγαλε από την Αθήνα και το πρωινό μας βρήκε να ταξιδεύουμε για να επισκεφθούμε το κοντινό μας φαράγγι. Ο Σπύρος Ζαννιάς, ο Άγγελος Κουρής κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος, αφήσαμε το αυτοκίνητο στην γνωστή παραλία και ανεβήκαμε περπατώντας, συζητώντας και καλαμπουρίζοντας την σύντομη διαδρομή για την είσοδο του φαραγγιού. Είχαμε μια όμορφη και χαλαρή κατάβαση κάνοντας μικρές διορθώσεις στο αρμάτωμα και καταλήξαμε πολύ νωρίς το μεσημέρι στο τέλος του φαραγγιού.

Παραθέτω μερικά στιγμιότυπα από την άσκηση. Συμμετείχαν 22 άτομα εντός σπηλαίου, τα οποία επιχείρησαν από τα 100 περίπου μέτρα, βγάζοντας τον τραυματία στην επιφάνεια. Από τον Σύλλογό μας ήμασταν ο Σπύρος Ζαννιάς κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος. Υπήρχαν κι άλλα άτομα που εξυπηρέτησαν την οργάνωση, την Γραμματεία και μαγείρεψαν την Κυριακή.
Φτάσαμε στο λιβάδι που είναι κοντά στο σπήλαιο, την Παρασκευή το βραδάκι και το κρύο ήταν ήδη τσουχτερό. Φάγαμε στη φωτιά που είχαν ανάψει οι φίλοι από τον ΣΠΕΛΕΟ που μέλη του είχαν αναλάβει την οργάνωση της άσκησης, τα είπαμε λίγο και κοιμηθήκαμε. Η θερμοκρασία τα ξημερώματα έπεσε στους -4° περίπου και το πρωί το αυτοκίνητο όπως και οι σκηνές είχαν ένα λεπτό στρώμα πάγου.
Οι υπόλοιποι άρχισαν να συγκεντρώνονται σιγά-σιγά και να οργανόνωνται οι ομάδες, που μπήκαν κατά τις 15:00’ το Σάββατο, το φορείο ξεκίνησε στις 4:00’ από το θερμό σημείο που είχε στηθεί στο βάθος και η άσκηση τελείωσε την Κυριακή στις 12:00’ περίπου. Οι συνθήκες μέσα στο σπήλαιο ήταν αντίξοες με αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες κάπου 5° και οπωσδήποτε πολλή υγρασία. Το αρμάτωμα του μαιάνδρου στο βάθος του σπηλαίου ήταν μιά πρόκληση και το φορείο με τον σχεδόν 2μετρο “τραυματία” μέσα του που είχε 100κιλά βάρος, ήταν ένα δυσκίνητο μακρινάρι που έβρισκε παντού! Του είχαν μάλιστα εφαρμόσει γυψονάρθηκα στην ποδοκνημική και εικονικό ορό!
Περιττό να πω ότι στις τελευταίες αναβάσεις, ιδίως την έξω-έξω στο φως της μέρας πιά, το “θύμα” μας έλεγε συνέχεια να τον αφήσουμε να βγει. Όμως δεν το λυπήθηκε κανείς και η άσκηση εκτελέστηκε μέχρι τέλους, έτσι κι αλλιώς η πρώτη του και μάλλον η τελευταία του ήταν. Νομίζω ότι δεν θα ξαναδεχτεί να μπεί σε φορείο άλλη φορά στη ζωή του!
Όλα πήγαν καλά και το θύμα ακίνητο, έστω και μέσα σε αλουμινοκουβέρτα, σίγουρα κρύωσε και κουράστηκε αρκετά.
Ανεβήκαμε στον κατασκηνωτικό χώρο και είδαμε στη φωτιά μια μεγάλη κατσαρόλα να αχνίζει. Στάθηκα, την κοίταξα εκστασιασμένος κι ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο του διπλανού μου. Πλάκα κάνω, αλλά 20 ώρες με μπάρες και νερό κάνουν το ζεστό φαγητό συγκινητικό κι ονειρεμένο(!)

Μετά την παρουσίαση της Γεωλογίας την Παρασκευή και τον εμπλουτισμό και τις επαναλήψεις των τεχνικών στην οικοδομή το Σάββατο, την Κυριακή μπήκαμε πανέτοιμοι στο Φαράγγι του Χάβου στα Καμπιά Ευβοίας. Μαζί με τα άτομα του σχολείου μαζευτήκαμε άλλοι δέκα φτιάχνοντας μια μεγάλη κεφάτη παρέα και μπήκαμε ορεξάτοι-ες για να δούμε λίγο νερό. Όντως υπήρχε λίγο στην κοίτη, δυστυχώς όμως σύντομα χάθηκε στο υπέδαφος αφήνοντας το πεδίο κατάστεγνο. Αφού το νερό δεν μας έκανε τη χάρη, χωρίς να πτοηθούμε, συνεχίσαμε εκτελώντας τις ασκήσεις στο όμορφο πεδίο που με χαρά διαπιστώσαμε ότι ήταν αρκετά καθαρό, χωρίς τα σκουπίδια που βλέπαμε άλλες παλιότερες χρονιές όταν έπεφτε η στάθμη.
Προχωρώντας αργά και σταθερά φτάσαμε κάποια στιγμή στην τελευταία βάθρα πριν την έξοδο, η οποία κρατούσε νερό που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε. Στήσαμε εκεί μία αερογέφυρα και περάσαμε πάνω απ’ το νερό.
Συμπληρώσαμε επίσης δύο σημεία με αγκυρώσεις που θεωρήσαμε ότι συμβάλλουν στην εκπαίδευση, ένα στην πρώτη κατάβαση που οδηγεί στην παράκαμψη δεξιά που είχαμε τοποθετήσει παλιότερα και ένα στο τέλος απέναντι από το γερό διαμπερές.
Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά και γρήγορα καταλήξαμε σε γνωστό ταβερνάκι για πέστροφες και λοιπά, αφού βεβαίως κάναμε τις απονομές των Βεβαιώσεων Παρακολούθησης του Σεμιναρίου, που είναι οι: Αινίας Γιώτης, Αλέξανδρος Πουλάκης, Άρης Μουζακίτης, Κωνσταντίνος Τσιακμάκης, Μάρθα Δημάκη, Νικόλαος Σαριδάκης, Ρούλα Λιανού, Σωτήρης Κωνσταντινίδης και Θανάσης Μπακογιάννης.
Ακολούθησαν απονομές Βεβαιώσεων Σπηλαιολογίας παλιότερων μελών, του Τάκη Καπλαντζή, Διονύση Δρίλλια και Βαγγέλη Μαρκόπουλου, που δεν τις είχαν παραλάβει και νωρίς το βραδάκι αναχωρήσαμε.
Και σ’ ανώτερα παιδιά!
Συγχαρητήρια στην νέα Φαραγγο-ομάδα και καλή σταδιοδρομία στη διάσχιση φαραγγιών, αλλά και στη Σπηλαιολογία για την οποία όλοι έδειξαν πολύ ενδιαφέρον!

Το πρώτο φαράγγι του Σεμιναρίου Μύησης 11ου 2016 ήταν αυτό της Γερακίνας. Μαζεύτηκαν και αρκετά άτομα από τα μέλη του Συλλόγου και έτσι υπήρχε η ανάλογη υποστήριξη και ασφάλεια.
Η ομάδα των Μυούμενων στην δραστηριότητα είχε πολύ καλή κατανόηση των τεχνικών, απόλαυσε την κατάβαση και είχε μιά όμορφη και ήπια ευκαιρία για γνωριμία με το πεδίο. Πολύ εύκολα εκτέλεσαν τις τεχνικές παρακάμψεων και κλειδωμάτων χωρίς άγχος για το ύψος.
Αισίως τελειώσαμε την εξόρμηση με το ανάλογο τσιμπούσι σε ένα από τα ταβερνάκια της περιοχής.